ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικα.Πριν 2 μηνες εχασα τον πατερα μου. Δεν εχω ξεσπασει ακομα, δεν μου εχει βγει.Εχω σχεση 2 χρονια με ναυτικο. Ειναι υπεροχος ανθρωπος, δεν εχω το παραμικρο παραπονο, ειλικρινα(24 εγω, 26 αυτος)Το προβλημα ειναι...Δεν νιωθω τιποτα. Ουτε χαρα, ουτε λυπη, ουτε ενθουσιασμο...σαν ρομποτ. Στο πρωτο του ταξιδι (8 μηνες σε διαρκεια) ημουν τιγκα ενθουασιασμενη. Περιμενα πανω απο το τηλεφωνο ποτε θα με παρει.Τωρα ομως, εφυγε πριν κανα μηνα και γυρναει τον ιουνη, ειναι σαν να του μιλαω απλα για να μιλησω. Δεν ξερω αν βαρεθηκα, δεν ξερω αν ειναι φαση και θα περασει, δεν ξερω αν ειναι λογω της απωλειας του πατερα μου...αλλα αληθεια δεν ξερω τι νιωθω.Του εκανα μια συζητηση αν βαρεθηκε κ ειπε οχι, οτι του λειπω, μαγαπαει κτλΙσως να νιωθει κι αυτος οπως εγω και να μη το λεει.Ποιος ξερει...Βεβαια εχω εντοπισει οτι στο προηγουμενο ταξιδι ηταν κι αυτος πιο ζεστος. Επαιρνε πιο συχνα, ζηταγε να του στειλω φωτογραφια μου να με δει και τα σχετικα.Τωρα ναι μεν θα το κανει αλλα πιο σπανια.Ενταξει θα μου πειτε εφυγε ο πρωτος ενθουσιασμος, λογικο ειναι...Οταν βλεπω φωτογραφιες μας και θυμαμαι ολες αυτες τις στιγμες που περασαμε χαιρομαι και χαμογελαω. Φταιει η αποσταση; Τι να κανω; να του πω τελος και μολις γυρισει βλεπουμε; Θα ναι αδικο για αυτον γιατι εκει μεσα ειναι σαν φυλακη, δεν υπαρχει κατι ευχαριστοΕχετε νιωσει ποτε κατι παρομοιο;Να εχετε μια σχεση με ολα τα καλα αλλα να μη ξερετε τι σας γινεται...