Κοιτάς καρφώνοντας τα μάτια (και μην αποσύροντάς τα πριν το κάνει ο άλλος πρώτος) ώστε χωρίς καμμία κουβέντα (αν δεν αντέχεις να μπεις σε διάλογο) να συνειδητοποιήσει την καφρίλα που έκανε. Κάνεις κι ένα καταφατικό νεύμα με το κεφάλι όταν θα αποσύρει τα μάτια του/της πρώτος ώστε να ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι επί τούτου έγινε.
2.2.2018 | 11:44
Γιατί το κάνω αυτο?
Χθες ημουν σε ένα μαγαζί ρούχων μαζί με τη μαμά μου, η οποία ήθελε τη βοήθειά μου για να βρει ένα φόρεμα για κάποια επαγγελματική υποχρέωση. Εντόπισα κάτι από μακριά που θα της πήγαινε και πλησίασα το stand. Πήρα την κρεμάστρα στα χέρια μου για να δω καλύτερα το φόρεμα. Μια υπάλληλος που στεκόταν σχεδόν δίπλα μου, με κοίταξε με το πιο απαξιωτικό ύφος που μπορούσε, σαν να μου έλεγε "Δηλαδή εσύ τώρα νομίζεις ότι χωράς μέσα σε αυτό;". Ένιωσα την απέχθεια της και αντί να την βάλω ευγενικά στη θέση της, της είπα "για τη μαμά μου είναι" και εκείνη έκανε έναν ακόμα πιο προσβλητικό μορφασμο και ένα "χμμ τσ" και γύρισε πλευρά. Ναι εντάξει, το ξερω πως εχω καποια κιλα παραπάνω. Και σας ρωτάω εγώ τώρα, γιατί συνέχεια έχω την ανάγκη να απολογούμαι στην αγένεια των άλλων; Γιατί γενικά όταν με προσβάλουν, εγώ δεν μπορώ να ανταποδώσω την προσβολή τουλάχιστον με μέτρο, μονάχα σκέφτομαι εκείνη την στιγμή να μην μιλήσω άσχημα και φέρω σε δύσκολη θέση τον συνομιλητή μου; Μια καθηγήτρια μου στη σχολή μου είχε πει "Γιατί μιλάς σαν να έχεις φάει ξύλο;". Η καθηγήτρια μου δεν ήθελε να με προσβάλει, να με αφυπνίσει ήθελε. Αλλά γιατί συμπεριφερομαι ετσι; Γιατί όταν κάποιος μου μιλάει άσχημα, εγώ το σκέφτομαι μετά για μέρες και μήνες; Δεν θέλω να είμαι έτσι. Μου κάνει κακο. Ταραζομαι
9
