ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 χρονών και εργάζομαι σε μια εταιρεία πληροφορικής. Το τελευταίο χρονικό διάστημα η εταιρεία πήρε την απόφαση να παίρνει άτομα για πρακτική μέσω προγραμμάτων του ΟΑΕΔ και άλλων φορέων.Η απόφαση πάρθηκε όχι από ανάγκη -καθώς δεν υπάρχει έλλειψη προσωπικού-, αλλά από καλή θέληση. Επειδή έχουμε αρκετά τμήματα όπου μπορούν οι πρακτικάριοι να ενσωματωθούν και εφόσον με αυτά τα προγράμματα δεν έχουμε οικονομική επιβάρυνση, η διοίκηση σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να βοηθήσει νέα άτομα να αποκτήσουν εμπειρία, γνώσεις, προϋπηρεσία και γιατί όχι να συνεχίσουν να εργάζονται μαζί μας αν το επιθυμούν & εφόσον αποδίδουν.Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Στην πρώτη "φουρνιά", είπα εντάξει, έτυχε. Όμως το μοτίβο συνεχίστηκε και συνεχίζει και τώρα. Άτομα από 22-26 που ενώ έχουν τελειώσει μια σχολή, δεν ξέρουν τί τους γίνεται. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πλήρης απουσία διάθεσης να μάθουν. Όλα τους φαίνονται δύσκολα, βουνό, όλο δεν μπορώ ακούω. Δεν μπορώ να σηκώνω τηλέφωνα, δεν μπορώ να το φτιάξω αυτό γιατί δεν ξέρω. Να κάθομαι να τους δείχνω, από το ένα αυτί μπαίνουν από το άλλο βγαίνουν. Και δεν είναι ότι δεν είμαι καλή στο να δείχνω, έχω εκπαιδεύσει πολλά άλλα άτομα -από συναδέλφους έως πελάτες.Χθες ως υπεύθυνη τμήματος ζήτησα από τη διοίκηση να μην συμμετέχει το τμήμα πλέον σε αυτή την ενέργεια γιατί δεν έχει αποτέλεσμα. Χάνουμε χρόνο από εργασίες που επείγονται να γίνουν. Αισθάνθηκα άσχημα στην αρχή, αλλά μετά αργότερα μέσα στη μέρα η αδικαιολόγητη έπαρση ενός με χτύπησε στα μούτρα και συνήλθα. Δεν κρατήθηκα και του ανταπάντησα ότι η έπαρση είναι σημάδι ημιμάθειας σε αυτή τη δουλειά.Ένα άλλο παράδειγμα: τους πρότεινα αν θέλουν να κάτσω να τους κάνω εκπαίδευση ξεκινώνας από τα βασικά -όπου φαίνεται να έχουν σοβαρά κενά- και στην αρχή είπαν ναι. Με το που τους είπα όμως ότι θέλω να το κάνουμε 17:00-18:30 κάθε μέρα για μία βδομάδα, όλοι αρνήθηκαν. Γιατί ρε γαμώτο? Επειδή είναι εκτός ωραρίου? Εντός ωραρίου πρέπει να εξυπηρετηθούν οι πελάτες, δεν έχω άλλο χρόνο. Στην ηλικία τους κυνηγούσα τους έμπειρους να μου δείξουν, δεν μου το πρόσφεραν ποτέ απλόχερα. Καθόμουν κάθε μέρα και διάβαζα μόνη μου, έβγαζα τα μάτια μου και έκανα λάθη. Το πάλευα όμως. Όποτε αντιμετώπιζαν ένα πρόβλημα που δεν το ήξερα, ζητούσα να μου εξηγήσουν τί ήταν και πώς λύθηκε. Δεν υπήρχε ωράριο μέχρι να αποκτήσω τις γνώσεις και την εμπειρία που έπρεπε. Είχα μία ευκαιρία και έπρεπε να την αρπάξω.Τώρα αυτά τα παιδιά που έχουν μια ευκαιρία γιατί δεν την αρπάζουν? Είμαστε εταιρεία με μεγάλο πελατολόγιο που συνεχώς εξελισσόμαστε, πώς γίνεται να μην βλέπουν πόσα έχουν να κερδίσουν? Οι υπόλοιποι έχετε κάποια αντίστοιχοι εμπειρία? Τί στο καλό συμβαίνει?Αλλά για να μην το κλείσω τόσο απαισιόδοξα να πω και το ένα θετικό: Από όλους αυτούς μόνο μία κοπέλα τα δίνει όλα (σε άλλο τμήμα). Το κορίτσι αυτό το βλέπω και το χαίρομαι. Τα τμήματά μας συνεργάζονται αρκετά μέσα στη μέρα και είναι καταπληκτική. Εύστροφη, με όρεξη, ρωτάει για τα πάντα, ακόμη κι εμένα που έχω άλλο αντικείμενο! Όλοι λέμε τα καλύτερα λόγια γι' αυτήν και από ότι έμαθα η εταιρεία σκοπεύει να της προτείνει να μείνει αν θέλει κι εκείνη.