ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την ώρα που καθάριζα κάτι κούτες στο πατρικό μου βρήκα μια παλιά μου φωτογραφία. Εγώ χωρίς μαλλιά. Πάνε πολλά χρόνια. Ήμουν πρώτη Γυμνασίου λαι οι γονείς μου με πήγαν στο νοσοκομείο. Οι πρώτες εξετάσεις φεν έδειξαν τίποτα και έτσι έκανα αξονική και... Δεν είχα τίποτα στην κοιλιά (ακόμα και τώρα δεν ξέρω γιατί πονούσε η κοιλιά μου εκείνη την ημέρα) αλλά στο πόδι είχα όγκο που ήταν κακοήθης. Ο όγκος ήταν μικρός και λίγο ποιό πάνω από τον αστράγαλο μου, χαμηλά στην κνήμη, ήταν μικρός αλλά έκανα χημειοθεραπείες και δεν γινόταν τίποτα. Μου είπαν πως ο ακρωτηριασμός ήταν μάλλον ο μόνος τρόπος να μην κινδυνεύει η ζωή μου. Τους είπα πάμε. Οι γονείς μου μου λένε ξανασκέψου του μου είπαν αν ηταν να κάνω κι άλλες χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες αλλά δεν άντεχα και είχα κάνει ήδη πολλές χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Δεν θα το πήγαινα μια ζωή έτσι. Μια ψυχολόγος με ρωτάει > φοβάμαι της είπα αλλά διάολε το πόδι μου με σκότωνε! Ήταν ένα κομμάτι που έπρεπε να φύγει. Μην τα πολυλογώ εχουν περάσει 18 χρόνια από τότε. Είμαι 18 χρόνια καθαρή από καρκίνο. Και μπορώ να πω πως κάνω και ζωαρα! Έχω μια δουλειά που λατρεύω. Μια υπέροχη σχέση, ταξιδεύω, γυμνάζομαι. Δεν έχω στερηθεί τίποτα. Μακάρι να ήξερε το μέλλον του ο δωδεκάχρονος εαυτός μου. Μακάρι να ήξερα πως όλα αυτά θα τα έβλεπα μια μέρα απλώς σαν μια ιστορία. Κάτι που πέρασε, κάτι που πέρασε και δεν θα ξαναέρθει -ελπίζω.