__________________
1.
Γεια σου Αμπα και να σας ζήσει το μικρό σας! :)
Είμαι 30 χρονών γυναίκα (χμ..το "κοπέλα" νιώθω πως μου ταιριάζει καλύτερα) και νομίζω είμαι μια κλασσική περίπτωση του "Όταν έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μας με τους άλλους ή/και τον εαυτό μας και δεν μπορούμε να την βελτιώσουμε, η μόνη λύση που έχουμε είναι ο ψυχολόγος.". Ψυχολόγος it is λοιπόν! Τουτέστιν... Έχω πάρει την απόφαση ότι θέλω να επισκεπτώ κάποιον ειδικό, κυρίως για συζήτηση καθώς δεν έχω κάποιο σοβαρό ή συγκεκριμένο θέμα και νομίζω πως αυτό θα με βοηθήσει. Εκεί που κολλάω όμως και δεν έχω πάει ακόμα είναι στο πως κάνεις την αρχή, πως επιλέγεις τον κατάλληλο ψυχολόγο για να υλοποιήσεις αυτή σου την απόφαση; Έχω κάνει μια μικρή έρευνα στο ιντερνετ για το τι πρέπει να προσέξεις γενικά (όπως το να έχει άδεια άσκησης επαγγέλματος για παράδειγμα) , αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω και τη γνώμη σου. Το να ζητήσουμε συστάσεις από φίλους, είναι λάθος; Πάμε απλά κάπως "στα τυφλά" μέχρι να βρούμε αυτόν που θα κουμπώσουμε; Γενικά, έχω περιορισμένο ελεύθερο χρόνο και φοβάμαι πως αν δεν τύχω σε καλή περίπτωση από την αρχή, θα παρατήσω μετά την αναζήτηση. Γι' αυτο είναι σημαντικό να κάνω εξαρχής μια καλή επιλογή. Σημείωση, μένω σε μεγάλη πόλη της επαρχίας.
-Κοπέλα με την ομπρέλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ευχαριστούμε!
Αφού ξέρεις το πρώτο και καλύτερο μάντρα του 'α μπα', θα ξέρεις και το δεύτερο, που είναι «η αναζήτηση του θεραπευτή είναι μέρος της θεραπείας». Ο προβληματισμός, η δοκιμές και η απογοήτευση είναι μέσα στο πρόγραμμα και πρέπει να περιμένεις μια περιπέτεια. Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας γιατί μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Όλες οι μέθοδοι είναι καλές, φυσικά οι συστάσεις είναι ένας τρόπος, ίσως ο καλύτερος αν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον - όμως να περιμένεις μεγάλες διαφορές στην εμπειρία του καθένα γιατί και πάλι, μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Κλείσε ραντεβού και πήγαινε χωρίς να περιμένεις κάτι. Δες αν συμβαίνει το κλικ. Αν έχεις ρεαλιστικές προσδοκίες θα καταλάβεις αμέσως ποιος σου κάνει, όπως καταλαβαίνεις αν συμπαθείς κάποιον από το πρώτο δευτερόλεπτο. Πάντα ξέρουμε ποιος μας κάνει και ποιος όχι, αλλά έχουμε συνηθίσει να κουκουλώνουμε τα συναισθήματα μας.
__________________
2.
Αγαπητή Αμπά,
είμαι 35 χρονών έχω δύο πολύ αγαπημένες φίλες με τις οποίες κάνουμε παρέα από τα 20 μας. Η μία από τις δύο είναι η φωνή της λογικής στην παρέα μας. Μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος που ακούει τα προβλήματά μας με προσοχή και μας βοηθάει να τα επεξεργαστούμε.
Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο άρχισε να είναι πολύ δυσαρεστημένη με τη δουλειά της και γκρίνιαζε συνεχώς. Επειδή δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοια γκρίνια, κάποια στιγμή εγώ και η άλλη φίλη δυσανασχετήσαμε. Σε κάποια φάση της είπα τη γνώμη μου, να μιλήσει στους εργοδότες της, να πατήσει πόδι και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, αλλιώς να σηκωθεί να φύγει. Αυτή μας εξήγησε αναλυτικά ότι σχεδιάζει να φύγει από τη δουλειά και να κάνει κάτι δικό της στο τέλος εκείνου του εξαμήνου, αλλά μας τόνισε ότι δεν θέλει να έρθει σε ρήξη με τους εργοδότες της‚ γιατί είναι μικρή η κοινωνία που ζούμε και δεν θέλει να δημιουργεί κακές σχέσεις στα επαγγελματικά της.
Όμως επειδή την έβλεπα να πιέζεται και να στενοχωριέται άρχισα και εγώ πιο έντονα να επιμένω ότι πρέπει να κάνει κάτι και να μην κάνει απλά υπομονή να περάσει ο καιρός. Σε κάποια φάση μάλλον έγινα πολύ φορτική, και μου ξεκαθάρισε ότι την πιέζω, ότι έχει πολύ ξεκάθαρο πλάνο για το τι θέλει να κάνει και ότι δυστυχώς δεν προσπαθώ να μπω στη θέση της και να την καταλάβω.
Από τότε και στο εξής σταμάτησε να μου μιλάει για τα επαγγελματικά της. Και, πέρασε εκείνο το εξάμηνο και τα έκανε όλα ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει, έφυγε από τη δουλειά της, έκανε κάτι δικό της, δεν χάλασε τις σχέσεις της με τους εργοδότες της και έχουν εξωτερική συνεργασία πλέον. Και βλέπω και εγώ ότι μάλλον επέμενα υπερβολικά για κάτι που όντως δεν γνώριζα εκ των έσω και προσπαθούσα να της επιβάλλω τη γνώμη μου χωρίς πραγματικά να προσπαθήσω να μπω στη δική της θέση και να ζυγίσω όλα τα δεδομένα.
Και σε ρωτάω, πώς θα την κάνω να με ξαναεμπιστευτεί και να μου λέει τα προβλήματά της; Ακόμα κάνουμε παρέα, αλλά όταν τη ρωτάω πώς πάει η δουλειά, μου απαντάει "όλα καλά" και μετά αλλάζει κουβέντα, και γενικά αποφεύγει πια να μας μιλάει για αυτά που την απασχολούν. Ήταν πια τόσο τρομερό αυτό που έκανα; Μήπως είναι και αυτή υπερβολική; Έχει περάσει ένας χρόνος, για πόσο θα μου το κρατάει;
-Παυλίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Παυλίνα, μου κάνει εντύπωση που δεν έχεις σκεφτεί το πιο προφανές από όλα, ενώ είσαι από τους σπάνιους ανθρώπους που κατάλαβαν το λάθος τους. Ζήτα συγνώμη! Τόσο απλό, και δεν το σκέφτηκες. Δεν αρκεί να την ρωτάς για τα επαγγελματικά της, πώς θα καταλάβει ότι κατάλαβες; Μπορεί να ρωτάς για να την κριτικάρεις πάλι. Πες της συγνώμη, αλλά συνοδευόμενη από το «είχες δίκιο και είχα άδικο. Επέμενα για κάτι που δεν γνώριζα. Ελπίζω να με ξαναεμπιστευτείς». Με λίγα λόγια, πες της αυτά που λες εδώ σε εμάς.
(Και δώσε χρόνο και ευκαιρία να σε συγχωρέσει ΑΦΟΥ πεις τη συγνώμη, γιατί φαίνεται ότι είσαι έτοιμη να ρίξεις την ευθύνη πάνω της «μήπως είναι υπερβολική» και «ήταν τρομερό αυτό που έκανα». Μπορεί να μην συζητήσετε ποτέ ξανά τα επαγγελματικά της. Είναι υπερβολικό να μην θέλεις να ακούς αποψάρες από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν καν το πρόβλημα σου; Ελπίζω να έχετε κι άλλα πράγματα να πείτε.)
__________________
3.
Πολυαγαπημένη μου αμπα κ φίλοι μου αναγνώστες γεια σας ! Αρχικά αμπα μου, να χαιρεσαι το μωράκι σου, ειμαι σίγουρη οτι θα γινει ένας υπέροχος άνθρωπος αφου θα εχει τα εφόδια κ τη δυνατότητα να συζητά κ να εμπνέεται απο εναν άνθρωπο που δε σταματα να διαβαζει και να ψάχνεται. :)
Το θεμα μου ειναι οτι εχω αγόρι με δεπ-υ, κατι που δεν αντιλήφθηκα αμεσως μιας και ταιριάζαμε πολυ και θεωρούσα τοσο ερωτεύσιμη τη συμπεριφορά του που δε μπήκα στο κόπο να την αναλύσω. Ειμαστε στην αρχή ακομα αλλα φαντάζομαι πως για να ειμαστε μαζι η συμπεριφορά μου ως προς αυτόν δε του δημιουργεί δυσκολίες η αμηχανία στο πως εχει αυτος ανάγκη να ναι τα πράγματα για να νιώθει άνετα. Άλλωστε προςπαθει κ αυτος πολυ και γενικα ειναι υπέροχος. Εχω διαβάσει αρκετά άρθρα σχετικά με το δεπυ, αλλα νομιζω καπου χάθηκα στην προςπαθεια να καταλάβω ποια πρεπει να ναι η στάση της σχεσης σε ολο αυτο. Θελω να πω, οτι ξερω τα βασικα στο πως θα χειριζόμουν τη κατασταση αν ημασταν φίλοι η αδέρφια, ομως τωρα, αυτη η συνεχής απόσπαση της προσοχής του με αγχώνει γιατι δεν το εχω ξανα βιώσει. Φοβάμαι για το αν ειναι ευκολο να του αρεσει αλλη, γτ απλα θα του τραβάει πιο έντονα τη προσοχή η ποσο ευκολο ειναι να χασει το ενδιαφέρον του για μενα, γτ μπορει να δει οτι αποσπάται πολυ πιο συχνα οσο μιλαει μαζι μου απ ο,τι συνεβαινε με καποια πρώην, η φιλη, η φλερτ, η η η. Γιατι ενω περνάμε υπέροχα οταν ειμαστε μαζι, επειδή πρόκειται για σχεση απο αποσταση, κ στα τηλ ειναι πιο έντονο το κομματι της απόσπασης, δε ξερω κατα ποσο σαν κοπέλα του χειρίζομαι το θεμα ενταξει προκειμένου να διατηρείται οσο γινεται τ ενδιαφέρον του στις συζητησεις μας κ συνεπώς προς τα εμενα. Εχει κ ενα σοβαρο πρόβλημα υγειας π δυστυχως δυσκολεύει πολυ τη ζωη του οχι μονο στο σωματικό κομματι, αλλα κ στο ποσο ευκολα ξεφεύγει το μυαλο του απο αυτο που συζητά η ζει, προκειμένου να κανει σκόρπιες μαύρες (κυριολεκτικα μοιραίες) σκέψεις. Σκέφτηκα λοιπόν περα απο το να διαβασω άρθρα να ρωτησω κι εδω, τι θα με συμβουλεύατε μιας και πολυ πιθανόν κάποιος να εχει να μοιραστεί μια συμβουλή η μια εμπειρία :))) μια λεπτομέρεια που θα ηθελα να μοιραστώ επίσης, ειναι οτι ενω απ την πρώτη στιγμη καταλαβαινα οτι ειναι φευγάτος και χανεται το μυαλο του συνεχώς κ επανέρχεται στην πραγματικότητα για λιγο μέχρι να ξανα κανει ενα διαλειμματακι απο αυτήν, δε με εκανε ποτε να νιώσω οτι αυτο εχει να κανει με μενα, ακομα και οταν δε γνώριζα για αυτήν την τοσο ερωτεύσιμη ιδιαιτερότητα του. Ομως, εφοςον δεν εχω παρόμοια εμπειρία δε θα ξερω ποτε ποιο ειναι το μαξιλαράκι που περνάς και σταματα να ειναι μια ιδιαιτεροτητα του και μετατρέπομαι σιγα σιγα απλα στο βόλεμα του. Του εχω εμπιστοσύνη οτι θα μ φερθεί ενταξει, ομως περα απο το οτι δε του ειναι ευκολο να κατανοήσει τα αισθήματα του και ποσο μαλλον να τα εκφράσει, θελω να το προλάβω πριν ειναι αργά. Ευχαριστω πολυ εκ των προτέρων, πολλή πολλή αγαπη σε όλους!
- Αγαπη χωρις σύνορα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή φίλη, ευχαριστώ πολύ για τις ευχές αλλά σε προειδοποιώ, θα σε στενοχωρήσω. Αν βγάλουμε τις σάλτσες, αυτό που λες, και σου φαίνεται και χαριτωμένο, είναι ότι ερωτεύτηκες κάποιον επειδή είδες ότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πάνω σου. Δεν εξετάζω αυτή τη στιγμή το δικό του πρόβλημα, γιατί δεν έστειλε αυτός την ερώτηση, αλλά το δικό σου, στο οποίο είσαι τυφλή. Δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα θέμα υγείας που πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του ώστε να είναι σε θέση να κάνει ισότιμες, υγιείς σχέσεις. Αυτό που βλέπεις είναι ότι κάποιος σου ξεφεύγει, δεν μπορεί να σου αφιερωθεί, και αυτό που σε καίει δεν είναι αν είσαι εξοπλισμένη να αντιμετωπίσεις μια τέτοια σχέση, αν σου δίνει αυτά που θέλεις, αν είσαι εντάξει, αλλά πώς θα γίνει να μην σε βαρεθεί (!) λες και το πρόβλημα του είναι η βαρεμάρα, ή λες και υπάρχει κάτι που μπορείς εσύ να κάνεις για να τον χειριστείς, σα να μπορείς να τον γιατρέψεις με την γοητεία σου.
Η αγάπη πρέπει να έχει όρια. Αν αυτό που ζεις σε αγχώνει, δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς, σου δημιουργεί μόνιμη ανασφάλεια, σου δημιουργεί τριγμούς στην αυτοπεποίθηση σου, η λύση δεν είναι να γίνεις ο ψυχίατρος του για να τον κρατήσεις. Το έχεις μετατρέψει σε προσωπικό σου στοίχημα με το γνωστό επιχείρημα «μα τον αγαπάω» ενώ μόλις τώρα τον γνώρισες. Ως προς την «αγάπη» σου δεν λέω άλλα γιατί κουράζω και τον εαυτό μου που το γράφω.
__________________
4.
Καλημέρα και συγχαρητήρια για τη στήλη, που μοιάζει να εκπορεύεται από πραγματικά καλλιεργημένο και πεπαιδευμένο αλλά ουχί ελίτ, τουναντίον μέσα στον παλμό του κοινωνικού ιστού άτομο.
Η ερώτησή μου θα είναι κατά το δυνατόν σύντομη. Είμαι κάτω των 30, είναι περί τα 40 κι έχει έναν κύκλο στενών φίλων στα 50. Δυστυχώς, το "τι 30, τι 40, τι 50" δεν έχει καμία απολύτως εφαρμογή στην περίπτωσή μας. Είναι άνθρωποι που όχι απλά δε νιώθω να έκαναν προσπάθειες να με προσεγγίσουν, όχι μόνο δεν έχουν κοινά ενδιαφέροντα και ασχολίες με μένα, αλλά έχουν εγγενή χαρακτηριστικά που με απωθούν σε έναν άνθρωπο (αγένεια, παρεμβατισμό, απολυτότητα, αδιακρισία...). Ξέρω όμως ότι είναι οι φίλοι, τους έχει διαλέξει, έχουν δώσει δείγματα γραφής κι έχουν σταθεί κτλ κτλ. Να συνυπάρξω μαζί τους έχω προσπαθήσει αλλά μου είναι πολύ άβολο, παρόλο που η έμφυτη κοινωνικότητα, το χιούμορ και η συμπάθεια είναι κανόνας για μένα κι όχι εξαίρεση. Επιπλέον, το να βλέπουμε τους φίλους μας χωριστά είναι κάτι που μας προκαλεί δυσκολίες σκέψης (περιθωριοποίηση, διερώτηση για τις προτεραιότητες του άλλου κτλ.), άσε που λαχταράμε διακαώς κατά τα άλλα να είμαστε μαζί. Πώς μπορεί κανείς να προσεγγίσει και να περάσει καλά με άτομα που δεν του βγάζουν τίποτα συμπαθές; Πώς μπορεί να μη νιώθει ότι απλά χάνει το χρόνο του, που θα μπορούσε να διαθέσει σε άτομα και ασχολίες κατά τη γνώμη του πολύ πιο αξιόλογες;
Ευχαριστώ πολύ
- dispaired
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είσαι κάτω από 30 και ο αυθόρμητος σου τρόπος έκφρασης είναι «που μοιάζει να εκπορεύεται από πραγματικά καλλιεργημένο και πεπαιδευμένο αλλά ουχί ελίτ, τουναντίον μέσα στον παλμό του κοινωνικού ιστού άτομο»; Να δεις που έχεις περισσότερα κοινά με τους πενηντάρηδες απ' όσο νομίζεις.
Κατά τα άλλα, θα συνιστούσα να καταφέρεις να εξηγήσεις γιατί ο δικός σου κάνει παρέα με ανθρώπους που σου φαίνονται αγενείς, παρεμβατικοί και αδιάκριτοι, γιατί η εξήγηση «έχουν δώσει δείγματα γραφής» δεν είναι αρκετή, αυτό λέγεται κουκούλωμα από μέρος σου. Συνέχισε να προσπαθείς την συνύπαρξη όταν δεν μπορείς να την αποφύγεις, συνέχισε να την αποφεύγεις όταν δεν γίνεται αλλιώς, και προσπάθησε να ξεπεράσεις το ιδεατό του να είσαστε συνέχεια μαζί, γιατί αν το θέλατε και οι δυο με την ίδια ένταση, θα το κάνατε, δεν είναι δύσκολο.
__________________
5.
Α μπα μου Καλημέρα!
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μας είχε και έχει πολύ ελεύθερους και εμένα και τα αδέρφια μου. Δεν μας πίεσε ούτε για τους βαθμούς στο σχολείο, ούτε για τι ώρα θα γυρίσουμε σπίτι κτλπ
Επίσης δεν μας πίεσε ποτέ για το πότε θα βρούμε ένα καλό γαμπρό/νύφη να κάνουμε οικογένεια παιδιά και τα συναφή. Και εδώ έρχεται η ερώτηση μου...Αφού μεγάλωσα σε μια τέτοια οικογένεια γιατί με έχει καταβάλει το άγχος ότι πρέπει να παντρευτώ και πρέπει να κάνω παιδιά και μάλιστα σε μικρή ηλικία;
Ενώ ουσιαστικά το μόνο που θέλω είναι να έχω ένα σύντροφο χωρίς γάμους και παιδιά, να μένουμε μαζί να πηγαίνουμε ταξίδια και γενικά να περνάμε καλά. Αυτό θα με κάνει ευτυχισμένη.
Είμαι 23 χρονών και δεν μπορώ να χαρώ την ηλικία μου λόγο αυτού του άγχος...
Η κοινωνία με έχει κάνει να σκέφτομαι έτσι; οι γνωστές/φίλες μου με έχουν επηρεάσει που τυχαίνει να σχολιάζουν μια άνω των 35 και να λένε "Πότε θα παντρευτεί αυτή ποτέ θα κάνει παιδί "
Μα είναι δυνατόν;;;;
Η αδερφή μου παντρεύτηκε από τα 29 της έναν άντρα που τον ήξερε 6μηνες και τότε ήταν ερωτευμένη άλλα όλοι ξέραμε πως το έκανε επειδή και αυτή είχε το ίδιο άγχος που έχω εγώ τώρα. Και τώρα έχει 2 πανέμορφα παιδιά άλλα έναν άθλιο σύζυγο και η ζωή της δεν είναι ωραία. Και δεν είναι ωραία γιατί εν τέλη με αυτόν τον άνθρωπο δεν ταιριάζουν καθόλου και δεν τα βρίσκουν.
Δεν θέλω να κάνω και εγώ λάθος επιλογή στον σύντροφό μου μόνο και μόνο για να μην μείνω στο ράφι.
Που στην τελική ξέρω πώς θα περάσω καλά ότι και να συμβεί στην ζωή μου. Αλλά δεν αντέχω να φτάσω 35 χρονών και να με ρωτάνε γιατί δεν έκανα οικογένεια και να με κοιτάνε περίεργα ή να με σχολιάζουν πίσω από την πλάτη μου.
Στην ουσία το άγχος μου είναι πως θα με δει η κοινωνία. Και ξέρω πώς πρέπει να παλέψω να μην με νοιάζει τι λένε οι άλλοι άλλα εκτός αυτού έχεις άλλη συμβουλή να μου δώσεις; κάτι διαφορετικό κάτι που δεν έχω σκεφτεί;
Σε ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για το σεντόνι.
Φιλιά πολλά
- Αγχωμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για να μην σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι πρέπει να είσαι σίγουρη ότι οι άλλοι λένε βλακείες που δεν σε αφορούν. Αν έχεις τόσο άγχος, τότε δεν έχεις καταλάβει ούτε γιατί τα λένε, ούτε γιατί δεν σε αφορούν. Γιατί σχολιάζουν οι φίλες και οι γνωστές πότε θα κάνει μια άνω των 35 παιδί; Γιατί τις ενδιαφέρει τόσο πολύ, γιατί τις καίει κάτι που δεν τις αφορά στο ελάχιστο; Αναγνωρίζεις την πίεση χωρίς να την κρίνεις, και αυτό που καταλαβαίνω εγώ από αυτό είναι ότι δέχεσαι τον γάμο και τα παιδιά ως κάτι φυσιολογικό και το σχέδιο σου ως κάτι αναρχικό.
Όταν διαβάσεις και αναλύσεις και καταλάβεις τι είναι αυτή η πίεση και πώς εξηγείται ιστορικά θα καταλάβεις ποια είναι η θέση σου μέσα σε αυτό το σύστημα και θα έχεις περισσότερα εργαλεία να το αντιμετωπίσεις. Μέχρι τότε μην βιάζεσαι να δηλώνεις από τώρα τι θα σε κάνει ευτυχισμένη στο μέλλον. Αυτό που λες έχει εφαρμογή στο τώρα; Κάνε το, τώρα.
__________________
6.
Καλημέρα Αμπα. Να σου ζήσει η μικρή!!!!
Να σου πω κι εγώ το πρόβλημα μου. Πριν μερικές μέρες γνώρισα κάποιον (ας τον πούμε Μ) μέσω ενός κοινού γνωστού. Και οι τρεις ήμαστε 45+, εγώ γυναίκα. Η συνάντηση ήταν τυχαία και ολιγόλεπτη και ο Μ μου άρεσε. Την επόμενη μέρα που το συζήτησα με τον γνωστό μου μου είπε ότι κι εγώ του έκανα πολύ θετική εντύπωση χωρίς όμως να αφήσει υπονοούμενα για κάτι περισσότερο. Μου είπε ότι τους τελευταίους μήνες ο Μ περνάει μια δύσκολη υπαρξιακή φάση η οποία του προκάλεσε ψυχοσωματικά συμπτώματα με αϋπνίες και κρίσεις πανικού. Ευτυχώς κατάλαβε ότι χρειαζόταν βοήθεια, πήγε σε ψυχίατρο και ξεκίνησε αντικαταθλιπτικά. Να προσθέσω ότι είναι ελεύθερος, νιώθει αρκετή μοναξιά και ψάχνει μια σύντροφο.
Την επόμενη μέρα συνάντησα τον Μ τυχαία στο δρόμο και μου πρότεινε να πάμε για καφέ. Επειδή είχα ήδη κάτι κανονισμένο του είπα να το δούμε για άλλη μέρα και ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Το ξανασυζήτησα με τον γνωστό μας γιατί υπό κανονικές συνθήκες η γνωριμία θα μπορούσε να προχωρήσει και όπου μας βγάλει. Αυτό όμως που τον ανησυχεί είναι ότι στην κατάσταση που βιώνει τώρα ο Μ (τα υπαρξιακά του έχουν σοβαρή βάση) μια ενδεχόμενη ερωτική απογοήτευση μπορεί να του στοιχίσει πολύ. Ψάχνει έναν άνθρωπο να φέρει χαρά στη ζωή του και ίσως να κρεμαστεί από πάνω του. Αν αρχίσουμε να βγαίνουμε για να γνωριστούμε καλύτερα μπορεί να του δημιουργηθούν προσδοκίες που αν δεν εκπληρωθούν αυτό να τον ρίξει πολύ ψυχολογικά.
Και ρωτάω: τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Τον αντιμετωπίζω όπως αν δεν ήξερα όλες αυτές τις πληροφορίες, βγαίνουμε, γνωριζόμαστε και αν υπάρχει χημεία προχωράμε, αν όχι δεν τρέχει και τίποτα; Ή τον αφήνω στην ησυχία του να βρει μια ισορροπία στη ζωή του χωρίς ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα;
Με αφορά το πως θα διαχειριστεί μια ενδεχόμενη απόρριψη; Ή μήπως με αυτό το σκεπτικό στερώ και από τους δύο την πιθανότητα μιας όμορφης σχέσης;
Φυσικά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην του αρέσω εγώ (αν και ο γνωστός μας το αποκλείει) αλλά αυτή τη στιγμή με απασχολεί περισσότερο το να μην του κάνω κακό άθελα μου.
- To be or not to be
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ευχαριστούμε!
Ο γνωστός σας καλύτερα να σταματήσει να παριστάνει τον ψυχίατρο και να αποφασίζει τι είναι καλύτερο για τους άλλους. Ο Μ. ήδη έχει έναν (αληθινό) ψυχίατρο και κάνει από τη μεριά του ό,τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει τον εαυτό του. Η θεωρία ότι είναι αδύναμο πλάσμα που θα διαλυθεί από την αδιαφορία σου είναι επιεικώς αστεία. Σε αφορά το πώς θα διαχειριστεί μια ενδεχόμενη απόρριψη, μόνο που δεν έχουμε ιδέα πώς θα διαχειριστεί μια ενδεχόμενη απόρριψη, για να μην πω πόσο θεωρητική είναι η ενδεχόμενη απόρριψη.
_________________
7.
Α, μπα μου, πολλές ευχές για το αμπάκι, να το χαίρεστε, να είναι ευτυχισμένο!
Έχει τεθεί το θέμα παλαιότερα στη στήλη, ίσως ξανασυζητηθεί μέχρι να δημοσιευτεί αυτή η ερώτηση. Είναι δεδομένο ότι δεν είναι/είμαστε όλοι κατάλληλοι για γονείς. Ωστόσο, σε μια συζήτηση που είχα μόλις τώρα (και με αυτή την αφορμή σου γράφω) δέχθηκα διάλεξη (aka επίθεση) σχετικά με το ότι το "υγιές περιβάλλον" είναι σχετικό, ότι τα μεγαλύτερα μυαλά μεγάλωσαν σε αντίξοες συνθήκες και ότι "αν θέλουμε να παράγουμε μετριότητες ο μέσος άνθρωπος είναι καλός γονέας". Δεν το ήξερα ότι πρέπει να "παράγουμε" όλοι ιδιοφυίες ή ότι η ευτυχία και η πλήρωση του ανθρώπου είναι μετριότητα. Ενοχλήθηκα Α,μπα. Ενοχλήθηκα γιατί ειπώθηκαν και άλλα, υποδεικνύοντας πώς να μεγαλώσω τα μελλοντικά παιδιά μου (και ουσιαστικά κατηγορώντας με ως μετριότητα) και μάλιστα από ανθρώπους που έχουν δηλώσει ότι δε συμπαθούν τα παιδιά και δε θέλουν να κάνουν παιδιά.
Η ερώτησή μου είναι μέχρι πού έχει ο καθένας δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του (όχι να τη διαμορφώνει, το τονίζω, γνώμη έχουμε όλοι) για πράγματα που δεν τον αφορούν (αφού δε θέλει να κάνει παιδιά, ούτε δουλεύει με παιδιά) και πώς βάζουμε όρια σε τέτοιους ανθρώπους.
- όρια, αυτός ο άγνωστος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όλοι έχουν δικαίωμα να λένε τη γνώμη τους αρκεί η γνώμη τους να μην υποκινεί μίσος και βία, και όλοι οι υπόλοιπο έχουν δικαίωμα να τους κρίνουν για τη γνώμη τους αυτή. Δεν είναι ότι δεν τον αφορούν αυτά τα θέματα επειδή δεν θέλει να κάνει παιδιά, τα παιδιά είναι και παιδιά της κοινωνίας. Τον αφορούν επειδή είναι μέρος της, απλώς λέει χαζομάρες μαζί με πατρονάρισμα.
Δεν είναι καλή ιδέα να προσπαθείς συνέχεια να βάζεις όρια στον πάσα έναν. Αυτή η τιτάνια προσπάθεια έχει νόημα σε κοντινούς ανθρώπους που σε επηρεάζουν και θέλεις να είναι μέσα στη ζωή σου. Από θεωρίες γύρω μας, άλλο τίποτα. Δεν σου αρέσει η κατεύθυνση που παίρνει η κουβέντα; Σταμάτα να μιλάς. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο. Μην προσπαθείς να είσαι αρεστή στους πάντες, και θα δεις πόσο αυτονόητες θα είναι μετά οι αντιδράσεις σου.
σχόλια