ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα πέθανε ο πατέρας μου. Άφησε πίσω του χρέος στην τράπεζα, στην εφορία, 1000 ευρώ στη ΔΕΗ και παράνομα συνδεδεμένο ρεύμα, 800 ευρώ το νερό... Άλλα τόσα τα κοινόχρηστα που δεν πλήρωνε ποτέ του. Όσο ζούσε αυτά τα προβλήματα ήταν δικά του. Τώρα έγιναν δικά μας. Εγώ είμαι γυναίκα 27 ετών, άνεργη. Ο αδερφός μου σε μη ικανή θέση για να εργαστεί. Η μητέρα μου άρρωστη με χρόνιο μη θεραπευσιμο νόσημα. Δεν είχαμε χρήματα ούτε για την κηδεία του.. Ευτυχώς την ανέλαβαν κάποιοι φίλοι του που είχε στη ζωή. Ζήτησα βοήθεια από όλους. Η εκκλησία μας βοηθάει με τους λογαριασμούς αλλά για δουλειά ούτε λόγος. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα αν δεν έχουμε χρήματα; Η μητέρα μου ΘΑ πάρει επίδομα πρόνοιας. Με αυτά τα λεφτά πώς θα ξεπληρώσουμε τα χρέη στην τράπεζα; κάθε μέρα τρέμω ότι θα μας κατασχεσουν το σπίτι και θα μένουμε άστεγοι. Τώρα θα μου πείτε τραβά δούλεψε. Τραβάω. Εγώ τραβάω όσο έχω κουράγιο. Και καθαρίστρια έχω δουλέψει και ψάχνω αλλά... Βλέπεται δεν έχω λεφτά να περίποιηθω τον εαυτό μου.. Τα μαλλιά μου έχουν ένα άθλιο κούρεμα και τα δόντια μου είναι χαλασμένα. Από ρούχα ό, τι έχω.. Κι έτσι δεν κάνω καλή εντύπωση στις συνεντεύξεις οπότε δεν με παίρνουν κάπου όπως για πωλήτρια. Καφέδες δεν ξέρω να φτιάχνω, τα ίδια. Έχω κλάψει πολύ γιατί έχουμε πραγματικά ανάγκη ένα μισθό ώστε να τα βγάζουμε πέρα. Κοιμάμαι και ξυπνάω με το άγχος της άλλης μιας μέρας άγχους, απελπισίας, λύση δεν βρίσκω.. Τουλάχιστον πριν πεθάνει ο πατέρας μου δεν είχα χρέη. Ζούσα μόνη με καφέ και κλεμμένο ίντερνετ. Τώρα; Δεν, απλά δεν αντέχω να ζω άλλο. Δεν τα βγάζουμε πέρα. Δεν γίνεται να σωθεί η κατάσταση. Που να βρω λεφτά για δικηγόρους, συμβολαιογράφους ό,τι άλλα σκατά χρειάζονται, πώς θα ξεπληρώσουμε αυτές τις τρύπες; δεν υπάρχει. Πάντα πίστευα ότι θα καταφέρω να φτιάξω τη ζωή μου. Ποτέ δεν τα κατάφερα, ήρθε όμως η μέρα που όλα έγιναν χειρότερα. Σαν να μου δείχνει η ζωή ότι ξέρεις κάτι δεν υπάρχει ελπίδα.