__________________
1.
Σε κάποιες περιπτώσεις ερωτήσεων περί συγκατοίκησης, συμβίωσης κλπ δίνεις τη συμβουλή όταν προκύψει το θέμα καθαριότητας του σπιτιού, να προσλάβουν κάποιον άνθρωπο να το κάνει. Θα ήθελα να ακούσω λίγο πιο αναλυτικά το σκεπτικό σου, το οποίο όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο πιο σωστό το βρίσκω. Αλλά θα ήθελα να μου εξηγήσεις για ποιο λόγο κατέληξες στην άποψή αυτή και δεν εμμένεις πχ στην άποψη ότι δύο ενήλικοι άνθρωποι που συμβιώνουν πρέπει να βρουν πάση θυσία έναν τρόπο να τακτοποιούν το χώρο τους μόνοι τους χωρίς συνδρομή τρίτου.
-μετανιωμένη που δεν ακούσα τη συμβουλή
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χρησιμοποιείς τη λέξη «ενήλικας» σα να έρχεται αυτόματα με την ωριμότητα και την διάθεση προσφοράς και αίσθησης των υποχρεώσεων. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε το α μπα. Βάλε στη θέση αυτή «δυο παιδιά που συμβιώνουν» και αμέσως γίνεται εμφανές γιατί χρειάζεται ένας τρίτος.
Εκτός του ότι μεταξύ μας έχουμε τεράστιες αποκλίσεις στο τι είναι καθαρό και πότε, τι σημαίνει αποδεκτά ακατάστατο σπίτι και τι σημαίνει τακτοποιημένο, αν καταφέρουμε να βάλουμε αυτά στην άκρη, που δεν καταφέρνουμε, τότε συχνά συμβαίνει το εξής: πολλοί άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με την εντύπωση ότι τα ρούχα πλένονται μόνα τους και μπαίνουν στα ντουλάπια διπλωμένα με τη θέληση τους, ότι τα μακαρόνια έρχονται με τα πόδια από το σούπερ μάρκετ και μπαίνουν στα ντουλάπια, και αν όχι, τελικά δεν είναι και σπουδαία δουλειά να πλύνεις και να πας σούπερ μάρκετ, η μαμά το έκανε αυτό για χρόνια και ποτέ της δεν παραπονέθηκε. Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, που είναι κυρίως άντρες επειδή τους επιτρέπεται περισσότερο να είναι έτσι, όχι ότι δεν υπάρχουν και γυναίκες, δεν εκτιμούν την οικιακή εργασία. Την θεωρούν αυτονόητη, εύκολη, με την έννοια ότι θα την κάνει κάποιος άλλος, και κυρίως, δωρεάν.
Το να κάνεις τέτοιον άνθρωπο να πληρώσει για να έχει καθαρά σεντόνια και καθαρά πατώματα και ξεσκονισμένα ντουλάπια είναι ο καλύτερος για μένα τρόπος για να καταλάβει ότι είναι δουλειά, δύσκολη δουλειά, υπεύθυνη δουλειά, που χρειάζεται και δύναμη και γνώσεις. Αν τον αφήσεις στο φιλότιμο δεν θα μάθει τίποτα, γιατί ποτέ του δεν κατάλαβε τι σημαίνει να βγάλεις όλα τα σεντόνια και όλες τις πετσέτες σε ένα σπίτι, να τις αλλάξεις (που σημαίνει ότι έχεις ήδη ικανό αριθμό πλυμένων σεντονιών και πετσετών) και να πλύνεις και να στεγνώσεις και να σιδερώσεις αυτά που έπλυνες, για να βρεις μετά πού θα τα βάλεις ώστε να μην ξαναλερωθούν. Απλώς δεν θα το κάνει, ή θα το κάνει με μισή καρδιά, ή θα τα κάνει όλα λάθος, μέχρι να το αναλάβει αυτός «που ξέρει», που δηλαδή, κατά τη γνώμη του είναι υπεύθυνος. Τα λεφτά που βγαίνουν από τη τσέπη του αναγκάζουν να σεβαστεί την διαδικασία, ότι δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε αυτόματη για τον άλλον άνθρωπο στο σπίτι. Μου φαίνεται απαραίτητο όπως θεωρείται απαραίτητο να πληρώνεις για την θεραπεία σου στον ψυχολόγο.
Φυσικά εξίσου χρήσιμη είναι η διαδικασία για όλους όσους έχουν πρόβλημα με τον έλεγχο και νομίζουν ότι αν δνε κάνουν τις δουλειές οι ίδιοι, δεν θα γίνουν αρκετά καλά.
__________________
2.
Είμαι πολιτικός μηχανικός στην Ελλάδα. Τελείωσα τη σχολή έκανα και ένα μεταπτυχιακό και άρχισα να ψάχνω δουλειά. Δεν έβρισκα τίποτα και έκανα αίτηση για ένα διδακτορικό το οποίο ήταν με χρηματοδότηση. Γενικά είμαι άτομο που βρίσκω ενδιαφέρον σε όλα τα πράγματα και έτσι σκέφτηκα γιατί να μην το ξεκινήσω; (ούτε είχα όνειρο να γίνω Πολ. Μηχ. Απλά μου άρεσαν πολύ τα μαθηματικά και η φυσική). Στην πορεία των διδακτορικών μου σπουδών, όσους ακαδημαϊκούς γνώρισα είχαν προβληματική συμπεριφορά. Ανταγωνισμός, προσβολές κτλ. Πολύ δουλειά για λίγα χρήματα. Η χρηματοδότηση τελείωσε εγώ συνέχισα ένα χρόνο μόνη μου αλλά ζορίστηκα πολύ οικονομικά και ψυχολογικά και το σταμάτησα. Ενώ μου άρεσε η έρευνα σαν ιδέα.. το περιβάλλον και οι συνθήκες με έκαναν να μην θέλω να ασχοληθώ άλλο. Άρχισα να ψάχνω για δουλειά πάλι. Η αναζήτηση εργασίας είναι δύσκολη υπόθεση αλλά και πολύ δημιουργική γιατί ψάχνοντας μαθαίνεις για τον εαυτό σου. Στο στάδιο αυτό λοιπόν συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω τι θέλω κάνω! Λόγω τις περιορισμένης προσφοράς εργασίας κοιτούσα τα πάντα και έλεγα γιατί όχι; Σκέφτηκα να πάω στην Αγγλία να ψάξω για δουλειά αλλά εκεί πρέπει να ξέρεις τι θέλεις για να αρχίσεις να ψάξεις (ή κάνω λάθος;). Εγώ θέλω μια αξιοπρεπή δουλεία, δηλαδή ένα μισθό, άδειες, ευχάριστο ή έστω τυπικό περιβάλλον. Το αντικείμενο δεν με νοιάζει και πάρα πολύ. Έχω πολλά ενδιαφέροντα και για αρκετό καιρό ένοιωθα πολύ άσχημα για αυτό. Αυτό συνέβαινε και όταν έκανα το διδακτορικό μου. Με έκαναν να αισθάνομαι ότι δεν είναι σωστό που έχω πολλά χόμπυ (π.χ. δοκίμαζα πολλά αθλήματα ) και δεν ασχολούμαι με όλο το μου είναι με το διδακτορικό (δηλαδή όπου σταθώ και βρεθώ έπρεπε να μιλάω για την έρευνα και τπτ άλλο). Μετά από προσωπική αναζήτηση κατάλαβα ότι το χαρακτηριστικό μου αυτό, η πολυσχιδής προσωπικότητα μου είναι πλεονέκτημα και όχι μειονέκτημα. Όμως πως μπορώ να το αξιοποιήσω; Τώρα δουλεύω σε ένα τεχνικό γραφείο ενός φίλου μου, γιατί με είχε πάρει λίγο από κάτω η ανεργία. Τα λεφτά όμως είναι πολύ λίγα και γενικά δύσκολα τα πράγματα. Και αναρωτιέμαι πιο να είναι το επόμενο βήμα μου... Στα 30 + και ακόμα δεν ξέρω τι δουλεία θέλω να κάνω! Πρέπει όμως και να επιβιώσω! Καμιά συμβουλή;
-Στροβιλίζομαι στο χάος !
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολυσχιδή λέμε τον Αριστοτέλη, τον Ντα Βίντσι, άντε και τον Ξενοφώντα Ζολώτα που ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ακαδημαϊκός και για λίγο πρωθυπουργός. Εντάξει, δεν σου ζητάω να γίνεις πρωθυπουργός για να αποδείξεις την αξία σου, αλλά για να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι έχεις πλεονέκτημα χαρακτήρα και ικανοτήτων, πρέπει να έχεις καταφέρει και κάτι στους πολλούς τομείς που επεκτείνεσαι. Εσύ δεν επεκτείνεσαι. Ένα διδακτορικό δοκίμασες, που εγκατέλειψες επειδή είναι σάπιος ο ακαδημαϊκός κόσμος και δεν έχει λεφτά (όλοι οι ακαδημαϊκοί είχαν πρόβλημα! Ούτε ένας δεν ξέφυγε), και κατά τα άλλα έπιασες δουλειά σε ένα τεχνικό γραφείο φίλου – δηλαδή δεν βρήκες μόνη σου αυτή τη δουλειά – κάνοντας διάφορα όνειρα και σχέδια μέσα στο μυαλό σου. Αν αρκούν τα σχέδια στο μυαλό μας, να δεις τι πολυσχιδείς που είμαστε όλοι μας. Εγώ είμαι και σοπράνο.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσες να κάνεις. Πρέπει πρώτα να δοκιμάσεις, και να αποτύχεις. Όταν αποτύχεις αρκετές φορές, θα καταλάβεις τι μπορείς να αξιοποιήσεις.
__________________
3.
Λένα μου είσαι άνθρωπος μας πια το έχεις καταλάβει; σε διαβάζω από το 2013 κάθε πρωί μαζί με τον πρωινό καφέ. Είσαι η τέλεια συνήθεια.. λοιπόν .. θα ήθελα να πω.. ότι είμαι 30 και είμαι σε μια δουλειά που πριν 2 μήνες ο εργοδότης μου έφερε τον ανιψιό του για δουλειά (21 χρόνων το παιδί). Όποτε μου απευθύνεται με φωνάζει ως θεία, θείτσα, κυρία Φωφώ , ή λέει για κάτι που συμβαίνει στη δουλειά "μπλα μπλα.. μήπως λόγω της ηλικίας σου δεν το είδες" ή "πάντως Για την ηλικία σου κρατιέσαι σούπερ" εγώ τώρα.. έχω προσπαθήσει σχεδόν όλες τις αντιδράσεις.. δηλαδή: στην αρχή έκανα την μέθοδο aikido (νομίζω εσύ την έχεις προτείνει) να τον κοιτάω χωρίς καμία αντίδραση σαν να είμαι κουφή. Άλλη φορά έχω απαντήσει κανονικά σε κάτι που με ρωτάει πάνω στην δουλειά σαν να μην ειπώθηκε κάτι περίεργο, δηλαδή σαν να είναι το κανονικό μου όνομα το θείτσα και τέλος του έχω πει ότι είναι καθυστερημένος και σιγά την ηλικία μου άλλη φορά του απάντησα κάτι που πάλι εμπνεύστηκα από σένα "ότι νιώθω ωραία με την ηλικία μου και θα προτιμούσα να μου βγάλουν με τανάλια τα νύχια από το να γυρίσω στην ηλικία των 20" και πάλι όμως δεν το σταμάτησε. Μου απάντησε "χαίρομαι που είσαι ακομπλεξάριστη με την ηλικία σου" . Αυτό με έκανε πιο έξαλλη και του ειπα: 2 δρόμοι υπάρχουν ή να μεγαλώσεις ή να πεθάνεις! όποτε χαίρομαι που μου συμβαίνει το δεύτερο γελοίε! Και επίσης του είπα ότι η υπομονή μου εξαντλείται με την ηλιθιότητα . Γιατί με ρώτησα γιατί εκνευρίστηκα;
Θέλω την βοήθειά σου για κάποια απάντηση ή για το πως θα σταματήσει να μου απευθύνεται έτσι..
-Φωφώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Φωφώ, δεν είναι ο ανιψιός του εργοδότη, ανιψιός είναι για τον εργοδότη, για εσένα είναι συνάδελφος. Κακώς του λες λέξεις όπως καθυστερημένος και γελοίος ή ηλίθιος, ειδικά η πρώτη λέξη είναι ανεπίτρεπτη έτσι κι αλλιώς. Σταμάτα τους χαρακτηρισμούς γιατί είσαι ίδια με αυτόν και του δίνεις άλλοθι για να συνεχίζει. Τυπικότητα χρειάζεται, περιορισμό της κουβέντας στη δουλειά, αυστηρότητα και επίπληξη.
Δεν ξέρω αν σώζεται τώρα, γιατί έχεις ανοιχτεί πολύ και έχετε υπερβεί πολλά όρια τυπικότητας, αλλά αφού τα έχεις δοκιμάσει όλα, δοκίμασε κι αυτό. Πρώτα, κατάλαβε ότι το παιδί αυτό θέλει την αντίδραση σου για κάτι που νομίζει ότι έχει δικαίωμα από την κοινωνία να σου χτυπάει. Θεωρεί ότι είναι υποχρέωση σου να στενοχωριέσαι, και ότι είναι αυτονόητο να στενοχωριέσαι, δεν υπάρχει απάντηση για να το βουλώσει, είναι ο τρόπος του για να νιώθει καλύτερος από σένα. Μπορείς όμως να του αφαιρέσεις την ευκαιρία να τα λέει, περιορίζοντας τις επαφές, τις συζητήσεις, το βλέμμα. Εύχομαι πραγματικά να μην στενοχωριέσαι, γιατί εκεί είναι η λύση του προβλήματος. Αν έστω και λίγο μέσα σου πιστεύεις ότι έχει δίκιο που σε κοροϊδεύει επειδή είσαι τριάντα χρονών, τότε δεν φτάνει όλο το ίντερνετ με οδηγίες για να ανατρέψεις αυτό που ζεις, οπότε σε αυτή την περίπτωση, ξεκίνησε με αυτό.
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα σου εύχομαι καλές γιορτές με το παιδάκι σου γερό και τυχερό. Λόγω των ημερών , είχα μια συζήτηση με τις κόρες μου που με προβλημάτισε και ήθελα τη γνώμη σου. Επειδή τα οικονομικά μας είναι κάθε πέρσι και καλύτερα, τους έλεγα ότι είναι καλύτερο πχ. Να μην πάρουμε για τους εαυτούς μας ακριβά δώρα (ή καθόλου για μένα) αλλά να είμαστε "εντάξει" στα δώρα μας προς τους άλλους και στα κεράσματά μας και ξεσπαθώσανε και οι δύο. Εκείνες το εκλαμβάνουν ως αδιαφορία - παραμέληση το να πάρει ας πούμε το βαφτιστήρι καλύτερο δώρο από εκείνες. Δεν είναι πια μικρά κοριτσάκια , πάνε και οι δυο στο γυμνάσιο και οι επιθυμίες τους είναι πολλές και ποικίλες. Τις καταλαβαίνω γι αυτό προβληματίζομαι. Κι εγώ με αυτή τη νοοτροπία μεγάλωσα. Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα , στο σπίτι που μας είχαν καλέσει είχε για επιδόρπιο τούρτα παγωτό , εξωτικό έδεσμα για τη δεκαετία του 70 που αναφέρομαι. Πήρα αμέσως πιατάκι και κουταλάκι και πήγα να πιάσω σειρά γιατί η τούρτα ήταν μικρή και οι καλεσμένοι πολλοί. Η μητέρα μου με υποχρέωσε , επειδή ήμουν η μικρότερη στο τραπέζι, να περιμένω να σερβιριστούν όλοι και στο τέλος να πάρω μια φλούδα τούρτα παγωτό για να μη με πουν " λιμασμένη". Τραυματική εμπειρία , ακόμη το θυμάμαι. Και έρχομαι στο σήμερα που η τούρτα παγωτό είναι οι ακριβές σκιές, μάσκαρα, μολύβια κλπ που λίγουρεύεται η κόρη μου αλλά εγώ σκόπευα να δωρίσω στη φίλη της που τη φιλοξένησε το καλοκαίρι στο εξοχικό της. Τα επιχειρήματα της μικρής για να μην τους κάνω ένα καλό δώρο είναι " μα δε με περιποιήθηκαν τόσο πολύ" και " η φίλη μου έχει τα πάντα δε χρειάζεται ένα ακριβό δώρο". Εντάξει μπορώ να τις πάω και τις δύο σε μία ωραία παράσταση ή για φαγητό σε ένα καλό εστιατόριο και να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Αλλά η κόρη μου δε θα έχει τα καλλυντικά που επιθυμεί κι εγώ δε θα έχω ανταποδώσει την υποχρέωση που έχω στους ανθρώπους που τη φιλοξένησαν. Πέρα από αυτό, το θέμα μου είναι τι προτεραιότητες πρέπει να βάλω. Προηγείται η οικογένεια ή οι άλλοι? Και όταν λέω οι άλλοι δεν εννοώ ," φέτος να μη δώσουμε λεφτά σε ιδρύματα ", αλλά μιλάω για χρήματα που ξοδεύονται σε δωράκια σε ηλικιωμένους συγγενείς (κάλτσες, ένα κουτί σοκολατάκια) σε ανθρώπους που όλο το χρόνο μας βοηθούν. Αλλά μετά δε θα μείνει τίποτα για εμάς . Αλλά τι σόι Χριστούγεννα θα είναι χωρίς να προσφέρουμε στους άλλους? Ξέρω ότι μέχρι να μου απαντήσεις θα προβληματίζομαι για το Πάσχα, αλλά ήθελα να μάθω τη γνώμη σου. Επίσης αν κανείς γνωρίζει καμιά φτηνή αλλά ποιοτική μάρκα καλλυντικών για μακιγιάζ , γιατί ακολουθούν ονομαστικές γιορτές και γενέθλια.....
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύω ότι ιεραρχικά προηγούνται οι κόρες σου και αναλογικά μειώνονται και τα δώρα των άλλων. Για να το πω και αλλιώς, μειώνονται όλα τα δώρα σε αξία, όλων, χωρίς να αλλάζει η ιεραρχία – τα παιδιά σου έρχονται πρώτα. Δε νομίζω ότι είναι σωστό να μοιράζεις δώρα στους άλλους σα να μην έχει αλλάξει τίποτα στα οικονομικά σου από πέρυσι, ενώ έχει αλλάξει, και να το πληρώνουν αυτό οι κόρες σου. Μου ακούγεται τραυματική εμπειρία όπως ακριβώς τη θυμάσαι κι εσύ.
__________________
5.
Γεια σου Αμπα μου! Να σου ζήσει το μωράκι σου! Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μαζί σου και με την παρέα έναν προβληματισμό μου, μπας και ξεμπλοκάρω. Είμαι 27 χρονών, είμαι βιολόγος και κάνω το διδακτορικό μου στη Γερμανία. Στο εργαστήριο μου υπάρχει ενας συνάδελφος, 29 χρονών, επίσης διδακτορικός με τον οποίο είμαστε μαζί 2 χρόνια. Ο φίλος μου είναι απο το Μαρόκο και μουσουλμάνος. Μένει στη Γερμανία απο τα 24 (από το μάστερ) και γνωριστήκαμε εδώ. Στα λέω για να κάνεις ενα γενικό πλάνο. Είναι υπέροχος άνθρωπος, τον θαύμαζα και τον θαυμάζω σαν άνθρωπο ακόμα και πριν τα φτιάξουμε. Στο θέμα μας τώρα: μου ζήτησε προχθές να νοικιάσουμε ενα σπίτι μαζί και να συγκατοικήσουμε, πράγμα που σκεφτόμασταν καιρό και δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Το σπίτι ειναι καλό, οικονομικό και σε πολύ καλή τοποθεσία. Ποιο είναι το πρόβλημα? Δεν έχω πει τίποτα στους γονείς μου για τη σχέση μου και δεν ξέρω πως να πω οτι θα συγκατοίκησω. Δυο χρόνια τωρα αναβάλλω να αναφέρω κάτι γιατί φοβάμαι την αντίδραση και την κριτική τους: μουσουλμάνος? Γι αυτό σε μεγαλώσαμε για να επιτρέψεις να σου βάλουν μπουργκα? Είμαι σίγουρη για την πρώτη αντίδραση τους. Μετά θα προσπαθήσουν να με πείσουν με λογικα επιχειρήματα, ότι δνε μεγάλωσε σε κοινωνία με ελευθερίες, ότι η σεξουαλική ελευθερία ειναι δύσκολη έννοια γι αυτούς, ότι θα με υποτιμήσει κάποια στιγμή στο μέλλον, ότι το κοράνι αναφέρει ξεκάθαρα τη θέση της γυναίκας.... Και λέω στον εαυτό μου: και τι σε νοιάζει τι θα πουν? Ανεξάρτητη είσαι απ όλες τις απόψεις, εσύ πες το και κάποια στιγμή θα το δεχτούν. Και όσο τα σκεφτόμουν αυτά προχθές στο σπίτι με χτυπάει κεραμίδα: Φοβάσαι οτι εέχουν δίκιο? Και θυμάμαι οτι στην αρχή της σχέσης όλο και του πετούσα θέματα να δω πως αντιδράει, όλο και τον τσιγκλούσα να δω τις απόψεις του σε κάποιο θεμα πχ. Σεξουαλική ελευθερία, θέση της γυναίκας, ομοφυλοφιλία και πολλά άλλα. Σε πληροφορώ αμπα μου πως ο άνθρωπος αυτός έχει καλύτερα δομημένες και ορθές απόψεις απο μένα, αναλύει συνεχώς προβλήματα και καταστάσεις με κριτική σκέψη και έχει παρακινήσει ακόμα κι εμένα(την Ευρωπαία και πολιτισμένη) να σκέφτομαι λιγότερο ρατσιστικά, σεξιστικά, στενομυαλα. Παρ ολ αυτά, ενώ η σχέση του με τη θρησκεία είναι πολύ απομακρυσμένη, αρνείται να αποκοπεί απο αυτή πχ τηρεί το ραμαζανι κάποιες μέρες, τηλεφωνεί στους γονείς του για να ευχηθεί όταν αρχίζει, στην ερώτηση αν υπάρχει ο Αλλάχ απαντάει: δεν θα μάθουμε σ αυτή την ζωή, υπάρχει αν θέλεις να το πιστέψεις. Όλα αυτά με προβληματίζουν και έχω μπερδευτεί: Είναι πιθανό οι πολιτισμικές διαφορές μας να είναι θέμα στο μέλλον? Είμαι εγω η ρατσιστρια, που ενώ δυο χρόνια αυτός ο άνθρωπος ειναι πραγματικά για μένα υπέροχος και θέλω να μείνω μαζί του, φοβάμαι να το πω στους δικούς μου? Γιατί δεν φοβάμαι τους δικούς μου, μην εχουν δίκιο φοβάμαι.. Δώσε μου βρε αμπα μια γνώμη!
-Αλεξία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μου φαίνεται ότι δεν μπορείς να διαχωρίσεις εκατό τοις εκατό τι είναι θρησκευτικός φανατισμός, τι είναι θρησκευτική πίστη, και τι είναι παράδοση. Ή είναι όσο ανοιχτόμυαλος θέλεις να είναι, ή δεν είναι, θα έπρεπε να το ξέρεις τώρα, μετά από δύο χρόνια. Φαίνεται μορφωμένος άνθρωπος και αγνωστικιστής. Εσύ δεν εύχεσαι καλά Χριστούγεννα και καλό Πάσχα; Είσαι τόσο άθεη που δεν αντέχεις τους αγνωστικιστές; Τι σε προβληματίζει όταν λες «όλα αυτά;» Το ότι νηστεύει; Δεν έχεις καταλάβει αν το κάνει ως μέρος της κουλτούρας του ή αν πιστεύει ότι αν δεν το κάνει είναι ανήθικος;
Ο λόγος που δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις τα προβληματικά στοιχεία από τα μη προβληματικά, είναι, πώς να σου το πω κομψά, δεν γίνεται – ο ρατσισμός σου. Δεν σου το λέω ως μομφή. Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω. Όλοι μας είμαστε ρατσιστές μέχρι να το καταλάβουμε, και μετά το εντοπίζουμε ξανά, με άλλη ευκαιρία. Να μια καλή ευκαιρία για σένα.
Η συγκατοίκηση πάντως δεν είναι κάποιο τεράστιο ρίσκο. Θα είναι και ένας τρόπος για να εξακριβώσεις αν οι φόβοι σου έχουν βάση. Δεν σου είπε και να κλεφτείτε για να προβληματίζεσαι τόσο.
__________________
6.
Είμαι καιρο μόνη μου..νιωθω ότι μεγαλωνω κιόλας..και έχω κουραστεί. Ως τώρα είχα το μότο δεν συμβιβάζομαι. Αλλά έτυχε να γνωρισω έναν έξυπνο, καλό και αρκετά πλούσιο άνθρωπο που μ'αγαπαει. Προσπαθησα πολύ, ζορισα τον εαυτό μου να μου βγει μαζί του, να συγκεντρωθώ στα θετικά και να παραμερισω την παντελή έλλειψη ερωτικης και σεξουαλικης ελξης αλλά τίποτα! Από την πολλή προσπάθεια έχω φτάσει οριακά να τον απεχθάνομαι. Αφού με ρωτάνε γιατί βρε παιδάκι μου δεν τόν θες τι έχει το παιδί? Και απαντώ ότι έχει όλα τα καλά του κόσμου, είναι το ένα είναι το άλλο, αλλά ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Ναι ξέρω παιδιά, με ακούω. Θα χωρίσω σιγουρα. Η ερώτηση μου όμως είναι η εξής: Πως τα καταφέρνουν οι gold diggers εκεί έξω και περνάνε ζάχαρη? Ναι, συμβουλές απο gold diggers ζητάω. Αν υπαρχετε εδώ μέσα, πείτε μας.
-Ανν Νικόλ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν αναρωτιέσαι, μάλλον δεν είναι αρκετά πλούσιος, ή είναι, αλλά δεν θέλει να σε αγοράσει.
Για να είσαι gold digger αυτός πρέπει να είναι sugar daddy, η προϋπόθεση είναι οι αμοιβαία εκμετάλλευση. O ένας δίνει λούσα και ανέσεις, ο άλλος δίνει νιάτα, ομορφιά και σεξ. Αυτό που περιγράφεις είναι πολύ αλλιώς. Αν υπάρχει στη μέση αγάπη λέγεται κοροϊδία από μέρους σου, και αυτό είναι όντως ανήθικο. Επίσης οι gold diggers δεν περνάνε καθόλου ζάχαρη. Μου αρέσει που έβαλες και αυτό το ψευδώνυμο, θυμάσαι φαντάζομαι πώς έληξε η ζωή της.
_________________
7.
Γεια σου Αμπα!
Πριν 1μιση χρόνο ήρθε στη δουλειά νέος συνάδελφος. Με το που τον είδα έβγαλα αστεράκια από τα μάτια. Αρχίσαμε να μιλάμε με τις ώρες, εγώ δεν είχα σχέση εκείνος είχα καταλάβει ότι κάτι έχει κάτι όμως δεν είχε πει τίποτα...κάναμε παρέα εντός δουλειάς όμως όποτε κανονίζαμε να τα πούμε εκτός δουλειάς πάντα το ακύρωνε. Μετά από πολλούς μήνες φλερτ ήρθε σε ένα πάρτι που κάναμε με κοινούς γνωστούς και από κείνο το βράδυ και κάθε βράδυ κοιμόμασταν μαζί. Μου είπε πως η τελευταία προσπάθεια που έκανε για σχέση ήταν με κάποια που έφυγε για την Γαλλία και ξέκοψαν γιατί εκείνος δεν ήθελε από απόσταση, συν ότι εκείνη ήταν νωθρή, κρεμιόταν από πάνω του κλπ και πως θα την συναντούσε μετά τις διακοπές για να τις δώσει τα πράγματα της. Δεν είχαμε πει κάτι για το τι είδους σχέση έχουμε όμως περνούσαμε υπέροχα. Μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο κτητικός ήταν μαζί μου τόσο νωρίς άλλα οκ δεν μας δημιουργούσε πρόβλημα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Μετά από 1,5 μήνα του είπα πως τώρα που τον γνώρισα και τον αξιολόγησα σε ένα πρώτο στάδιο θέλω κάτι παραπάνω από το να περνάμε απλά καλά και μου είπε "στο δίνω αυτό που θες". Έδειχνε πολύ ενθουσιασμένος και χαρούμενος και εγώ το ίδιο. Στο διάστημα εκείνο έπεσαν και οι καλοκαιρινές άδειες και ήταν ανάποδα, όταν έλειπα εγώ εκείνος δούλευε και vise versa. Στην δική μου άδεια άρχισε να χάνεται και να δημιουργούνται εντάσεις και όταν πήρε εκείνος άδεια σχεδόν εξαφανίστηκε. Είχε πάει ελεύθερο κάμπινγκ και δεν είχε που να φορτίσει έλεγε, έπαιρνε ένα τηλ. κάθε 5 μέρες. Ήξερα ότι δεν πάει καλά και το έδειχνα, μου έκανε εντύπωση όμως, πως, γιατί, έτσι από το πουθενά. Όταν γύρισε μου είπε πως δεν του βγαίνει, δε θέλει σχέση γενικά, είμαι perfect match αλλά δεν έχει χρόνο και είναι κακό το timing, πολύ δύσκολα θα κάνει σχέση σε αυτή τη φάση αλλά και παρ όλο που είμαι τόσο αξιόλογη κοπέλα είναι έτσι όπως είμαι που δεν τον εμπνέει. Στη δουλειά μου πέταγε περίεργες σπόντες, σαν να με μειώνει για τον χαρακτήρα μου. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, όλο αυτό καιρό εγώ το είχα φτιάξει κάπως στο μυαλό μου, και για τους επόμενους 2 μήνες πίστευα ότι απλά δε με γουστάρει ή ότι κάπου φταίω, ότι κάποια βλακεία έκανα και το χάλασα και κάπου, κάπως θα ξανασυναντηθούμε, κόλλησα. Απέρριψα μια καλή περίπτωση γιατί τον συνέκρινα μαζί του. Μια μέρα μιλήσαμε και μου είπε πως δεν θα γίνουμε φίλοι ποτέ ξανά γιατί πάντα θα υπάρχει ερωτισμός μεταξύ μας και δεν μπορεί να ακούει τα προσωπικά μου και να μου λέει τα δικά του. Την επόμενη ήρθα στη δουλειά, έλειπε, πάω στην κουζίνα και ακούω συζήτηση μεταξύ συναδέλφων, που είναι ο Μ. ρε συ? Α ο Μ έχει πάει στη Γαλλία, ξαναβρήκε μια πρώην του το καλοκαίρι και πάει να τη δει τώρα......και μένω μ****ς. Τόσο καιρό κατηγορούσα τον εαυτό μου και στενοχωριόμουν. Ήμουν το rebound. Και χειρότερα ίσως, ήμουν το τσιρότο μέχρι να ξαναεμφανιστεί η άλλη. Πως να του βγει μαζί μου όταν δεν είχε τελειώσει με την πρώην? Πλέον πιστεύω ότι με έκραζε με το γάντι, είσαι έτσι, είσαι αλλιώς γιατί με συνέκρινε και αυτό το "έτσι όπως είμαι" σήμαινε "δεν είμαι σαν αυτή". Έχω χάσει τον ύπνο μου. Ξυπνάω και κλαίω. Έχω πάρα πολύ θυμό μέσα μου. Όταν τον βλέπω γυρίζω την πλάτη και φεύγω. Δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά όλα αυτά που έχουν γίνει. Πως θα το παλέψω? Μέχρι και να αλλάξω δουλειά έχω σκεφτεί. Τι να κάνω, να τα αφήσω πίσω μου όλα αυτά? Έχω εμπειρίες, έχω κάνει σχέσεις, δεν είμαι πρωτάρα. Πρέπει να έχω κάποιο πρόβλημα για να έχω μπλέξει σε τέτοια ιστορία.
-Το έξυπνο πουλί
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι καλέ. Δεν είδες τα σημάδια επειδή περνούσες ωραία. Δεν είναι και για να κρεμαστούμε επειδή μας άρεσε ένας ακατάλληλος μια φορά. Πρόβλημα έχεις αν σου αρέσουν μόνο οι ακατάλληλοι.
Η κτητικότητα στον ένα μήνα δε είναι ποτέ καλό σημάδι. ΠΟ- ΤΕ. Τώρα το ξέρεις. Είναι σίγουρο ότι σου έδωσε κι άλλα σημάδια που δεν αξιολόγησες σωστά. Τώρα, κλάψε, αλλά μετά κάτσε και σκέψου, για να ξέρεις την επόμενη φορά.
Από το ψευδώνυμο σου φαίνεται ότι νόμιζες ότι αυτά δεν συμβαίνουν σε σένα. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Ο θυμός είναι απέναντι στον εαυτό σου, φυσικά. Δεν είναι τόσο εξωφρενικό να πέσεις έξω, να κάνεις λάθος, να πιστέψεις κάποιον, να αγνοήσεις τα σημάδια όταν σου λέει ότι είσαι η μια και η μοναδική. Για να το αφήσεις πίσω σου πρέπει πρώτα να συγχωρήσεις τον εαυτό σου: δεν είσαι τέλεια, ούτε αντικειμενικά, ούτε για όλους τους άλλους, όπως όλοι μας.
σχόλια