Αναδυομένη ΙΙ
Ερμού & Νίκης, 1975, του Δημήτριου Αρμακόλα
Μια τεμαχισμένη γυμνή γυναικεία μορφή χωρίς χέρια και πόδια (μάλλον είναι αυτά που έχουν καρφωθεί στο γλυπτό της επόμενης γωνίας) σε στάση αποθέωσης, που πασχίζει να βγει από κάτι που μοιάζει με σκάλα, με μια πέτρινη βεντάλια κι ένα δοκάρι όπου ξεκουράζεται ο χιτώνας της (διότι η γυμνή είναι αρχαία). Παρ' όλες τις κακουχίες και τα κομμένα μέλη φαίνεται να απολαμβάνει την έκθεσή της στην Ερμού, γιατί το πρόσωπό της αποκαλύπτει μια ηδονική έκφραση. Για έναν μυστήριο λόγο το γλυπτό φαίνεται πιο υποφερτό τον χειμώνα απ' ό,τι το καλοκαίρι, ίσως επειδή δεν στέκεσαι να το χαζέψεις λόγω κρύου.
Μια βουτιά στον κόσμο μας
Ερμού & Βουλής, 2000, του Κυριάκου Ρόκου
Ένα δάχτυλο, μια μύτη, ένα ζευγάρι πόδια ενός μάλλον πνιγμένου (προφανώς από τη βουτιά στο σιντριβάνι) σε ένα σύμπλεγμα από κούτσουρα ή τούβλα που ευτυχώς είναι καλά κολλημένα, γιατί με τα επεισόδια που έχει ζήσει η Ερμού δεν θα είχε μείνει ούτε δείγμα. Είναι μάλλον το πιο μακάβριο άγαλμα του κέντρου, ένα εικαστικό έκτρωμα που αν καθίσεις και το παρατηρήσεις προσεκτικά, ο ποιητικός του τίτλος ακούγεται ειρωνικός ή αστείος. Η απόδειξη ότι ακόμα και οι καλοί γλύπτες έχουν άτυχες στιγμές – το θέμα είναι από ποιον πήρε έγκριση και καρφώθηκε στη μέση της πιο κεντρικής εμπορικής οδού της πόλης.
Ίκαρος, Μνημείο Πεσόντων Αεροπόρων
Πλατεία Καραϊσκάκη, 1987, του γλύπτη Ευάγγελου Μουστάκα και του αρχιτέκτονα Ιωάννη Μουστάκα
Περνώντας από την πλατεία Καραϊσκάκη, το βλέπεις να ξεπροβάλλει τεράστιο και τρομακτικό, ένας τεράστιος μεταλλικός άγγελος που φουντάρει σε μια πυραμίδα. Όταν το πρωτοβλέπεις, δεν ξέρεις αν πρέπει να το βάλεις στα πόδια ή να γελάσεις, μοιάζει πιο πολύ σαν νυχτερίδα που τη χτύπησαν με μυγοσκοτώστρα παρά με έκπτωτο άγγελο (κάποιοι, οι γνωστοί που τους κατατρέχει ο διάολος, είδαν στη φιγούρα μέχρι και τον Εωσφόρο). Στην πραγματικότητα, με μεγάλη δόση φαντασίας, είναι ένας αεροπόρος που έχασε τη ζωή του την ώρα του καθήκοντος. Μετά τη 200ή φορά που θα το δεις αρχίζει και σου φαίνεται μέχρι και συμπαθητικό.
Μνημείο Εθνικής Συμφιλίωσης
Πλατεία Κλαυθμώνος, 1987, του Βασίλη Δωρόπουλου
Τρεις ανθρώπινες φιγούρες (από 8 μέτρα η καθεμία) κάνουν μια εντυπωσιακή πιρουέτα, μπλέκοντας ταυτόχρονα τα μπούτια τους. Υποτίθεται ότι συμβολίζει τη σύμπνοια και την ομόνοια και το τεντωμένο χέρι τύπου «προσπαθώ να φτάσω το βάζο με το μέλι» συμβολίζει την τάση για κάτι υψηλότερο, ανώτερο, ιδανικότερο. Στην πραγματικότητα, είναι ένα από τα σοβιετικής αισθητικής γλυπτά εξαιτίας του οποίου κάθε (μα κάθε) φορά που συνοδεύεις ξένο φίλο σου σε βόλτα στο κέντρο πρέπει να εξηγήσεις τι δουλειά έχουν στην Αθήνα οι μπαλαρίνες του Μπαλσόι.
Θησέας
Πλατεία Κοτζιά, Σοφία Βάρη-Μπτερό
Παρατηρώντας το σύμπλεγμα από εξογκώματα που μοιάζει με κακοφτιαγμένη τουλούμπα, αν γνωρίζεις τον μύθο του Θησέα, αναρωτιέσαι ποιος έχει καταπιεί ποιον: ο Θησέας τον Μινώταυρο ή ο Μινώταυρος τον Θησέα; Από τις περιπτώσεις που η αφηρημένη γλυπτική ξεπερνάει τον εαυτό της, ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, που αποκτάει και γιορτινό σκούφο. Τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο επειδή συμβολίζει τον πρώτο ιδρυτή της πόλης των Αθηνών, ο οποίος συνδέεται (ως όνομα) με το απέναντι δημαρχείο.
