ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Στο σημερινό «Α μπα»: περιορισμένες επιλογές

Στο σημερινό «Α μπα»: περιορισμένες επιλογές Facebook Twitter
87

__________________
1.


Αγαπητη Αμπα μου

Το προβλημα που εχω είναι αλλο ενα first world problem που λεν και στο χωριο μου. Εχω μια πολυ καλή φιλη η οποία πίνει πολύ. Δεν ξερω αν πινει γενικότερα και σπιτι της (αμφιβαλλω γιατί μενει με τους γονεις της), αλλα όταν βγαίνουμε έξω του δινει και καταλαβαινει. Με αποτέλεσμα να γινεται χάλια και σχεδόν πάντα κάποιος από τους υπόλοιπους της παρέας να πρέπει να την "νταντέυει". Και μάντεψε σε ποια πεφτει πάντα ο κληρος!

Μπορώ να σου αναφερω άπειρες φορές που ήπιε και την κυνηγούσα από δω κι από κει, που μας περιμενε το ταξι απ εξω κι εγω την τραβολογουσα να φυγουμε κι εκεινη κυλιοταν στα πατωματα τραγουδωντας Βασιλη Καρρά, που με έφερε σε δύσκολη θέση και με έβγαλε από το προγραμμα μου γιατί σωνει και ντε ηθελε να φυγουμε μαζι.
Μια αλλη φορα που γυρισαμε σπιτι μου μετα απο ξενυχτι, σηκωθηκε (ενω κοιμομουν δηλαδη) κι εκανε εμετο σε ολο το μπανιο, και οι γονείς μου την επομενη μερα το βρήκαν σε άθλια κατάσταση.
Σημερα ο κομπος εφτασε στο χτενι. Πηραμε ταξί και ξέρασε σχεδον μεσα στο ταξι. Ευτυχώς προλαβαμε και σταματησαμε (δις) και δοξα σοι ο οδηγος ηταν υπομονετικος και με κατανοηση!
Και τωρα εμενα το ταπεινό μου μυαλουδακι παει στο χειρότερο:
Κι αν ο οδηγος τα επαιρνε και μας παρατουσε στη μεση του πουθενά; Κι αν είχε κανει εμετο ΜΕΣΑ στο ταξί; Αισθανθηκα τοση ντροπη σημερα ρε Αμπα μου!
Δεν έχει όριο στο ποσό πίνει, και ενώ κάθε φορά μετά από hangover λέει δεν θα ξαναγινει ετσι τόσο χάλια, παντα ξαναγίνεται. Μην σου πω και χειρότερα!
Δεν ξερω τι να κανω. Λεω οχι πια σε εξοδους μαζι της γιατί δεν θελω να την νταντέυω, φοβαμαι πως καθε βράδυ θα καταληξει ετσι και δεν απολαμβάνω το ποτό μου τώρα πια! Δεν μπορώ να καταλαβω αν ειναι κάποιο σοβαρότερο πρόβλημα (αλκοολισμος) ή αν είναι απλά απερίσκεπτη.
Οποιαδήποτε συμβουλή θα ήταν ευπροσδεκτη! Σε φιλώ <3
- Τρου-φάκι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πες της να κάνει αυτό και αυτό και αυτό το τεστ και οπωσδήποτε, οπωσδήποτε μην διστάσεις να της πεις ότι δεν θέλεις να βγαίνεις μαζί της επειδή πίνει τόσο πολύ που χάνει τον έλεγχο.

__________________
2.


ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΟΣ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ (ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ 13 ΕΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑΣ),
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΟΥΜΕ. ΣΤΟΠ.


__________________
3.

Γειά σου :) Θα ήθελα να παραθέσω μια ιστορία που εδώ και καιρό σκέφτομαι να στην γράψω! 23 χρονών, 3 χρόνια σχέση πολύ όμορφη και όλα να κυλάν όπως πρέπει-με τα ταξιδάκια της,τις αγάπες της,τις συζητήσεις,τις παρέες και όλα-Και ενώ πραγματικά όλα ήταν στο πικ της ευτυχίας, το καλοκαίρι πήγα σε ένα σεμινάριο και γνώρισα έναν τύπο.Από την πρώτη στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματά μας και κατάλαβα ότι θα γίνει κάτι κακό..ότι έχει πολύ ψωμί η υπόθεση.(ποτέ άλλοτε δεν πίστεψα στους κεραυνοβόλους έρωτες και σε αυτά τα μελό αλλά για μια στιγμή μου φάνηκαν όλα τόσο αληθινά).Μέσα στις κενές μας ώρες του σεμιναρίου ήπιαμε κάποιες φορές καφέ μαζί,κάποιους ατελείωτους καφέδες με συζητήσεις που μου είχαν πάρει τα μυαλά.Ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια και ένιωθα υπέροχα.Δεν ήθελα να το συνεχίσω παραπάνω λόγω της σχέσης μου και έτσι φύγαμε από το σεμινάριο με τις αναμνήσεις των καφέδων μας και κανέναν άλλον ερωτικό υπαινιγμό.Παρ'όλα αυτά μετά άρχισαν απανωτά μηνύματα για το πόσο πολύ με θέλει,ότι δεν του έχει ξανασυμβεί αυτό και ότι είναι κάτι που πρέπει να ζήσουμε γιατί η ένωσή μας ήταν κάτι το ξεχωριστό.Του είπα πως έχω σχέση και ότι δεν θα ήθελα να τα χαλάσω όλα για έναν ενθουσιασμό και αυτός συνέχισε λέγοντάς μου ότι δεν είναι ένας ενθουσιασμός.Και επειδή ήδη έχω μακρυγορίσει αρκετά να σου πω σε αυτό το σημείο ότι από τις τύψεις μου ζήτησα από το αγόρι μου να πάρουμε λίγο χρόνο ξεχωριστά.Μέσα σε αυτόν τον χρόνο βρεθήκαμε με τον άλλον.Ήταν ένα άσχετο,έξαλλο και φανταστικό 3ήμερο σε μια παραλία.Περάσαμε αυτές τις μέρες σαν να ήταν 3 ώρες και φεύγοντας οριακά δεν μου μιλούσε γιατί είχε τσατιστεί(;!)που δεν με είχε γνωρίσει πιο νωρίς και ότι όλο αυτό είναι καταδικασμένο γιατί σε λίγες μέρες θα έφευγε για σπουδές στο εξωτερικό.Όμως συνεχίσαμε να μιλάμε(μέχρι που μου είπε να πάω μαζί του).Ο καιρός πέρασε όμως,εγώ επέστρεψα στη βάση μου και μαζί και στη σχέση μου.Δεν ένιωθα ότι μπορούσα να χωρίσω..τον αγαπώ τόσο πολύ και όλα είναι πολύ όμορφα!Και έτσι προσπάθησα να διακόψω την επικοινωνία μου με τον άλλον, κάτι που ακόμη και τώρα δεν επιτεύχθηκε με μεγάλη επιτυχία,αλλά τουλάχιστον μιλάμε αραιά και σαν φίλοι-που δεν είμαστε..-Έπειτα βέβαια αραίωσαν από την μεριά του πολύ τα πράγματα.Και μετα από όλο αυτό το στόρι έφτασα στο ζουμί.Γυρίζει για Χριστούγεννα και μου ζήτησε να βρεθούμε.Θέλω τόσο πολύ να τον ξαναδώ,να ξανανιώσω όλο αυτό το περίεργο πράγμα αλλά δεν δικαιούμαι να περιπαίζω έτσι το αγόρι μου,ούτε να ξαναζητήσω "χρόνο".Ή θα χωρίσουμε ή θα ξεχάσω κάθε πιθανή συνάντηση και επικοινωνία με τον άλλον.Αξίζει για μια φορά,για μια στιγμή,για κάτι αβέβαιο,κάτι καταδικασμένο να χαλάσω τη σχέση μου,η οποία μου δίνει πολλά σε πολλά επίπεδα και νιώθω όμορφα μέσα σ αυτήν;Είναι δύο πράγματα τόσο διαφορετικά και δεν μπορώ να καταλάβω τί αξίζει και τί θέλω.
-coffeeisallweneed


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Τα Χριστούγεννα πέρασαν αλλά αυτό που θα σου πω ισχύει έτσι κι αλλιώς. Πρώτον, το αγόρι σου το περιπαίζεις έτσι κι αλλιώς εδώ και πολύ καιρό. Δεύτερον, όσο και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο μοιραίο σταυροδρόμι, δεν έχει και πολλή σημασία τι θα κάνεις τώρα, γιατί ό,τι και να κάνεις, λάθος θα είναι, κι αυτό γιατί δεν έχεις αρκετή φαντασία. Αυτό που σου προτείνεται να ζήσεις δεν είναι καταδικασμένο. Προτιμάς τη σιγουριά, και αυτό είναι που τελικά θα σε φάει.


__________________
4.

Γεια σου Λένα..ελπίζω να μου απαντήσεις γιατί χρειάζομαι μια ηρεμη αντικειμενική αποψη απίστευτα πολύ.Είμαι 28 και μένω μόνος απο τα 20 χωρις καμια απολυτως βοήθεια -ακόμα και σε περιόδους που είχα ανάγκη- από τους δικούς μου με μισθο 500 ευρω. Αυτό σημαίνει πως για να τα βγάλω πέρα ζω ας τολμήσω να πω φτωχικά. Επειδή είμαι αρκετά κοινωνικός μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο και για λόγους αν θες δικιάς μου απορίας πάντα ρωτάω για τις συνθήκες ζωής τους. Μάντεψε.. ούτε ένας και στο υπογράφω αυτό δεν ζει μόνος του ενω παίρνει τα δικά μου χρήματα. Είτε θα ζει με γονείς και τα χρήματα θα είναι όλα στην διάθεση του ή θα μένεις μόνος και θα τσοντάρουν οι δικοί του τουλάχιστον το ενοίκιο. Και αυτό με κάνει και νιώθω άσχημα γιατί λόγω μεγαλύτερης άνεσης ζουν ταξίδια στο εξωτερικό ,αγοράζουν ότι θέλουν ,πάνε όπου θέλουν ενω εμένα τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην μου συμβεί κάτι και δεν έχω ούτε για τα βασικά.. Έχω ψάξει για καλύτερη δουλειά, ούτε για δείγμα και δεν σου κρύβω πως σε μια περίοδο της ζωής μου εκπορνεύτηκα για μια πιο ποιοτική ζωή αλλά δεν άντεξα και σταμάτησα.. Όλοι μου λένε "μπράβο σου που είσαι ανεξάρτητος" αλλα το να το κάνω αν δεν μπορω να βρω ηρεμία;;Δεν ξερω ακριβως πια ειναι η ερώτηση και ζητώ συγνώμη για την φλυαρία μου αλλά πεθαίνω να ακούσω την άποψη σου
-Νίκος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Νίκο, αν δεν μπορείς να βρεις ηρεμία στη ζωή σου δεν θα σε βοηθήσει καμία απάντηση από μένα. Χρειάζεται πολλή κουβέντα για αυτά που γράφεις. Καταρχάς δεν μας λες το πιο σημαντικό, που είναι για ποιο λόγο δεν έχεις βοήθεια από τους δικούς σου. Δεν θέλουν να σε βοηθήσουν ή για κάποιο λόγο αρνείσαι να ζητήσεις βοήθεια; Νομίζω ότι πίσω από όλα αυτά που γράφεις βρίσκεται η σχέση σου με την οικογένεια σου, και τα οικονομικά προβλήματα είναι αποτέλεσμα, όχι αιτία, όχι ότι υποτιμώ την έλλειψη πόρων ως ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό πρόβλημα.


Υπάρχουν τρόποι για να βελτιώσεις την ζωή σου, όπως είναι η συγκατοίκηση, αλλά δε νομίζω ότι ψάχνεις αυτού του είδους την απάντηση. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να μιλήσεις με έναν ψυχολόγο.


__________________
5.

Θεωρείς πως το να ζητας απο κάποιονα να είναι μονογαμικος για μια ζωη ειναι λίγο υπερβολικό ή συμβαινει; Και θα εξηγήσω τι εννοω.. Ξερω πως υπάρχουν ανθρωποι που τα εχουν καταφέρει αλλά ποσοι απο αυτους το εκαναν επειδη ηθελαν να μεινουν μονογαμικοι χωρις να τους πιεζουν κοινωνικα πλαισια? Απο την άλλη ποσοι ηταν εκεινοι που εμειναν επειδη δεν ειχαν την ευκαιρια. Το αλλο που σκεφτομαι ειναι ποσοι εζησαν μια οντως χαρουμενη ζωη, γεματη, με τον συντροφο τους μεχρι τα βαθυα γεραματα.. Είμαι 25 χρονων και σκεφτομαι πως αντε μεχρι τα 50 σου λεω εγω να ζησω ειναι αλλα 25 χρονια, στα οποια σε αντίθεση με αυτα που εχουν περασει (καθως μεχρι τα 18 ημουν ανηλικη), θα ειμαι..δεν ξερω πως να το πω.. οχι διαθεσιμη αλλά θα μπορω να κανω οτι θελω.. πως μπορω να υποσχεθω οτι δεν θα κανω τιποτα σε αυτα τα 25 χρονια; 9.125 μερες.. θα μου πεις δεν μπορεις να απαντησεις για εμενα κλπ κλπ.. αλλα πως μπορεις να υποσχεθεις κατι τετοιο; δεν αγχωνεται κανεις οταν το κανεις εγω νομιζω θα παθω κριση πανικου αληθεια το λεω.. οχι γιατι δεν αγαπω τον συντροφο μου πραγματικα τον λατρευω, τον σκεφτομαι και χαμογελαω και ολα τα φρου φρου και αρωματα..αλλά αυτο ειναι μια τεραστια υποσχεση και δεσμευση που μου φαινεται πραγματικα εξωπραγματικη..τοσο για μενα οσο και για εκεινον να την δωσει..οπως καταλαβες δεν πιστευω ιδιαιτερα στην μονογαμια
-μπερδεμενη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτά που κάνουμε και αυτά που μας έχουν μάθει ως σωστά να κάνουμε, αυτό που ονομάζεις πίεση από κοινωνικά πλαίσια, δεν διαχωρίζονται με σαφήνεια. Τα περισσότερα από αυτά που κάνουμε και νομίζουμε ότι θέλουμε είναι αυτά που μας έμαθαν να κάνουμε και να νομίζουμε ότι θέλουμε. Η μονογαμία είναι μια συμφωνία που έχουμε κάνει ως κοινωνία που εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς, κι εδώ μπορείς να διαβάσεις κάποιες ενδιαφέρουσες θεωρίες σχετικά με τις οποίες μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο όλες συγκλίνουν: η μονογαμία δεν είναι «φυσική», είναι κάτι που μαθαίνεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απορριπτέα. Πολλά πράγματα δεν είναι «φυσικά» αλλά τα κάνουμε επειδή παρουσιάζουν κάποιο όφελος.


Για την αγωνία σου, τώρα. Σκέψου τι μυαλά είχες δέκα χρόνια πριν. Σου υπόσχομαι ότι άλλο τόσο διαφορετικά θα έχεις σε δέκα χρόνια από τώρα. Αυτό που αισθάνεσαι τώρα για τη μονογαμία μπορεί να μείνει όπως είναι – σε αυτή την περίπτωση πρέπει να ψάξεις να βρεις ένα ταίρι που είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Μπορεί όμως να αλλάξει, και να αλλάξει πολύ. Αυτοί που είναι μονογαμικοί και μένουν με τον άλλον ως τα βαθιά γεράματα – φυσικά και υπάρχουν – το κάνουν όχι επειδή καταπιέζονται από κοινωνικές συμβάσεις, αλλά επειδή πραγματικά το προτιμούν. Με τα χρόνια κάποιοι ανακαλύπτουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο συναρπαστικοί όσο νομίζαμε, ότι οι πιθανότητες ευτυχίας δεν πολλαπλασιάζονται με τις γνωριμίες, και ότι η σταθερή σχέση με έναν άνθρωπο, αν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, μπορεί να σε γεμίσει τόσο ώστε το τσιλιμπούρδισμα να σου φαίνεται ελάχιστα καλύτερο από το φτυάρισμα βράχων στη Σιβηρία.

 

__________________
6.


Έχω κι εγώ έναν προβληματισμό να μοιραστώ... Καταρχήν να αναφέρω ότι ήμουν και είμαι σινεφίλ, πιστή σινεφίλ από τα 17 μου τουλάχιστον! Από τα 90's, τη χρυσή δεκαετία της ζωής μου και των φοιτητικών μου χρόνων, θυμάμαι ανεξίτηλα τον εαυτό μου να μπαινοβγαίνουμε με την παρέα μου στα σινεμά, στα φεστιβάλ κινηματογράφου, στις μεταμεσονύχτιες προβολές, στα αφιερώματα! Και αναπολώ μέχρι σήμερα όλες εκείνες τις πολλές, πάρα πολλές καταπληκτικές, υπέροχες ταινίες που είδαμε όλα εκείνα τα χρόνια, από τα late 80' s έως τα τελευταία 90's, θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου να βγαίνει έξω από το σινεμά με σχεδόν πάντα τόσο έντονα συναισθήματα, τρόμο, νοσταλγία, θλίψη, κατάνυξη, γοητευμένη, συνεπαρμένη, ενθουσιασμένη! Και το ερώτημά μου είναι, γιατί πλέον είναι τόσο μα τόσο δύσκολο έως απίθανο να αισθανθώ έτσι μετά από μία ταινία? Εξακολουθώ να βλέπω πολύ σινεμά και τώρα, στα 40 plus μου, συνειδητοποιώ ότι η τελευταία φορά που βγήκα συνεπαρμένη και εκστασιασμένη από ταινία και μάλιστα μετά από πολύ καιρό και μετά από πολλές ταινίες, ήταν τα "Οι ζωές των άλλων" και "Ο λαβύρινθος του Πάνα", το πιστεύεις? Έκτοτε , καμία άλλη φορά! Πέρισυ πήγα ξανά μετά από χρόνια στο φεστιβάλ κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, είδα όσο περισσότερες ταινίες μπορούσα, αναζήτησα μάταια την ταινία που θα μου προκαλούσε στην έξοδό μου από την αίθουσα την ίδια απίθανη ταχυπαλμία και ευφορία που μου είχε προκαλέσει πριν πολλά χρόνια σε εκείνο το φεστιβάλ εκείνο το καταπληκτικό "Τρέξε Λόλα, τρέξε"! Μου έχει λείψει αυτή η αίσθηση, πραγματικά και δεν ξέρω τί φταίει, είναι τόσο φτωχή η κινηματογραφική παραγωγή πλέον, ή εγώ μεγάλωσα και δεν μπορώ να νιώσω πια τόσο έντονα? Έχω γίνει εγώ παράξενη και ιδιότροπη, ή δεν γυρίζονται πλέον τέτοια φιλμ? Βαρέθηκα κάθε φορά να απογοητεύομαι, βαρέθηκα να πηγαίνω όλο ενθουσιασμό να δω π.χ. κάθε καινούργια ταινία του Γούντι Άλεν μόλις προβάλλεται στην Ελλάδα και να φεύγω με την αίσθηση ότι ήταν απλά συμπαθητική και όχι αξιομνημόνευτη...
-Στραβός είν' ο γιαλός, ή εγώ στραβά αρμενίζω?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Σου άρεσαν όλες οι ταινίες επειδή δεν είχες οξυμένο κριτήριο. Τώρα έχεις πάρα πολλή εμπειρία για να ξετρελαθείς με το οτιδήποτε. Αυτό είναι το τίμημα της εμπειρίας. Στον αντίποδα, και με το ίδιο αποτέλεσμα, το να νιώθεις έντονα είναι ικανότητα, ικανότητα που χάνεται όσο μεγαλώνουμε, όπως χάνουμε την ακοή μας, την γεύση μας, ακόμα και την ικανότητα μας να κοιμόμαστε πολλές ώρες. Σε κάθε περίπτωση, σου εύχομαι να μην πέσεις ποτέ στην παγίδα να πιστέψεις ότι όλα ήταν καλύτερα μια συγκεκριμένη δεκαετία, που είναι η δεκαετία που εσύ ήσουν νέα. Είναι η πιο θλιβερή απόδειξη ότι η κοινωνία σε έχει προσπεράσει. Το επόμενο βήμα είναι να βρεθείς εκτός της και μετά, να γίνεις γραφική.


_________________
7.


Σε μια συζήτηση που είχα με τις φίλες μου για τους πρώην μας, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: ότι ήρθαν στη ζωή μας σε μια περίοδο που είχαμε μπουχτήσει από τη μοναξιά μας, που δεν μάς είχε παρουσιαστεί κάτι καλύτερο, κι ότι, ενώ στα πρώτα ραντεβού είχαμε δει κάποια "στραβά", τα προσπεράσαμε, χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Και τελικά, αφού κάναμε τη σχέση, χωρίσαμε, άλλες μετά από λίγο άλλες μετά από πολύ καιρό για τους λόγους που εξαρχής προβληματιζόμασταν ή για κάτι άλλο που βγήκε στην πορεία. Οι επιλογές είναι λίγες. Πώς θα βρούμε το "ιδανικό" ταίρι για εμάς τη στιγμή που δεν υπάρχουν επιλογές; Πώς θα αποφύγουμε τον συμβιβασμό και τον επερχόμενο χωρισμό από εδώ και στο εξής;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Από πού προκύπτει το αξίωμα ότι οι επιλογές είναι λίγες; Και έτσι να είναι, δεν χρειαζόσαστε πολλές. Μια και καλή χρειάζεται. Αν οι λίγες που έχετε είναι η μια χειρότερη από την άλλη, τότε δεν φταίει η κακή σας μοίρα, αλλά ότι συναναστρεφόσαστε τους λάθος ανθρώπους, βρισκόσαστε στους λάθος κύκλους, και δεν έχετε καταλάβει ότι υπάρχουν άντρες που σας ταιριάζουν, αλλά δεν ξέρετε πώς να τους βρείτε και να τους διεκδικήσετε, ή, ακόμη χειρότερα, δεν ξέρετε πώς να τους αναγνωρίσετε. Από τους φίλους σας πρέπει να ξεκινήσετε. Σας γεμίζουν; Μιλάνε στην καρδιά σας; Νιώθετε ψυχική συγγένεια; Αυτοί οι άνθρωποι θα σας φέρουν στα σωστά μέρη για ταιριαστά φλερτ.


Όσο για τον συμβιβασμό, είναι απαραίτητος ως ένα σημείο. Αν δεν ξέρετε ποιο είναι αυτό το σημείο, τότε δεν ξέρετε αρκετά καλά τον εαυτό σας, και αυτός μπορεί να είναι ένας ακόμα λόγος που δεν βρίσκετε αυτόν που σας ταιριάζει.

87

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

8 σχόλια
#6 το ίδιο μου συμβαίνει με τη μουσική, οπότε επέτρεψέ μου να κάνω την αναλογία. Aναγνωρίζω ότι ακούγομαι σαν εξηντάρης που λέει ότι μετά τους Beatles ή τους Pink Floyd το χάος, αντίστοιχα κι εγώ με τη μουσική που άκουγα στα 90s ή early 00s.Νομίζω ότι όταν είσαι έφηβος ή στα 20κάτι σου είναι εύκολο να ενθουσιαστείς με οτιδήποτε. Έτσι είναι φτιαγμένοι οι νέοι άνθρωποι - ένα καζάνι ορμόνες είναι. Δε θέλω να ρίξω το "φταίξιμο" στο ότι δεν βγαίνουν πλέον καλές ταινίες ή καλοί δίσκοι. Εμείς πλέον δεν ειμαστε σε ηλικία να τα αντιληφθούμε, να τα εκτιμήσουμε και να δεθούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό. Διαβάστε αν θέλετε και την ανάλυση της έρευνας why people stop listening to new music at 32 που αναφέρει πολλά σχετικά στοιχεία. και πολύ λυπητερή η σημερινή μέρα για τη μουσική....RIP Dolores
ΝΟμίζω ότι αυτό που λες είναι παραπλήσιο αλλά ξεχωριστό φαινόμενο: "αναπολώ την εποχή της ακμής μου/την εποχή που καλοπέρναγα ανέμελα". Για τους περισσότερους ανθρώπους αυτή είναι η δεκαετία των 20 αλλά ποικίλει (για τους bullies του γυμνασίου είναι η εφηβεία που αναπολούν επειδή τότε ήταν οι κυρίαρχοι επί γης και μετά βάλτωσαν ενώ για γνωστή μου που ήταν αεροσυνοδός της Ολυμπιακής στις εποχές της χλίδας ήταν η δεκαετία της των 30-40 ετών που πήγαινε ταξίδια Νέα Υόρκη κλπ. κάθε βδομάδα ας πούμε και σήκωνε το μισό Saks). YΓ. Tρομάζει ο άνθρωπος να διαβάσει νέα πλέον. Dolores ελαφρύ το χώμα.
#7 Κουράστηκα λιγάκι να ακούω αυτή την κουβέντα και το ότι γενικά δεν υπάρχουν άντρες/γυναίκες πια, και πόσο λίγες επιλογές μας δίδονται, και πόσο συμβιβαζόμαστε με ανθρώπους κατωτέρω των ζητήσεων μας, και λοιπές αερολογίες.Τοις προάλλες διάβασα, δε θυμάμαι που σχωράτε με, ότι ναι είναι ωραίο να ξέρεις τι θέλεις, πως το θέλεις και γιατί το θέλεις, αλλά ακόμη πιο τίμιο είναι να ξέρεις και τι έχεις να δώσεις για να λάβεις όλα αυτά που θέλεις. It's simple as that!
Χεχε ναι εντάξει συμβαίνει και αυτό που λες αρκετά συχνά. Όμως στη περίπτωση τους το πρόβλημα έγκειται στο "ότι ήρθαν στη ζωή μας σε μια περίοδο που είχαμε μπουχτήσει από τη μοναξιά μας, που δεν μάς είχε παρουσιαστεί κάτι καλύτερο, κι ότι, ενώ στα πρώτα ραντεβού είχαμε δει κάποια "στραβά", τα προσπεράσαμε, χωρίς να το πολυσκεφτούμε". Αν τα φτιάχνεις γιατί δεν έχεις κανέναν καλύτερο ή κάτι καλύτερο να κάνεις, ε μετά τι περιμένεις; Το κριτήριο ας πάει και το παλιάμπελο πού ακριβώς να οδηγήσει;
Δεν θυμάμαι καθόλου, κρίμα γιατί ήταν ωραίο, ένα άρθρο που μιλούσε για το πότε αυξάνονται οι πιθανότητες να βρει κανείς τον κατάλληλο σύντροφο. Ουσιαστικά αυτό που έλεγε ήταν πως ο κατάλληλος σύντροφος είναι αυτός που δεν γεμίζει κάποιο κενό μας αλλά έρχεται σε μια περίοδο που νιώθουμε πλήρεις. Τότε λέει μπορούμε να τον αξιολογήσουμε αντικειμενικά, αποστασιοποιημένοι από το πώς λειτουργεί αυτός *μέσα* στη ζωή μας, εστιάζοντας στο ποιος είναι αυτός από μόνος του και αν αυτό που είναι, μας αρέσει. Αυτό δηλαδή που λένε πάντα, "θα έρθει όταν σταματήσεις να ψάχνεις", αλλά με μεγαλύτερη σαφήνεια.Μπορώ να το επιβεβαιώσω κι από τη δική μου εμπειρία, καθώς ο άντρας μου ήρθε σε μια περίοδο που για πρώτη φορά είχα φανταστεί τη ζωή μου απαλλαγμένη από το άγχος της, με το στανιό, συντροφικότητας αλλά πιο χαλαρή, τύπου έχω τη δουλίτσα μου, ανθρώπους που μ'αγαπούν κι ενδιαφέρονται αν είμαι καλά, την έζησα την καψούρα μου κι έκανα σεξ σαν να μην υπάρχει αύριο. Μέχρι να σκ@τογεράσω, έχω χρόνο να δω πώς θα περάσω τα στερνά μου.Στο τσατ μιλούσα γιατί πάντα μου άρεσε η επικοινωνία και οι άνθρωποι. Μου άρεσε επίσης πολύ, όταν συχνά απαντούσα σ'εκείνους που ξεκινούσαν με το "τι φοράς μωρό μου" και άλλα παρόμοια πρωτότυπα, και τους έκανα να μου λένε τελικά την καψούρα ή τον πόνο τους.Στον δικό μου μίλησα εγώ πρώτη, όπως σε όλους όσους μιλούσαμε μετά για καιρό, γιατί μου είχε αρέσει το ουδέτερο και ήπιο ψευδώνυμο του, αφού δεν έμοιαζε με bigtool4u ξέρω 'γω. Κάποια στιγμή, με αφορμή μια κουβέντα μου, με ρώτησε αν δεν είμαι σε σχέση επειδή προτιμώ τη μοναχικότητα. Και του απάντησα αρκετά απότομα, κάπως απόλυτα και επηρμένα ίσως, αλλά επίτηδες όλα αυτά γιατί μέχρι εδώ ήμουν που ως τότε έβαζα τους άλλους πάνω από μένα, ότι είμαι μόνη γιατί θέλω ο σύντροφος μου να μ'έχει κορώνα στο κεφάλι του, να είμαι το κέντρο του κόσμου του, να μην έχει μάτια για τίποτα άλλο, να κοιμάται και να ξυπνάει με τη σκέψη μου και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει τέτοιος άνθρωπος, προτιμώ να είμαι μόνη μου. Με ρώτησε λοιπόν, ενοχλημένος όσο να πεις από την παράνοια και το παραλήρημα αλλά και τη σιγουριά μου, τι προσφέρω εγώ για να απαιτώ αυτή την αποκλειστικότητα Του απάντησα "μα ακριβώς τα ίδια που ζητάω. Γι'αυτό τα ζητάω, επειδή δε θέλω λιγότερα απ'όσα δίνω". Λοιπόν νομίζω ήταν κομβικό σημείο αυτό στη γνωριμία μας, [που δεν ξεκίνησε γκομενικά, ίσα-ίσα. Είχε μια φωτο στο φμπ, σαν θείος σε μπουζούκια. Όταν τον είδα από κοντά ήταν γκομενάκι που παρακαλούσα από μέσα μου να κάνει κίνηση, γιατί εγώ ως τότε τον είχα στο δε μας παρατάς κι εσύ, άντρα] γιατί είπα φωναχτά ό,τι έλεγα όταν κοιτιόμουν στον καθρέφτη, ξέροντας πόσο ρεαλισμό και πόση υπερβολή είχε η σκέψη μου. Και εκείνος μου έδειξε ότι έχει όση υπομονή και αυτοπεποίθηση χρειαζόταν να έχει ο ιδανικός, για μένα, σύντροφος. Αφού γνωριστήκαμε, φυσικά έπεσα στα πατώματα (του το είπα χρόνια μετά), γιατί ήταν όλα μάταια, μας χώριζαν χιλιόμετρα, υποχρεώσεις, κολλήματα του μυαλού μου και πραγματικά κολλήματα. Και είπα θα τον πάρω τηλ. και θα πω τέρμα, μη χάνουμε χρόνο τζάμπα. ΕΥΤΥΧΩΣ ξύπνησα το πρωί και σε μια αναλαμπή της πρωινής λιακάδας του μυαλού σκέφτηκα ότι μέχρι τα Χριστούγεννα που είπαμε να ξαναβρεθούμε, μιας και τόσο ωραία είχαμε περάσει, μπορούμε να επικοινωνούμε, δεν είπε κανείς να παντρευτούμε στο μεσοδιάστημα.Οπότε αυτόν τον λόγο θα σας πω, κι άλλον κανένα:Σκέψεις, αίμα και ούρα, μόνο τα πρωινά είναι έγκυρα. Αυτά τα εμπιστεύεστε.
"Σκέψεις, αίμα και ούρα, μόνο τα πρωινά είναι έγκυρα. Αυτά τα εμπιστεύεστε. Πηγή: www.lifo.gr"Πολύ καλό. Στο κλέβω να ξέρεις. :DKι ευχαριστούμε για την διήγηση της γνωριμίας!
Τι ωραίο love Story πόντια! Πρέπει να τη διαβάσει και η φίλη που έστειλε προ ημερών ότι δεν βρίσκει σύντροφο αλλά δεν θέλει να ψάξει μέσω ίντερνετ. Και όλες οι φίλες που έχουν τόσο μεγάλη φοβια με το ίντερνετ, αυτές οι ιστορίες αποδεικνύουν πόσο λάθος κάνουν! Το λέω κι εγώ από προσωπική εμπειρία :)
Μεγάλη απορία έχω να μας πεις πως κατάφερνες να κάνεις αυτούς που τους ένοιαζε τι εσώρουχο φοράς να σου πουν την καψούρα ή τον πόνο τους..!?! Πολύ όμορφη η ιστορία σου και πραγματικά πιστεύω ότι συμβαίνουν και καλά πράγματα στον χαοτικό κόσμο του internet!!
Τι να σου πω Pengu, ο καθένας όπως βολεύεται. Εγώ πάλι έβλεπα με μισό μάτι το ενδεχόμενο να κάνω γνωριμία σε μπαράκι επειδή γυάλισα σε κάποιον, όμως δεν θεωρούσα λάθος το ότι οι φίλες μου γκομενιάζουν μ'αυτόν τον τρόπο. Προσωπικά μου ταίριαζε το ίντερνετ γιατί έδινα περισσότερο χρόνο στο να γνωρίσω κάποιον και δεν υπήρχε αυτή την πίεση που ένιωθα όποτε τύχαινε να με πλησιάσει κάποιος έξω. Επίσης αισθανόμουν πάντα, ότι στο τσατ είναι όλοι λιγότερο προσεκτικοί και άρα πιο αυθόρμητοι στο τι θα πουν, οπότε ήξερα πιο εύκολα με ποιον είχα να κάνω. Οι πολύ προσεκτικοί και πολύ ευγενικοί από την άλλη, πάντα είναι ύποπτοι για μένα. Δεν μπορώ όμως να μεταδώσω σε κανέναν το πώς διαβάζω και τι αντιλαμβάνομαι από το γράψιμο του καθενός. Αυτό που λέω σε όλες όμως είναι να λειτουργούν με ό,τι τις κάνει να νιώθουν ασφάλεια και ελευθερία, ώστε μόλις νιώσουν πίεση ή ανασφάλεια, να την κάνουν με ελαφρά. Αποφάσισα να συναντήσω τον άντρα μου την πρώτη φορά επειδή ένιωθα απόλυτα ασφαλής, για ένα σωρό λόγους που περιττεύει να πω. Όμως είχα σχέδιο διαφυγής και δικό μου αυτοκίνητο, αν κάτι δε μου άρεσε.
crown να σου πω: Δεν έκανα κάτι ταχυδακτυλουργικό, ενν. δεν τους ξεγελούσα. Ούτε και είχα ένα μοτίβο διαλόγου. Άλλοτε απαντούσα κάτι αστείο, άλλοτε κάτι αγανακτισμένο και αναλόγως την αντίδραση είτε συνέχιζε η κουβέντα κι έπαιρνε το δρόμο της, άλλοτε κοβόταν. Όποιος συνέχιζε, είχε όρεξη για κουβέντα, όχι για cyber sex.Πάντα οι αληθινές ιστορίες είναι ωραίες, κατά τη γνώμη μου, ανεξάρτητα από το τέλος τους. Μακάρι να έλεγαν περισσότεροι τους τυχόν παράδοξους τρόπους που γνώρισαν τα ταίρια τους. Ούτε οι κοπέλες θα περίμεναν ιππότες νομίζοντας πως είναι πριγκίπησσες, ούτε τ'αγόρια θα προσπαθούσαν να γίνουν ιππότες φορώντας μάσκες.@Καραβάν, ελεύθερα! (Παραείναι καλό, δεν μπορεί, κάποιος θα το έχει πει πριν από μένα. σημ. αυτά ΝΑ εμπιστεύεστε. Να μην το κατοχυρώσω παραφρασμένο :P )
Πόντια κι εγώ νόμιζα ότι θα γνωρίσω τον άνθρωπο μου μέσω ίντερνετ γιατί είχα κάποιες καλές εμπειρίες, και πίστευα το ίδιο με εσένα ότι η πιθανότητα να ταιριάζεις με τον τυχαίο σε ένα μπαρ είναι μηδαμινη, και αυτό γιατί ποτέ δεν είχα γνωρίσει κάποιον αξιόλογο νύχτα έξω. Και τελικά τον εναν αξιόλογο που γνώρισα σε κλαμπ τον παντρεύτηκα :)) οπότε η απάντηση πιστεύω είναι ότι καμία δεν πρέπει να είναι απόλυτη για το που θα τον βρει, αρκεί να ξέρει ποια είναι και άρα ποιος της ταιριάζει
Ακριβώς πιγκουίνη! Δεν είμαστε απόλυτοι, δε βάζουμε ταμπέλες, δεν πιστεύουμε πως είμαστε ανώτεροι, δεν ποντάρουμε στο ότι θα αλλάξουμε τον άλλον. (Βασικά, τίποτα. Να νιώθετε ωραία. Αν νιώθετε ωραία, όλα καλά. Τα μούτρα σας θα τα φάτε, στο πρόγραμμα είναι. Τα χρόνια σας μη φάτε.)
Τα δικά του τα "στραβά" αυτή τα προσπέρασε. Τον άλλον τον ρώτησε πώς διαχειρίστηκε αυτός τα δικά της "στραβά"; Ή εφόσον αυτή παρουσιάζει την ιστορία, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΛΕΜΕ! Εκεί θέλω να καταλήξω. Για να φτιάξεις μια σχέση με ουσία, με περιεχόμενο, με διάρκεια, με εξέλιξη, οφείλεις να είσαι και εσύ απίκο στις απαιτήσεις της. (της σχέσης εννοώ)
#4 Οι τύψεις σου δεν είναι λόγος για να μην προστατεύεις τον εαυτό σου.Είσαι πολύ ευάλωτος και νιώθεις πολύ μόνος.Θα σου έκανε πάρα πολύ καλό να μιλήσεις κάπου και να αισθανθείς ότι κάπου μπορείς να ακουμπήσεις κι εσύ.Ο λόγος που δεν συγκατοικείς ; Υπάρχουν και καλοί άνθρωποι ξέρεις,θα συναντήσεις κι εσύ,όπως όλοι μας.Αλλάζοντας οπτική στα πράγματα,αυξάνεις τις πιθανότητες ν αλλάξουν και τα πράγματα ενίοτε.Τώρα ίσως είναι δύσκολο να το δεχτείς αυτό.Το οικονομικό είναι σαφώς πρόβλημα, είτε με συγκατοίκηση λύνεται,είτε με αλλαγή δουλειάς ή και τα δύο.Τα (πολλά) υπόλοιπα που σε βασανίζουν,συζήτησέ τα με κάποιον ειδικό,φαίνεται να μην έχεις φίλους,ενδεχομένως σφάλλω
Ίσως επειδή είναι μετάφραση της έκφρασης "life passed you by" (=πέρασε η ζωή και σε προσπέρασε). Εννοεί ότι αν αφεθεί κάποιος στην παρελθοντολαγνεία είναι η βασική συνθήκη γήρατος. Όλοι οι πραγματικά στην ψυχή τους γέροι (δεν έχει σχέση με την βιολογική ηλικία -το κάνουν και νέοι) το κάνουν. Η νεότητα είναι νοητική σκέψη.Βέβαια εδώ δεν κρατιέμαι (για να δικαιώνω και το εκνευριστικό ψευδώνυμο!) και να πω ότι το "τι καλά που ήταν άλλοτε" (Mais où sont les neiges d'antan?) είναι διεθνές μόττο ανά τους αιώνες. Αυτό κάτι δείχνει για την Ανθρώπινη Κατάσταση. Eπειδή στις μέρες μας ζούμε σε μια εσχατολογική περίοδο είναι πολύ έντονη αυτή η "νοσταλγία" στον περίγυρο (ας πούμε κανείς δεν είχε τέτοιες "νοσταλγίες" στην δεκαετία του '60 που γινόταν κοινωνική επανάσταση και όλοι προσέβλεπαν στο μέλλον). Για τους μελετηρούς μια μικρότατη εισαγωγή:https://en.wikipedia.org/wiki/Ubi_sunthttps://en.wikipedia.org/wiki/Ballade_des_dames_du_temps_jadishttps://en.wikipedia.org/wiki/Golden_Agehttp://www.eoellas.org/2014/01/18/elliniki-mithologia-geni-anthropon/
Xαχαχαχα! Δίκιο έχεις! Aκόμα και σ'αυτό έχουμε την πατέντα οι κιορατάδες!?! (αφορισμός που ακούγεται σαν τον πατέρ φαμίλια Portokalos τώρα...χειμώνας>kimono κλπ.)
*εννοούσα "η νεότητα είναι νοητική κατάσταση (κατάσταση του νου/state of mind)" Τι "νοητική σκέψη" πατάτα πέταξα πάνω στην βιασύνη μου. Λες κι η σκέψη είναι υπόθεση του συκωτιού ας πούμε.
#6"Έχω γίνει εγώ παράξενη και ιδιότροπη, ή δεν γυρίζονται πλέον τέτοια φιλμ;"The hills were higher (when we were young)The trees were taller (when you were young)The grass was greener (when you were young)άκου :-)https://www.youtube.com/watch?v=Ay4v7mhEh54
https://www.youtube.com/watch?v=BGBM5vWiBLo(εξαιρετικά αφιερωμένο στην #6. Την σαραντάρα "της καρδιάς μας" που θα έλεγαν και στα τηλεοπτικά πάνελ αλήστου μνήμης παρουσιάστριες που θώπευαν πλυντήρια)
Ρε Καραβάν' μην παραλλάσεις το ψευδώνυμο συνέχεια, αρχίζω να φρικάρω!Μου θυμίζει κάποιον αυτό.(Ουδεμία σχέση εννοείται,κι αυτός ήταν και είναι πολύ έξυπνος και άλλα τινά,ελπίζω να είναι καλά,ή καλύτερα έστω).Το διάβασες το book;
Μα Rosa κρατάω πάντα το βασικό κορμό: ότι είμαι μια παλιογριέντζω και σκατοξερόλα ("αφού είμαι μακαρονάς! τι να κάνουμε!") :D Δεν σκέφτηκα τον Υιό. Τι να κάνει αυτή η ψυχή; (σε διαβεβαιώ δεν είμαι το alter id του πάντως χιχιχιχ)Έχω μείνει στη μέση στο μουσικολογοτεχνικό πόνημα γιατί με έχουν φορτώσει με δύο τομίδια των 500 έκαστο που πρέπει να λογοκριτικάρω. Θα ολοκληρώσω (aaaaah!!!)και θα σου πω γνώμη. Scouts' honor.
Αh Καραβαν'! The grass was greener in "your" song too! :-)Oφείλω να ομολογήσω πως μετά την Jan Terri, θεωρούσα πως θα έβαζες κάτι του στυλ: https://www.youtube.com/watch?v=8kBHyx-w_XY (εντάξει more or less μία δεκαετία).________H Rosa ακόμη προσμένει την (πρώην) "μπαλαλάικα" να επανέλθει, με κάποιο τρόπο....Μιας και πιάσαμε τις αναζητήσεις αυτή η ψυχή ο prince charming δηλώνεται, επίσης, αγνοούμενος.
Καραβάν ' μην το γυρνάς!Είσαι κούκλα μάλλον,η ηλικία δεν σε πολυεπηρέασε(μην μου γράψεις ψέματα!)Χαίρομαι που έχεις δημιουργική δουλειά!Το ψευδώνυμο είναι μια χαρά ως έχει,μάλλον έχεις αρχίσει να βαριέσαι;
Rosa, η προοδευτική συμπεριφοριακή «κατάρρευση» της perfomativity της μπαλαλάικας, στον παρόντα ιστότοπο, δεν είχε να κάνει με «τα εδώ». Ο prince charming, που καθόλου δεν υστερούταν ευφυΐας επίσης, δεν ξέρω τι κάνει. Μακάρι να είναι καλά κι αυτός.
Rosa φίλη μουείμαι της αρχής "αυτοσαρκασμός: ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου". :DΔεν έχει σημασία που "κρατιέμαι καλά". Τα βιολογικά χρόνια γράφουν και δεν ξεγράφουν. Αυτό εννοώ. Και είναι σαχλαμάρα να το ξεχνάω. Πάντως αν υπάρχει ένα tip αυτό είναι ότι η δημιουργική εργασία κρατάει σώμα και πνεύμα νεανικό! Βλαχάκι φίλ@ μουπώς όμως πήρε χρόοοοοοονια για το άσμα 40=2x20 όμως κατ'αντιστοιχία ε; Ο Prince Charming μου λείπει κι εμένα...(που είσαι παλικάρι;) Και ως προσωπικότητα αλλά και ως σχόλια που έδιναν τροφή στη σκέψη.
#1' Δεν χρειάζεται ντάντεμα σ αυτήν την περίπτωση.Έχει πρόβλημα σαφώς, και το διακτινίζει.Θα πρέπει να κατανοήσει πολύ καλά ότι α, οφείλει να ζητήσει βοήθεια,και β,ο περίγυρος δεν είναι υποχρεωμένος να την υφίσταται.Για κάποιους λόγους πίνει,οι οποίοι όμως δεν θα διαλυθούν μέσα στο οινόπνευμα.Θα πάρεις αποστάσεις και θα τις τηρήσεις.Όπως γράφεις,δεν πίνει μέσα στο σπίτι της.Άρα,είναι διαχειρίσιμο το θέμα της;Εάν δεν βρίσκει άτομα να της κάνουν παρέα θα εξακολουθήσει να σέρνεται στα μπαρ;Την απασχόλησε επί της ουσίας ότι σου καταστρέφει τις εξόδους;Υπάρχουν αλκοολογικά ιατρεία,ειδικοί ψυχικής υγείας και μέσα στα νοσοκομεία και Κέντρα Ψυχικής Υγείας.Το γεγονός ότι ενδεχομένως είναι άρρωστη και υποφέρει δεν της δίνει το δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει. Άλλο το αιτιολογώ και άλλο το δικαιολογώ.Να το εμπεδώνουμε σιγά-σιγά.Ο καθένας μας στην ζωή του ψάχνει μια δικαιολογία γι αυτά που κάνει και γι αυτά που δεν κάνει και μάντεψε,ίστανται όλες(κατ' αρχήν).Θα την φέρεις προ των ευθυνών της.Ή κάνει κάτι γι αυτό, ή,bye bye.
#6 Τσέκαρε το Call me by your name όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες. Δεν μπορώ να πω ότι έχουμε τα ίδια γούστα (Οι ζωές των άλλων με κούρασε) αλλά είναι μια ταινία που έχει ακουστεί πολύ και που εμένα προσωπικά με άγγιξε και θα μου μείνει στο μυαλό για καιρό. Επίσης κοντινή μου φίλη, σινεφίλ, την έχει δει 3 φορές :)
#4# Η οικονομική ανασφάλεια είναι μια τρομερά στρεσογόνα κατάσταση, καθόλου περίεργο που έχεις τόσο άγχος... Πάντως, αφού καταφέρεις και ζεις τόσα χρόνια χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά και με 500 ευρώ, αν μη τι άλλο είσαι πολύ δυνατός και αποφασισμένος και, συγγνώμη που θα το επαναλάβω κι εγώ, πραγματικά αξιοθαύμαστος!...