ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
10.2.2018 | 00:50

Βιολογικό ρολόι

Είμαι 21 χρονών. Άρχισα να βγαίνω με αγόρια στα 13-14 περίπου και από τα 16-17 είχα ολοκληρωμένες σχέσεις. Τώρα, σχεδόν 22, είμαι στο τέταρτο έτος μιας πολύ απαιτητικής σχολής και έχω σχέση με ένα αγόρι ένα χρόνο μεγαλυτερό μου εδώ και 3,5 χρόνια. Αισθάνομαι ότι έχω βρει το άλλο μου μισό. Μας αρέσει να περνάμε αρκετό καιρό σπίτι αγκαλιά βλέποντας ταινίες, να κάνουμε βόλτες στην παραλία και γενικά τέτοιου είδους πράγματα. Κοντά του νιώθω ο εαυτός μου, ειδικά τον τελευταίο 1,5 χρόνο περίπου που αποφάσισα να αφεθώ πραγματικά σε συναισθηματικό επίπεδο, χωρίς να είμαι καχύποπτη και να φοβάμαι μην πληγωθώ. Ονειρευόμαστε όταν τελειώσω τη σχολή και γίνουμε περισσότερο ανεξάρτητοι να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Μερικές φορές όμως αισθάνομαι ότι η κοινωνία και οι κοντινοί μου άνθρωποι μου δημιουργούν ενοχές για τον τρόπο που ζω. " Είσαι 20 χρονών, θα έπρεπε να διασκεδάζεις περισσότερο(εννοούν να είμαι σε διαφορετικό κλαμπ κάθε βράδυ)", " Είσαι 20 χρονών, πρέπει να αποκτήσεις εμπειρίες(εννοούν να π* με διαφορετικό αγόρι κάθε βράδυ)", " Θα έχεις απωθημένα και θα τα βγάλεις μετά(εννοούν παντρέψου τον και θα δεις,θα τον κερατώνεις με μεγάλη ευκολία)". Ειδικά η μαμά μου, συνέχεια το ίδιο τροπάριο... είσαι μίζερη... χάνεις τα καλύτερα σου χρόνια... Γιατί τα χάνω;;; Κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη. Γιατί πρέπει να απολογούμαι συνεχώς επειδή ο τρόπος ζωής μου δεν είναι της μόδας; Ξέρω είναι σοκαριστικό αλλά ΝΑΙ δεν ονειρεύονται όλοι οι άνθρωποι μεγάλες καριέρες και "ελεύθερη" ζωή ως τα 35... Ζούμε σε μια εποχή αποδοχής του διαφορετικού, για κάποιο λόγο όμως αυτό το είδος του διαφορετικού ακόμα αρνούμαστε να το δεχτούμε. Ξέρω μια κοπέλα στη σχολή. Πήγαμε μαζί στο pride. Ενωθήκαμε με τον υπόλοιπο κόσμο εκεί για να στηρίξουμε το δικαίωμα της LGBTQ+ κοινότητας στην αγάπη. Και όμως, σήμερα που πήγαμε για καφέ με έκρινε και εκείνη επειδή λέει ζω σαν παντρεμένη. Δηλαδή εγώ δεν έχω δικαίωμα στο είδος της αγάπης που με γεμίζει επειδή απλά δεν είναι της μόδας;
10
 
 
 
 
σχόλια
Να κάνεις ότι σε ευχαρισστεί,δική σου είναι η ζωή,όχι δική τους.Το θέμα είναι ότι μας αναλύειε τι θες εσύ για τη ζωή σου και τι λέει ο περίγυρος σου,αλλά δεν μας είπες τι λέει για όλα αυτά το αγόρι σου.Γράφεις "ονειρευόμαστε",το όνειρο απο την πράξη απέχει.Άν είναι να μη μείνει απλά όνειρο και να σου βγεί σε καλό,δεν βλέπω το λόγο να μην το κάνεις.Δεν θα πάρεις κάποιο βραβείο,αν ακολουθήσεις τις "συμβουλές" των γύρω και των οικείων σου.Δεν ταιριάζουν,ούτε λειτουργούν όλα το ίδιο σε όλους.
Είναι πολύ όμορφο όλο αυτό που περιγράφεις για τη σχέση σου. Θα σου πω όμως κάτι. Είσαι πολύ μικρή ακόμη για να γνωρίζεις πραγματικά τι σου αρέσει γιατί έχεις ζήσει μόνο αυτό. Δηλαδή έχεις ζήσει μόνο στη θαλπωρή της σχέσης. Μήπως οι γονείς και ο περιγυρός σου αναφέρονται σε άλλου είδους εμπειρίες και όχι απαραίτητα στο να αλλάζεις συντρόφους; Π.χ. εμπειρία είναι ένα ανέμελο ταξίδι με τις φίλες σου, οι συναυλίες, το ξενύχτι και ο χορός ως το πρωί. Είναι τόσα πολλά πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό που μπορείς να ζήσεις τώρα και δεν θα μπορείς να ζήσεις αν έχεις μωρά και ένα σύζυγο στο σπίτι. Σκέψου καλά πριν αποφασίσεις για αυτό και κάνε αυτό που εσένα σε κάνει να νιώθεις πιο καλά με σένα.
Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το τι είναι της μόδας και τι όχι...Δεν λέω ότι όλοι οι άνθρωποι που σου"την λένε",έχουν το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους,αλλά ίσως κάποιοι να έχουν γίνει κυνικοί,λόγω άσχημων εμπειριών και να προβάλλουν τις δικές τους ανάγκες και να "βλέπουν"τα δικά τους λάθη στη δική σου επιλογή.Δεν εννοώ ότι είναι σωστό,αλλά οι άνθρωποι αυτό κάνουν,κρίνουν και σχολιάζουν εγωκεντρικά-δεν θα προσπαθήσει κανείς να μπει στα παπούτσια σου,μην το περιμένεις.Είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθείς,ειδικά όταν πρόκειται π.χ. για την μητέρα σου,αλλά μεγάλο κορίτσι είσαι και μπορείς να στηρίξεις την επιλογή σου,χωρίς ενοχές και δράματα.Δεν είναι εύκολο να είσαι καλοπροαίρετος,όταν αμφιβάλλεις για τις προθέσεις των γύρω σου,αλλά είναι και απίστευτα ψυχοφθόρο να βλέπεις παντού εχθρούς.Μην απομονωθείς από ανθρώπους,γιατί νομίζεις ότι δεν αποδέχονται την επολογή σου-για εκείνους που αξίζει(εσύ ξέρεις ποιοι είναι αυτοί),προσπάθησε να βρεις χρυσή τομή.Συμφωνώ με κάτι που ειπώθηκε παραπάνω από την Αθανασία,ότι οι άνθρωποι μερικές φορές λένε για να λένε.Η "επιλεκτική ακοή"είναι η δική μου τακτική σε τέτοιες περιπτώσεις... ;)
Φυσικά πράττεις σωστά που ζεις τη ζωή σου όπως θες εσύ με το αγόρι σου! Αλλά αυτό που σου προτείνει ο περίγυρος σου να κάνεις το οποίο λες ότι είναι της μόδας, είναι απλά ένα κλισέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην ηλικία σου (και μικρότεροι και μεγαλύτεροι φυσικά) σαν εσένα σκέφτονται, άσχετο που δε καταφέρνουν όλοι να έχουν τη σχέση που έχεις εσύ. Μη νομίζεις ότι ανήκεις σε καμιά μειοψηφία. Αυτά που έχεις στο μυαλό σου ως "της μόδας" λίγοι τα κάνουν όντως πράξη, ασχέτως τι θα πουν σε παρέες τους για να κοκορεύονται. :)
Κοίτα να δεις, δεν μπορώ να σε επικρίνω για τον τρόπο ζωής σου, γιατί δε βλέπω κάτι ''μεμπτό'' σε αυτό. Το γεγονός ότι το περιβάλλον σου αντιδρά με αυτό τον τρόπο, να μην το λαμβάνεις υπόψη διότι αν γύριζες κάθε βράδυ με άλλον, οι ίδιοι που σου το συνιστούν, τσούλα θα σε έλεγαν.
Να ζησεις οπως επιθυμεις κ οι αλλοι να κοιτουν τη δουλεια τους. Ολα τα αλλα ειναι να χαμε να λεγαμε κ συνταγη επιτυχιας δεν υπαρχει. Αυτα που σου πιπιλαει ο περιγυρος ειναι απλως κλισε.
Διαβάζω την εξομολόγησή σου και είναι σαν να διαβάζω τη δική μου ιστορία. Βίωσα τρομερό ψυχολογικό πόλεμο ειδικά από την οικογένειά μου αλλά και από "φίλους" και το ευρύτερο περιβάλλον.Προτεραιότητά σου δεν είναι να σε αποδεχτούν οι γύρω, προτεραιότητά σου είναι να προστατεύσεις τον εαυτό σου και τη σχέση σου από όλους τους κακόβουλους. Γιατί άλλο η συμβουλή που έχει ζητηθεί κι άλλο η συνεχής κριτική και ο ψυχολογικός πόλεμος. Όποιος σου κάνει νύξη πάλι για αυτό το θέμα, απλά του λες λιτά και ειλικρινέστατα ότι η συνεχής κριτική σε πληγώνει, και δεν θα συνεχίσεις να τη δέχεσαι. Κομμένες οι συμβουλές και οι γνώμες σε αυτό το θέμα από τρίτους. Βάλε όρια και θα δεις, όλοι θα σωπάσουν.. Μπορείς να αποφασίσεις και μόνη σου για τη ζωή σου.
Εκτός της συμφωνίας μου με τα παραπάνω, θα σταθώ στη λέξη ''κακόβουλους'': η εμπειρία μου από τη ζωή, και λυπάμαι που το λέω, συνίσταται στο ότι ΚΑΝΕΝΑΣ (πλην λαμπρών εξαιρέσεων) δε χαίρεται πραγματικά με τη χαρά μας.
Ακριβώς αυτό που λένε Minore και Διογένης. Σε ζηλεύουν κατά βάθος και τα λένε αυτά ή έχουν πολύ σίγουρο ότι ένας άνθρωπος αποκλείεται να ξέρει τι θέλει αν δεν σπάσει τα μούτρα του πρώτα. Κάνε αυτό που σε γεμίζει!
Scroll to top icon