ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρίν από μερικές μέρες ένας αδερφικός φίλος είχε ένα ατύχημα με την μηχανη του. Το πώς δεν τόσο σημαντικό όσο το ότι έσπασε την σπονδυλική του στήλη και έμεινε παραπληγικός. Η συμπεριφορά του έχει αλλάξει πολύ. Δεν είναι αυτοκαταστροφηκή, θέλω να πω, δεν αρνείται να πάρει φάρμακα ή να συνεργαστεί με τους γιατρούς, κάθε άλλο. Απλά δεν θέλει να μιλά ιδιαίτερα με τους φίλους. Μας έχει απομακρύνει κάπως και βλέπω πως η ψυχολογία του είναι πολύ κακή. Για να μην παρεξηγηθούν αυτά, όχι, δεν περίμενα να πετάει από την χαρά του ούτε καν να είναι καλά, όμως είναι πιο άσχημα από ποτέ και δεν έχει μείνει ίχνος από την αισιοδοξία που είχε πάντα. Αυτό που του έχει κοστίσει πιο πολύ από όλα είναι το Μπάσκετ. Έρχονται να τον δούνε παιδιά από την ομάδα του και δεν θέλει καν να μπουν στο δωματιο.Γενικότερα είμαι το άτομο από την παρέα που εμπιστεύεται πιο πολύ. Τι μπορώ να κάνω για να τον βοηθήσω, αν όχι να το ξεπεράσει, να γίνει έστω και λίγο καλύτερα; Προσπαθώ να τον στηρίζω όσο μπορώ και να μην γίνομαι πιεστική. Για να λέμε την αλήθεια, έχοντας διαβάσει το βιβλία του πατερα μου (που ήταν νευροχειρουργός όσο ζούσε) καταλαβαίνω σφαιρικά (πολύ σφαιρικά βέβαια και χωρίς ιδιαίτερη ακρίβεια) τι του συμβαίνει και νιώθω ψεύτρα να πω τα παρήγορα λόγια που περιμένει να ακούσει. Αυτά τα αφήνω στους γιατρούς. Ξέρουν σίγουρα πιο καλά. Το μόνο που θέλω είναι να βοηθήσω να φύγει έστω και ελάχιστο βάρος από πάνω του. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι πηγαίνω τρίτη Λυκείου και θέλω να περάσω Ιατρική και φοβάμαι πως λόγο του διαβάσματος δεν θα μπορώ να είμαι κοντά του όσο θα ήθελα.