ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 32 χρονών και 12 χρόνια μαζί με τον συζυγό μου. 10 χρόνια σε σχέση απο τα 20 μου δλδ και τα 2 τελευταία χρόνια παντρεμένοι.Μεγάλος και τρελός έρωτας, ειδικά τα πρώτα 7 χρόνια! Τον αγάπησα πολύ και τον αγαπάω, το ίδιο και αυτός. Πάντα σεβόμασταν ο ένας τον άλλον, δεν ανταλλάξαμε ποτέ κουβέντες, βρισιές, ή χαρακτηρισμούς. Πολλά χρόνια ευτυχίας, τι περάσαμε μαζί.. ΚΑι τι δεν περάσαμε!Τα φτιάξαμε , ζήσαμε έρωτα τρελό, ταξιδέψαμε, μεγαλώσαμε και ζυμωθήκαμε μαζί.Τον τελευταίο καιρό όμως, δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Βγαίνουμε και είμαστε μουγκοί. Γυρνάμε απο τη δουλειά και δεν λέμε τίποτα πια, πως περάσαμε, τι κάναμε. Ο ένας στον υπολογιστή, ο άλλος στην τηλεόραση. Του λέω πες μου τίποτα, Τι να σου πω μου λέει, τα ίδια στη δουλειά. Κι εγώ στο σπίτι όλη μέρα δεν είχα νέα, τι να πω; Πως μαγείρεψα το φαγητο; Πως καταντήσαμε έτσι; Η παρέα που είχαμε χάλασε πριν λίγα χρόνια για διάφορους λόγους και δεν καταφέραμε να ξανα έχουμε έστω δικές μας παρέες. Με έναν φίλο έμεινε αυτός που σπάνια τον βλέπει, με μια φίλη εγώ που είναι δασκάλα και λείπει όλο το χρόνο σε νησί, στην ουσία είμαστε μόνοι μας. Νιώθαμε και πριν το γάμο αυτή τη βαρεμάρα και αποφασίσαμε να παντρευτούμε για να αναζωογονήσουμε τη σχέση μας! Τα καταφέραμε για μερικούς μήνες, μήνες πριν τη προετοιμασία τους γάμου αλλά και μετά, ταξίδι του μέλιτος, άλμπουμ φωτογραφίες, οικογενειακά τραπέζια... Καλοκαίρι ήταν ο γάμος, μέχρι τα Χριστούγεννα, είχαμε επιστρέψει σιγά σιγά στους προηγούμενους ρυθμούς μας. Ξανά ανία και βαρεμάρα. Ερχόμαστε σε επαφή το περισσότερο μια φορά το μήνα, μπορεί να κάνουμε και δυο μήνες. Δεν έχει άλλη, δεν έχω άλλον, είμαστε σπίτι μαζί, απλά είμαστε αδιάφοροι. Κοιτάμε το κενό και οι δύο. Δεν έχω απατήσει ποτέ, ούτε και αυτός, δεν έδωσε ποτέ το παραμικρό δικαίωμα. Έμοιαζε μια σχέση ιδανική, αλλά νιώθω πως έχουμε βαρεθεί. Το νιώθω! Κι εκείνος το ίδιο νιώθει, δεν τόλμησε να μου το πει. Βαρεθήκαμε αλλά δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλο. Συνηθίσαμε; Προσπαθήσαμε να ανανεώσουμε πράγματα, αλλάξαμε σπίτι, πήγαμε ταξίδια, κάναμε διαφορετικά πράγματα. Δυστυχώς όταν επιστρέφουμε σπίτι είμαστε πάλι κρύοι και αδιάφοροι. Το έχετε νιώσει; Τι φταίει; Μήπως έληξε η σχέση μας; Μου πετάει ώρες ώρες για παιδί, θα μας ανανέωνε και θα του δίναμε όλη την αγάπη μας. Αλλά τι είναι το παιδί; Να περνάς την ώρα σου και να μη βαριέσαι; Ποια είναι η γνώμη σας; Συνεχίζουμε τη ζωή μας με ότι γίνει; ίσως και ένα παιδί; Ή είναι ώρα να σκεφτόμαστε πως όλο αυτό έχει λήξει; Του το πέταξα προχθές και άρχισε να κλαίει... Ναι μεν βαρεθήκαμε, το ξέρει πως βαρεθήκαμε αλλά δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εμένα, ούτε κι εγώ χωρίς αυτόν, αλλά πως θα γίνει που αγαπιόμαστε πια σαν αδέρφια; Τι πρέπει να γίνει σε τέτοιες περιπτώσεις; Μήπως ένα διάλειμμα; Μήπως να λείψουμε ο ένας στον άλλο για λίγο; Υπάρχουν στιγμές που διαγράφω όλες αυτές τις σκέψεις και λέω. Συνεχίζουμε, με ένα παιδί που θα αλλάξει τη ζωή μας. Θα την αλλάξει άραγε ή μόλις περάσει ο πρώτος καιρός θα ξανα νιώθουμε το ίδιο;Ήθελα να τα εξομολογηθώ, δεν τα έχω πει έτσι σε κανέναν.Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε!