ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1994 - Μου άρεσε από πάντα (συμμαθητές αό το Δημοτικό), αλλά τη χρονιά εκείνη φυτεύτηκε βαθιά στην καρδιά μου και δεν ξαναβγτήκε. Δεν της το είπα, αφού είμαι εσωστρεφής και ντροπαλός, ωστόσο είμαι σίγουρος πως το ξέρει, επιδιώκει τη συντροφιά μου, αλλά δεν έχω κουράγιο να της το πω......1996 - Τελειώνουμε το Λύκειο, εγώ περνάω στην Ιατρική Αθηνών, αυτή στην Κλασσική Φιλολογία και χανόμαστε για δυο χρόνια. Στις επιστροφές στην εαρχία που έχουμε καταγωγή, βλεπόμαστε κατά καρούς, μου κόβετε πάντα η ανάσα, με πιάνει ταχυκαρδία και κοκκινίζω, χαιρετιόμαστε, μιλάμε λίγο τυπικά και μέχρι εκεί.......1998 - Συναντιόμαστε τυχαία στο βιβλιοπωλείο της Πρωτοπορίας στην Αθήνα. Καθόμαστε για καφέ. Πέρασαν σχεδόν 3 ώρες λέγοντας τα πάντα. Ετοιμαζόμαστε να χαιρετηθούμε για να άει ο καθένας σπίτι του. Κι εκεί μαζεύω τα κουράγια μου και της το λέω: "Δέσποινα δεν αντέχω να περάσω κι άλλο βράδυ άυπνος και να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να είμαστε μαζί, υποφέρω πολύ. Μη μου πεις τίποτα τώρα. Σκέψου το κι αν νοιώσεις ότι θέλεις να παλέψεις μαζί μου μια σχέση πάρε με τηλέφωνο (της το έδωσα σταθερό τότε) μέχρι την Κυριακή (ήταν Πέμπτη). Δεν έχεις καμμιά υποχρέωση. Αν δεν με πάρεις καταλαβαίνω. Το ίδιο βράδυ μιλάγαμε άλλες δυο ώρες στο τηλέφωνο.Μάϊος 1998 - Σεπτέμβριος 2003 Είμαστε ζευγάρι. Αγαπημένο. Πολύ. ΖΩ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ. ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ ΟΛΟΣ. Με αγαπάει και μου το δείχνει με κάθε τρόπο. Αντέχει τα πάνω και τα κάτω της ασθένειας που μου εκδηλώθηκε (προφανώς υπήρχε) το 2001 (διπολική διαταραχή). Έχει τελείωσει τη σχολή και κάνει φροντιστήρια. Εγώ από τη νόσο έχω μείνει λίγο πίσω στη Σχολή. Τελικά την τελειώνω το Σεπτέμβριο του 2003.Νοέμβριος 2003- πεθαίνει ο πατέρας μου. Γινομαι χάλια κα ανυπόφορος. Δεν αντέχει και χωρίζουμε.Ιανουάριος 2004 - έως σήμερα: Τέλειωσα με μεγάλο κόπο τη θητεία μου στο Στρατό, εκανα αγροτικό, πήρα ειδικότητα και πλέον εργάζομαι ως Ψυχίατρος - Ψυχοθεραπευτής . ..........Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν έπαψα να την σκέφτομαι. Ποτέ δεν την ατικατάστησα στην καρδιά μου με κάποια άλλη. Παρέμεινα εργένης για πολλούς λόγους. Μπορούσα να μάθω για εκείνη από κοινούς γνωστούς, αλλά δεν το έκανα ποτέ. Με πλήγωνε η σκέψη ότι είναι μακρυά μου. Ήξερα ότι ζούσε στην πόλη μας, αλλά εγώ πλέον σπάνια κατέβαινα και δεν την είχα συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν την είχα ψάξει στο fb, με ενοχλούσε. Ήξερα ότι δεν είχε κάνει οικογένεια και ζούσα με το "τρελλό" όνειρο ότι κάτι θα γίνει και θα συνεχίσουμε αυτό που διακόψαμε.Δεκέμβριος 2017- Μαθαίνω τυχαία ότι το Σάββατο 30.12.2017 παντρεύεται. Έγινα κομμάτια. Πολλά κομμάτια. Κι έκανα το αδιανόητο. Κατέβηκα επί τούτου στη γεννεθλια πόλη μου και πήγα στην εκκλησία τη μέρα του γάμου. Και την είδα από κοντά. Σχεδόν πέρασε από δίπλα μου. Όμορφη. Πολύ όμορφη. Πιο όμορφη από τότε που τη θυμάμαι και ας είναι κοντά 40 χρονών.Δεν άντεχα να μεινω στην πόλη μου, ούτε κα να οδηγήσω για Αθήνα.....πήγα σε έναν εκτός πόλης ξενώνα. Και έκλαψα, έκλαψα πολύ. Είχα χρόνια να κλάψω. Τόσα που οι οφθαλμοί είχαν "ξεμάθει" και όταν άρχισα να κλαίω με πονούσαν. Ξεθύμανα....γύρισα στη ρουτίνα της καθημερινότητας.30.12.2017 - Το Τέλος - Δέσποινα πονάω πολύ, αλλά σε αγαπώ ακόμη τόσο πολύ, που εύχομαι να είσαι ευτυχισμένη. Πραγματικά μέσα από την καρδιά μου. Να είσαι καλά κι ευτυχισμένη κι ας είσαι μακριά μου. Κι ας μην ξέρω αν με θυμάσαι πια. Τυχερός ο Μπαγάσας.............................