Είχα πει ότι ποτέ δεν θα φτιάξω Facebook - και να που έφτιαξα, όχι για να το χρησιμοποιώ ιδιαίτερα γράφοντας, αλλά κυρίως για να διαβάζω ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Να τι είδα μέχρι στιγμής σήμερα - το ποστ θα ανανεώνεται με συνεχή updates :)
Μόλις διάβασα τα ονόματα των παιδιών του Δημοσιογράφου: Κυριακή - Μπριζίτ - Ζωνιανή και Ευγενία - Σιένα. Σημ.: Πρόκειται για 2 κόρες!
------------------------------------------------------------------------
H τεράστια διαφορά των ιθαγενών επαγγελματιών συνδικαλιστών της υγείας, με την ανθρωπιστική μεγαλοσύνη των Ισπανών Γιατρών !
Kατι χάθηκε στο δρόμο αδέλφια, η κρίση και τα νέα μέτρα ας είναι η αφορμή να το ξαναβρείτε. Μη περιμένετε από το πολιτικό κόμμα που στηρίζετε να σας ξαναδώσει τις ανθρώπινες ιδιότητες, που στην πορεία χάσατε, για ένα φακελάκι, μια βίλα η ένα κότερο...
Κάποτε, σύντομα θαρρώ, θα καταλάβουμε κι εμείς τη δύναμη του διαδικτύου και ότι η εμφάνιση και οι κουβέντες, στην εγχωρία TV απλά δίνουν άλλοθι ύπαρξης στην προκατασκευασμένη και προαποφασισμένη προπαγάνδα. Με ένα τέτοιο απλό βίντεο οι θέσεις όσων πλήττονται επί ανθρωπιστικού θα φτάσουν παντού.
Ναι ο συνδικαλισμός σαν συμπλήρωμα ενός πελατειακού κράτους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τελείωσε. Όταν αρχίζουν να υποφέρουν συνάνθρωποι μας με τα μέτρα και τις περικοπές, μιας νέας ποιότητας συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να γεννηθεί, βασισμένο σε ανθρώπινες κι όχι πολιτικάντικες ιδιότητες.
Αφού ο παλιός κόσμος απέτυχε παταγωδώς κι αρνείται να φύγει από τα κέντρα εξουσίας, εχοντας μπλέξει στα διχτυα της διαπλοκής δικαίους και αδικους, στο χέρι μας είναι , στο χέρι του καθενός μας, να τον εξαφανίσουμε., να μη του δώσουμε άλλη ευκαιρία να προδιαγράψει το μέλλον μας. Αλλά να χαθεί στο παρελθόν και τις στατιστικές που δημιούργησε για να υπάρξει.------------------------------------------------------------------------
!!!
ABOVE @ Copenhagen, Denmark.--------------------------------------------------------------------------------
δεν είναι μόνον ο Γιώργος Λούκος που απειλείται, αλλά όλο το προσωπικό του Φεστιβάλ Αθηνών οι συμβάσεις του οποίου δεν ανανεώνονται... τα γραφεία αδιάζουν αυτή τη στιγμή... μόνος ο Λούκος και οι δυο συνεργάτες του μένουν να περιμένουν τα θέσφατα... τι απαράδεκτα πράγματα... ούτε επί Ναπολέοντος δεν θα συνέβαιναν έτσι! λείπει ο Ιαβέρης ώστε οι ελληνικοί "Άθλιοι " να εκτιλύσσονται στους υπονόμους και να τρέχουν "στις υπόγειες σπηλιές..." της απανταχού άκριτης κι αγράμματης εξουσίας
-------------------------------------------------------------------------
Ο Μανώλης Αβραμάκης κοινοποίησε φωτογραφία από Christos Papanikos.
(εφημερίδα Αναγγελία)--------------------------------------------------------------------------------.
.Σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, ένα δείγμα απ' το πολύκροτο βιβλίο-κόλαφο-χείμαρρο-βόμβα-κλανιά-κομπολογάτη που συγγράφει ο ΓΑΠ.
--------------------------------------------------------------------------------ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 067: Ο ΜΕΘΥΣΤΑΚΑΣ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ(1950). O Γιώργος Τζαβέλλας είναι ο δικός μας John Ford με την έννοια του σκηνοθέτη που όρισε έναν ελληνικό κινηματογραφικό τρόπο γραφής καθώς και τα θέματα τα οποία προκύπτουν μέσα απο την ελληνική πραγματικότητα . Συνήθως τον θυμόμαστε για την πρωτοποριακή «Κάλπικη λίρα» ή το «δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» , παρόλα αυτά ο "Μεθύστακας" παραμένει για μένα η μεγαλύτερη ταινία του.Μια πάρα πολύ καταθλιπτική ταινία με μια ερμηνεία απο τον Ορέστη Μακρή που την ακούμπησε μόνο ο Λογοθετίδης στον «Ενα ήρωα με παντούφλες» εκείνα τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου. Επιρροές απο τον ιταλικό νεορεαλισμό άλλα παρόλα αυτά μια πολύ λαϊκη και απλή ταινία και για αυτό ίσως πιο σημαντική και απέριττη απο τα κατα τ΄αλλα αριστουργηματικά «Καλπικη λίρα»,«Στέλλα» και «Δράκο» που σημάδεψαν την δεκαετία του ’50. Δείτε το στο βίντεο.--------------------------------------------------------------------------------Aristidis Makrodimitris, Bronze Medal (Swimming)Αρης Μακροδημήτρης, Χάλκινο μετάλλιο (Κολύμβηση, 100μ. ύπτιο).
.London Paralympics 2012--------------------------------------------------------------------------------Μελοποίηση του γνωστού ποιήματος του Dylan Thomas από έναν άλλο μεγάλο καλλιτέχνη.--------------------------------------------------------------------------------μα σε αγαπώ
--------------------------------------------------------------------------------
.by a.giamouris + k. batton--------------------------------------------------------------------------------.
Κάτι τέτοιο--------------------------------------------------------------------------------Για το Νίκο Νικολαίδη (25 Οκτωβρίου 1939 - 5 Σεπτεμβρίου 2007)Λοιπόν, ήταν εκεί, τέλη 1979, αρχές 1980, δεν θυμάμαι και πολύ καλά, και φορούσα... κασκέτο και κάπνιζα... πίπα επειδή, και καλά, το έργο ήταν ακατάλληλο και έπρεπε να μεγαλοδείχνω αλλά στην "Ζίνα" δεν είχαν κανένα πρόβλημα, στο φουαγέ έβαλαν όλοι μαζί τα γέλια -φώναξαν μάλιστα και τον "προβολατζή" από το καμαράκι να διασκεδάσει κι αυτός- και με άφησαν μέσα χωρίς τα ενήλικα αξεσουάρ και, να πω την αλήθεια, βιώματα δεν είχα, ούτε καν τρίχες δεν είχα βγάλει, πέρα από μερικά σπασμένα βινύλια, δυο τρεις χυλόπιτες, πολλά hangovers και μια απροσδιόριστη λύπη, ήμουν δεν ήμουν 14 χρονών, αλλά, αυτά τα Kουρέλια στο πανί ένοιωσα πως ήταν δικοί μου άνθρωποι, και, έκτοτε, τους ακολουθώ.Ήρθε μετά η Γλυκιά Συμμορία στα 1983, τέσσερα χρόνια δεν είναι τίποτα, μια πορδή όταν είσαι ενήλικας, μια κουτσουλιά στο χρόνο, αλλά είναι τα πάντα -και ακόμη πιο πολλά- όταν φτάνεις τα δεκαεπτά, και ήμουν στον εξώστη του Αθήναιον και είπα ότι θα γίνω σκηνοθέτης -και καλά να πάθω.Και ήξερα ότι πέρα από τα αμπέχονα, τα ταγάρια, τις τσούλες του ΠΑΣΟΚ και τα τσαρούχια υπήρχε ένας μυστήριος τύπος εκεί έξω που μπορούσα να συνεννοηθώ πριν ακόμη καταλάβω τι στο διάβολο θα μου συμβεί και τι μου συμβαίνει. Και όταν πήγα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σαν ανταποκριτής του περιοδικού Ήχος πέρα από το να τα πίνω στο Berlin με τον Τρισμέγιστο Θόδωρα και τον μπάρμπα Γιάννη -τότε είμασταν όλοι αλλιώς- ήθελα να γνωρίσω τον Νικολαΐδη.Είδα την Πρωινή Περίπολο, μου κόπηκαν τα πόδια, και, με αφορμή μια συνέντευξη, μπήκα κι εγώ στο υπέροχο εκείνο σπίτι στο Κεφαλάρι, τον συνάντησα και περάσαμε μια ολόκληρη ζωή, μια μαύρη κωμωδία, ένα κωμικό δράμα, μια... ταινία, έστω και κομμένη στη μέση. Και συναρμολογημένη από την αρχή. Έχω ξαναπεί πως για μένα ο Νίκος ήταν ο πνευματικός μου πατέρας αλλά αμφιβάλλω αν με αποδεχόταν ποτέ ως γιο του. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε είχε ήδη κλείσει τον διακόπτη αλλά εγώ, τι μαλάκας, δεν το κατάλαβα. "Θα τα πούμε σε μερικές μέρες" μου είπε. Και, πράγματι, τα είπαμε. Και τα λέμε. Αλλά όχι πια εδώ. Ευτυχώς και για τους δυο μας.mic.gr
-------------------------------------------------------------------------------να το πρώτο φθινοπωρινό νέο βιβλίο του Ποταμού σε συνεργασία με την Anemon. Η μικρασιατική καταστροφή και ο ξεριζωμός των πληθυσμών όπως τον έγραψε για μικρά παιδιά η ελληνικής καταγωγής Anna Conomos και τον εικονογράφισε χρησιμοποιώντας αυθεντικές φωτογραφίες της εποχής η Ντανιέλα Σταματιάδη (Daniela Stamatiadi Illustrator). Στα μέσα του μηνός θα είναι έτοιμο.
--------------------------------------------------------------------------------Fateful Radio!
------------------------------------------------------------------------------Αγγελία: Ζητείται fake ανδρικό προφίλ στο Facebook να μου κάνει like στις αναρτήσεις μου.------------------------------------------------------------------------------Στέφανος Κασιμάτης: Επομένως, η πραγματική σημασία της εκλογής γραμματέα της Ν.Δ. είναι ακριβώς ότι δεν είχε σημασία. Δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά ένα στάδιο στη διαδικασία αποσύνθεσης του πτώματος της μεταπολίτευσης. (Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι προκάτοχος της θέσης στην οποία εξελέγη ο Μ. Κεφαλογιάννης ήταν ο Ανδρέας Λυκουρέντζος, για τον οποίο ένας θαυμαστής του σε στήλη παραπολιτικών έγραψε ότι ...«μετά τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, είναι ο μόνος γραμματέας της Ν.Δ. που οδήγησε το κόμμα στην εξουσία»! Ισχυρισμός ο οποίος συνιστά απόδειξη ότι ο πολύς θαυμασμός τυφλώνει, αφού σχολιαστής είδε ως «εξουσία» το 18% του Μαΐου...)
σχόλια