ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθές στο μαγαζί που εργάζομαι, ένα πελάτης ήρθε να πάρει τσιγάρα και καφέ. Τα λεφτά τελικά δεν του φτάνανε και πρότεινε να αφήσουμε τα τσιγάρα γιατί πρέπει να του είχαν μείνει λίγα στο αμάξι. Τον ρώτησα "Σίγουρα; Θα έχετε να καπνίσετε;", με το σκεπτικό πως εφόσον είναι τακτικός πελάτης, αν δεν είχε καθόλου τσιγάρα ο άνθρωπος, να έβαζα εγώ τα υπόλοιπα χρήματα και να τα έφερνε μετά. Εντέλει πήρε μόνο τον καφέ και όταν ώρες αργότερα ήρθε να αγοράσει και τα τσιγάρα μου είπε "Άκουσε να δεις, κορίτσι μου, έχω τα διπλάσια σου χρόνια και να μάθεις να σέβεσαι. Γυρνάς και με ρωτάς με ύφος 'σίγουρα'. Δεν ξέρεις να μιλάς. Είσαι πολύ αγενής". Με εξέπληξε τελείως η συμπεριφορά του και δεν έκατσε καν να του εξηγήσω.Μου επηρέασε την διάθεση τόσο πολύ από εκείνη την ώρα. Έχω κουραστεί να ξεσπάει ο καθένας τα νεύρα και τα κόμπλεξ του πάνω μου. Η συχνότητα τέτοιων περιστατικών μου είναι αδιανόητη. Αλλά όσο κι αν έχω συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές, δεν παύουν να με στεναχωρούν.Ως πωλήτρια δεν είμαι εδώ για να μου μιλάς σαν να είμαι το παιδί ή ο κολλητός σου.Δεν είμαι εδώ για να πετάς τα λεφτά σου στον πάγκο και να απαιτείς να ξέρω ή να θυμάμαι τι ψωνίζεις.Δεν είμαι εδώ και σου χαμογελάω, επειδή θέλω να μου την πέσεις. Είναι η "γραμμή" της επιχείρησης αυτή.Δεν είμαι εδώ για να μου πεις ότι είμαι άσχημη.Δεν είμαι εδώ για να μου πεις ότι πάχυνα.Δεν είμαι εδώ για να μου πεις ποιον ή ποια σου θυμίζω.Δεν είμαι εδώ για να σου πιάσω την κουβέντα.Έχω ανάγκη αυτά τα χρήματα και προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες ανάμεσα στον επαγγελματισμό και την φιλικότητα για την καλύτερη δική σου εξυπηρέτηση.Έχω συζητήσει με συναδέλφους τα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά και βλέπω και γύρω μου. Πας στο σούπερ μάρκετ και βλέπεις τα μούτρα του άλλου, επειδή θα χρειαστεί να περιμένει ένα λεπτό να εξυπηρετηθεί. Πας στην τράπεζα και γκρινιάζουν ότι οι υπάλληλοι καθυστερούν. Πας στο νοσοκομείο και ασθενής κάνει φασαρία γιατί περιμένει πόση ώρα ή γιατί ήρθε πρώτος. Συγνώμη που ο κύριος με το σπασμένο πόδι έχρηζε ταχύτερης περίθαλψης. Έχω απογοητευτεί πάρα πολύ από το πώς γίναμε με την δικαιολογία της "κρίσης". Σιχάθηκα να ακούω για την κρίση που μας έκανε έτσι. Δεν φταίει καμία κρίση. Επιλογή μας είναι να φερόμαστε σαν πρωτόγονοι και να θεωρούμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Πριν βιαστείς λοιπόν να κάνεις μία ακόμα φασαρία και να προσβάλλεις τον υπάλληλο που έχεις μπροστά σου, σταμάτα και σκέψου πως κι αυτός είναι άνθρωπος με τα δικά του προβλήματα. Για μία φορά σώπα απέναντι στον αδύναμο. Γιατί σε αυτόν που διαισθάνεσαι ότι δεν θα απαντήσει φωνάζεις. Αν τολμάς, μίλα σε εκείνον που φοβάσαι.