ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξερω τι κανω λαθοςΑπο την αλλη κοιτω ολες αυτες τις νεαρες εργαζομενες και λεω: μα εγω τι λιγοτερο εχω;Προς Θεου κανενα θεμα κακιας, μακαρι να δουλευουν παντα, ξερω πως ειναι να σαι ανεργος, δεν θα το ευχομουν σε κανενα ποτε.Απλα λεω γιατι οχι και εγωΔεν ξερω τι κανω λαθοςΚαθε ωρα ανανεωνω τις σελιδες αγγελιων εργασιας.Οπου κατι στα μετρα μου στελνω ή τηλεφωνώΟταν λεμε μετρα μη βιαστειτε να κατηγορησετε οτι ειμαι ενα ψωνιοΑγγλικα, κομπιουτερ, πτυχιο απο Σχολη Ανεργιας τα χωΠωλητρια -ταμιας καταστηματων, γραμματεας, υπαλληλος υποδοχης ξερω25 ειμαιΓκρινιαζουν για την μικρη προυπηρεσιαΜαλιστα δεσποινις θα σας παρουμε τηλεφωνοΜαλιστα δεσποινις θα κανετε δοκιμαστικηΜαλιστα δεσποινις δυο μερες να ρθετε για λιγη εκπαιδευση θα σας καλεσουμεΤα τρια τελευταια ειναι οι σπανιες και ευτυχεις απαντησεις απο τους υποψηφιους εργοδοτεςΜονο που εγω κολλημενη στο τηλεφωνο περιμένοντας δεν λαμβανω ποτε καμια κληση τουςΟι υπολοιποι δεν απαντουν ποτεΝταξει το καταλαβαινω οτι κανω κατι λαθος, σπαω το κεφαλι μου να βρω τι ειναι να το διορθωσω.Μα και τελειος ανθρωπος δεν υπαρχει. Κι ουτε τελειοι ειναι οι ηδη υπαρχοντες εργαζομενοι.Κι αμα βασιστουμε στο οτι τελικα διαλεγουν αυτους που τους αρεσουν για χ ψ ζ λογο αυτο σημαινει οτι σε κανενα δεν αρεσαΚαι σπαω το κεφαλι μου : μα τι; τι εχω λαθος; τι;Φτωχια γεννηθηκα, φτωχια εμαθα να ζω, προθυμη ειμαι να μεινω στην χωρα που ζει ο αντρας που αγαπω, για λιγα. Και γιατι αγαπω την ΕλλαδαΚαι γιατι οι συγγενεις μου γυρισαν στην μαμα-πατριδα καποτε οχι για να φυγω εγω τωραΑλλα η μανα...η μανα εκει...:Φυγε δεν εχει τιποτα εδωΦυγε γιατι εγω πλησιαζω τα πενηντα- φευγα και καποιος πρεπει να με ζειΔεν προσλαμβανουν γριεςΚαι η επιχειρηση που δουλευω καθε χρονο και χειροτερα, του χρονου θα κλεισουν.Να πας στο εξωτερικο να φυγεις φυγε φυγεΚαι το χα σκεφτει ρε μανα απο τα εντεκα να δωσω ενα τελος στο γενικο παραληρημα που χαρακτηριζει τις ζωες μαςΜην ανησυχεις δεν περιλαμβανε εσενα Περιλαμβανε εμενα και μερικα κουτια των χαπιων πιεσηςΜε προλαβε ομως ο Θεος οταν μπηκα στην Εκκλησια, και εκτοτε ο τρομος μου ειναι να μην υποπεσω στο υστατο αμαρτημα.Και ενα συνεχες βασανοΕνας συνεχης πονοςΠου παυειΟταν εργαζομαιΜα ελα Που δεν εργαζομαι