__________________
1.
Αγαπητή Άμπα
Σου γράφω γιατί δεν ξέρω σε ποιον άλλον να μιλήσω. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους αλλά νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Νιώθω ότι πνίγομαι..
Είμαι 27 χρονών και τον ερχόμενο Ιούνη ετοιμάζομαι να παντρευτώ τον άντρα με τον οποίο είμαι ερωτευμένη την τελευταία τετραετία( ας τον πούμε Κ). Με τον Κ γνωριστήκαμε μέσα από μια τρελή σύμπτωση, από αυτές που βλέπεις σε ταινίες και πιστεύεις ότι δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Ξέχασα σε μια καφετέρια το πορτοφόλι μου, εκείνος το βρήκε, επικοινώνησε μαζί μου χάρη στα προσωπικά στοιχεία που υπήρχαν μέσα και αυτό ήταν. Για μένα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Εντυπωσιάστηκα όσο ποτέ άλλοτε με άντρα. Μέσα σε λιγότερο από μήνα τα φτιάξαμε και πριν 2 χρόνια πήραμε την απόφαση να συγκατοικήσουμε. Όχι στην Ελλάδα βέβαια. Του Κ του παρουσιάστηκε μια τρομερή πρόταση για δουλειά από το εξωτερικό, πάνω στο αντικείμενο σπουδών του και με χρήματα που στην Ελλάδα δεν θα έβρισκε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Μου ζήτησε να τον ακολουθήσω κι εγώ το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη. Λίγους μήνες μετά την εγκατάσταση μας στο εξωτερικό ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Πελάγωσα. Ήμουν 25 και ποτέ δεν είχα σκεφτεί την πιθανότητα να γίνω μητέρα τόσο σύντομα . Το είπα στον φίλο μου. Εκείνος ήταν κάθετος. Υπήρχε μόνο η δουλειά του εκείνη τη χρονική περίοδο, προείχε η καριέρα του και δεν είχε ούτε τον χώρο ούτε τον χρόνο να διαθέσει για ένα παιδί. Μου έκανε αρκετά ξεκάθαρο, παρόλο που ποτέ δεν το είπε ευθέως, ότι αν αποφάσιζα να κρατήσω το παιδί ναι μεν θα το αναγνώριζε και θα συνείσφερε οικονομικά αλλά θα χωρίζαμε γιατί θα αισθανόταν ότι δεν σέβομαι την επιθυμία του και το πλάνο ζωής του. Έκανα έκτρωση. Δεν άντεχα στη σκέψη να τον χάσω. Δεν το είπα σε κανέναν και συνέχισα σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Από την ώρα που το έκανα όμως άμπα μου αισθάνομαι κάθε μέρα χειρότερα. Νιώθω τύψεις όταν ξυπνάω κι όταν κοιμάμαι. Βλέπω παιδάκια και μωρά στους δρόμους και κρατιέμαι να μην κλάψω. Νιώθω συνέχεια μια θλίψη κι η επαφή ακόμη με την ανιψιά μου(είναι 5 ετών) που λάτρευα τώρα μου φέρνει δυστυχία. Το χειρότερο είναι όμως ότι απέναντι στον Κ πλέον δεν νιώθω έρωτα μόνο. Πολλές φορές με πιάνω να σκέφτομαι καλά να πάθει κάθε φορά που κάτι κακό του συμβαίνει, να θέλω να πονέσει. Νιώθω εντελώς τρελή γιατί παράλληλα στην ιδέα να φύγω μακριά του μαραζώνω. Όμως είναι σαν κάτι να χει σπάσει μέσα μου. Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει πλήρως την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αλλά κάθε φορά που με πιάνει να κοιτάζω θλιμμένα κάποιο παιδάκι σε περιοδικό πχ μου λέει ότι μόλις παντρευτούμε και κάνουμε παιδιά θα μου περάσει όλο αυτό που μου συμβαίνει. Θέλω να το πιστέψω αλλά κάθε μέρα αισθάνομαι όλο και περισσότερο σαν να με έχει βλάψει και δεν μπορώ να τον συγχωρήσω. Τι να κάνω?
-Πνιγμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να σταματήσεις τις διαδικασίες του γάμου και να ξεκινήσεις θεραπεία.
Σου γράφω μόνο αυτά, όχι επειδή δεν έχω να πω άλλα, αλλά για να μην προσπαθήσεις να βρεις δικαιολογίες και ευκαιρίες για να καταλάβεις κάτι άλλο από αυτό που έγραψα.
Οπότε σου το ξαναγράφω:
Πρώτα, σταματάς τις διαδικασίες του γάμου. Του λες ότι χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο πριν δεσμευτείς.
Μετά, ψάχνεις έναν ψυχολόγο και ξεκινάς θεραπεία για να αρχίσεις να μιλάς, γιατί θέλεις να μιλήσεις, γι΄αυτό έγραψες εδώ. Το εδώ όμως δεν είναι αρκετό. Πρέπει να κάνεις συστηματική θεραπεία.
Κάνε αυτά και θα αλλάξουν όλα.
__________________
2.
Μετά απο τοσες αναγνώσεις της στήλης (ευχαριστούμε !) Ας πω την απορια μου: Πόσες είναι οι φορές που πρέπει να πατήσει την νάρκη κανείς πριν εγκαταλείψει το ναρκοπέδιο;..
Με πατέρα απών, μητέρα παρούσα που θεωρούσε ανέκαθεν ότι θα τα καταφέρω μόνη μου και αδερφή που ψάχνει αλλού ευθύνες και δεκανίκια.. απορώ γιατι δεν ξεκολλαω.
Έκανα μια όμορφη οικογένεια και στα 35 μου γυρισα στην πολη καταγωγης μου (όπου μένουν) αλλά μου στοιχιζει η τόσο ενεργοβόρα σχέση με την ευρύτερη οικογένεια μου. Περιμένουν τα πάντα. Τώρα που βαζω τα όριά μου με κατηγορούν για εγωισμό και με τιμωρούν με στέρηση βοήθειας με αποτέλεσμα να έχω εξαντληθεί. Ο σύντροφος μου με στηρίζει όμως οι προσδοκιες για μια πιο στενη σχεση είναι εκεί..Ξέρω η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος δε γίνεται κι η προσπάθεια να τους ευχαριστήσω όλους μάταιη. Καμια ιδέα να πάω παρακάτω;
-Γύρω γύρω όλοι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
H ερώτηση δεν είναι πόσες φορές πρέπει να πατήσει κανείς τη νάρκη πριν εγκαταλείψει το ναρκοπέδιο, αλλά πότε θα καταφέρουμε ως κοινωνία να επιβραβεύουμε όσους κάνουν την προσπάθεια τους να βελτιωθούν ως άνθρωποι, αναζητώντας βοήθεια ψυχολόγου.
__________________
3.
Καλησπέρα Αμπούλα, χρόνια πολλά για τις ημέρες! Λοιπόν σήμερα, είχα μια μακάβρια συνάντηση με τα απομεινάρια του παππού μου σε πολύ γνωστό νεκροταφείο της Αθήνας. Η ιστορία έχει ως εξής. Εμείς γενικά τα Χριστούγεννα επισκεπτόμαστε τους τάφους συγγενών, να τους ανάψουμε ένα κεράκι, να τους αφήσουμε λουλούδια ένεκα των εορτών. Ο πατέρας μου λοιπόν το καλοκαίρι έκανε την εκταφή του παππού μου ωραία και καλά και επειδή έπρεπε να πλυθούν τα οστά πριν τοποθετηθούν στο οστεοφυλάκιο για την φύλαξη, πλήρωσε κανονικά το ετήσιο κόμιστρο του οστεοφυλακίου και αλλο ένα ποσό για την πλύση τους. Επειτα έφυγε για διακοπές με τη μάνα μου. Πάμε που λες σήμερα να δούμε τι έχει γίνει με το "κουτάκι" που είναι ο παππούς, πού βρίσκεται ας πούμε, σε τι καθεστώς είναι, να πάμε δυο λουλούδια... στην αρχή δεν υπήρχε υπάλληλος. Εντάξει λέω, ας πάμε στα γραφεία τους εκεί να ρωτήσουμε. Βρίσκουμε έναν υπάλληλο, μας ανοίγει, στην αρχή λεει δεν τον βρίσκει με το όνομα. Ξαναπηγαίνω στο γραφείο, παίρνω έναν ειδικό κωδικό, τον πάω, τον βρίσκει. Αμπα μου, βλέπω τον πατέρα μου έξαλλο να φωνάζει αφού ανοίξαμε το κουτί. Έλειπαν τα χρυσά δόντια του παππού (εγώ ούτε που ήξερα ότι είχε και χρυσά δόντια, τι να με νοιάξει κιολας). Και αρχίζει ένας καυγάς, όλο το νεκροταφείο μας άκουσε, μεταξύ του πατέρα μου και του φύλακα εκεί, και πού είναι τα δόντια και τι τα κάνατε, και μάλλον χάθηκαν στο μνήμα, μα τι λέτε, όταν τον ξεθάψαμε τα είχε πανω, μετά χάθηκαν να λέει ο πατέρας μου, και τι θα τα κάνετε τα δόντια κύριέ μου να λέει ο υπάλληλος, να φωνάζει ο πατέρας μου δικά σας ήταν και τα αφαιρέσατε ? και πού τα πήγατε και είναι κειμήλιο (εκεί μου ήρθε να βάλω τα γέλια), να βγαίνει ο παπάς από την εκκλησία να φωνάζει ότι διακόπτουμε την κηδεία που γινόταν παραδίπλα, να λέει ο υπάλληλος να ρωτήσουμε το νεκροθάφτη, να πηγαίνει ο πατέρας μου να ψάχνει στα γραφεία ποιος ήταν ο εργάτης που έκανε την εκταφή εκείνη τη μέρα.... ένας χαμός. Και το ερώτημά μου είναι το εξής : τι έπρεπε να κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση ? πώς αποδεικνύουμε ότι ο παππούς είχε όντως χρυσά δόντια ? Και τώρα που τα "χάσαμε" ας πούμε τι γίνεται? θεωρούνται δικό μας περιουσιακό στοιχείο ? αφού ήταν του πεθαμένου παππού μου, όχι του πατέρα μου ! Επίσης, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, σε ποιον απευθυνόμαστε ? Σήμερα δεν βγάλαμε άκρη εννοείται, κλείσαμε το κουτάκι που περιέχει πλέον τον παππού μου και από την ντροπή μου δεν θα ξαναπάω μαζί με τον πατέρα μου εκεί πέρα τουλάχιστον μέσα στους επόμενους μήνες. Θα με ενδιέφερε η άποψή σου επί του θέματος. Και δεν είναι τρολλάρισμα. Σε φιλώ και καλή χρονιά (που μπαίνει σε λίγες μέρες!)
-Εγγονός κουτσοδόντη παππού
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν και βλέπω την κωμική πλευρά του πράγματος, δεν μου φαίνεται αστείο. Καταλαβαίνω τον θυμό του πατέρα σου. Είναι παραβίαση με έναν τρόπο που η λέξη «παραβίαση» δεν ταιριάζει. Ασέβεια; Το λιγότερο. Επίσης, φυσικά σε πιστεύω ότι δεν είναι τρολάρισμα. Αυτά είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένα πράγματα στα νεκροταφεία, στις κηδείες, στα νοσοκομεία.
Δεν ξέρω τι γίνεται. Δικηγόρος χρειάζεται. Δεν ισχύει ότι αφού ήταν του παππού τα δόντια, ο πατέρας σου δεν έχει λόγο. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο πατέρας σου χρειάζεται συμπαράσταση.
__________________
4.
Γεια σου Αμπα και αναγνώστες.
Ειμαι με τον φιλο μου 3 χρόνια.
Τον Ιανουάριο ετοιμάζομαι να πάω στο εξωτερικό, στην Γερμανία συγκεκριμένα για να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Ο φίλος μου έχει δική του επιχείρηση οπότε όπως καταλαβαίνεις δεν θελει να με ακολουθήσει και προτείνει να μείνω Ελλάδα. Ομως βρε Αμπα μου, εγω ονειρεύομαι αυτό το μεταπτυχιακό εδω και χρόνια και θέλω να παραμείνω στην χώρα που θα παω και μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου. Ο φίλος μου είναι κάθετος και θέλει να μείνει στην μικρή μας πόλη. Δεν υπάρχει λύση έτσι;; Εχω την τελεια σχέση και τον αγαπώ πραγματικά αλλά θέλω να πραγματοποιήσω ενα όνειρο που ξερω οτι δεν θα ειναι ολα τέλεια, ετσι οπως τα εχω στο μυαλό μου, αλλά θελω να το κανω. Πέρα από τον χωρισμό δεν υπάρχει καποια αλλη λύση ε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν ήταν τέλεια η σχέση θα θέλατε τα ίδια πράγματα και θα είχατε κοινούς στόχους ως ομάδα, όπως για παράδειγμα το όνειρο της ζωής στο εξωτερικό. Αν ήταν τόσο τέλεια θα προτιμούσες να κρατήσεις τη σχέση – που ξέρεις πώς είναι – από το μεταπτυχιακό – που δεν ξέρεις πώς θα είναι. Όλες οι σχέσεις καλές είναι, μέχρι να προκύψουν τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, όπως «πού θα μείνουμε», «θα κάνουμε παιδιά, πόσα και πότε», και αυτό είναι ένα από αυτά. Πήγαινε να ακολουθήσεις το όνειρό σου και η ζωή θα σου δώσει την απάντηση για τα υπόλοιπα.
__________________
5.
Χαίρεται, τι κανετε, πως είστε...;
Εγω τρελαινομαι με τον προϊστάμενο μου. Ειναι ο τελειος αντρας. Στα παντα..... Αααχ...
Εκτος του οτι ειναι παντρεμενος. Η γυναίκα του επισης η τελεια (φαινομενικά τουλαχιστον) γυναικα. Και το παιδί του επίσης. Και καπου μεσα σε ολη αυτη τη τελειοτητα βρηκα και γω να καψουρευτω. Τυπου κοκκινίζουν τα μαγουλα, χανονται τα λογια, ωρες φτιασιδιου πριν τη δουλεια, πεσιμο πανω σε κλειστές πορτες λόγο eye contact...Και η χοντραδα ειναι οτι και αυτος παθαινει τετοια πραγματα. Καθε μερα αποφασιζω να τον προσκαλεσω σε μια συναντηση εκτος εργασιακου χορού αλλα η ηθικη μου με σταματαει. Το κλιμα που επικρατει εναερια (η κατά 35% στο μυαλο μου) ειναι ότι και αυτος το ιδιο σκεφτεται. "Αν δεν ημουν παντρεμενος....". Αν δεν ηταν παντρεμενος θα ημουν ευτυχισμένη. Δεν θελω για κανενα λογο να αφησει την οικογενεια του. Και ενω ακομα και ενα ενδεχομενο κερατο θα βαραινει την δικη του συνειδηση απεναντι στη γυναικα του εγω θα νιωθω πολυ πάτος. Κι ομως 2 χρονια τωρα τον σκεφτομαι ολη μερα... Καμία συμβουλη;;
-ΑνΗθικολόγο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η κυρίως συμβουλή είναι να επεκτείνεις τα ενδιαφέροντα σου στη ζωή σου γιατί ένα τέτοιο κόλλημα για δύο χρόνια δείχνει ότι έχεις μείνει στάσιμη στην εξέλιξη σου ως άνθρωπος. Είναι ωραία η ιδέα – ανακουφιστική, όπως όταν ξύνεις τσίμπημα κουνουπιού – ότι το μόνο που στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σας είναι η ακλόνητη ηθική σου. Πολύ ωραία. Εσύ λούζεσαι με άγιο φως, αυτός λούζεται με άγιο φως, και μπορείς να συνεχίσεις την ονειροπόληση (ακόμα και η γυναίκα του λούζεται με άγιο φως! Είσαι πολύ γενναιόδωρη.)
Δεν ξέρεις αν θα ήσουν ευτυχισμένη αν δεν ήταν παντρεμένος, γιατί αν ήταν διαθέσιμος, δεν θα ήταν απρόσιτος, και αν δεν ήταν απρόσιτος, ίσως να είχατε βγει και να είχες ανακαλύψει ότι δεν είναι ο τέλειος άντρας στα πάντα. Τέλειος είναι τώρα, που δεν ξέρεις τίποτα γι'αυτόν και μπορείς να αποφασίσεις ποιος είναι. Σε κοιτάει και υποθέτεις τι σκέφτεται, που είναι ότι σε θέλει τρελά αλλά τον κρατάει η βέρα του. Και έτσι ευχάριστα περνάνε οι μέρες.
Αυτές ο μέρες δεν θα τις πάρεις πίσω.
__________________
6.
Είμαι σε μια σχέση εδώ και 4 χρόνια. 25 χρονών και οι 2. Είναι το καλύτερο άτομο που υπάρχει, πάντα δίπλα. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάποιον καλύτερο πραγματικά. Έλα όμως που δεν νιώθω τόσο ερωτευμένη πια, το σεξ είναι γενικά μέτριο και αρκετές φορές προτιμώ να κάνω κάτι άλλο απο το κάτσω μαζί του. Έχει αρχίσει να μου αρέσει και ένα άλλο παιδί και του αρέσω και εγώ, χωρίς να έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας βέβαια. Το αγόρι μου είναι αυτός ο ιδανικός που ονειρευόμουν απο μικρή ότι θέλω να παντρευτώ και να ζήσω μαζί του για πάντα αλλά νιώθω οτι κάτι λείπει. φοβάμαι να χωρίσω γιατί δεν πιστεύω οτι θα ξαναβρώ έναν άνθρωπο να νοιάζεται πραγματικά. Τι να κάνω.??
-Έλενα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τα λάθη που σου αναλογούν σε αυτή τη ζωή. Προσπάθησε μόνο να μην κάνεις περισσότερα. Μπορεί να μην τα καταφέρεις, πάντως προσπάθησε.
_________________
7.
Ρε συ αμπα... Εκει που καθομουν στο σπιτάκι μου στα Σεπόλια ξαφνικα ακούω φωνές και μάλιστα συντονισμένες! Βγαινω εξω και βλέπω ενα τσούρμο μαθητές (μη φανταστεις λαοθαλασσα, κανα/δυο τμήματα πρέπει να ήταν) με συνοδεία αστυνομικων, να φωνάζουν συνθήματα και να κρατάνε πανό. Ω ναι, στο κωλοστενο στα Σεπόλια, πορεία. Εκείνη την ωρα ρε α μπα μου, δεν ηξερα.. Να τους θαυμασω που δεν έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους, που ακομα ελπίζουν, που προσπαθούν ακομα και με αφελή τρόπο (δε νομιζω να αλλαξει κατι μετα την πορεία στο στενακι); Ή να τους "λυπηθω" για το ποσο κοντα ειναι η εποχή που θα αποδεχτούν, και πιθανότατα με άσχημο τρόπο, οτι η ζωή δεν ειναι αμερικανική ταινία και οτι δεν αλλάζουν καποιες καταστάσεις; Για να μη σχολιασω την εποχή που απο τις πολλες ωρες δουλειας και τα προβλήματα δεν θα εχουν καν τον χρόνο να δουν ποιο μνημόνιο ψηφίζεται..
Υγ, αφήνω το ενδεχόμενο να έκαναν την πορεία για να χάσουν μαθημα απ'εξω, μη μου χαλάσει το ονειρο
-Ελπιδα που εφυγε ανεπιστρεπτι
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το να πιστεύεις ότι όλοι οι νέοι είναι μια ενιαία ομάδα με τα ίδια όνειρα και τους ίδιους στόχους είναι ένδειξη γήρατος. Ακόμα και όταν «όλοι» είναι δύο τμήματα. Άλλοι πήγαν γιατί νόμιζαν ότι άλλαζαν τον κόσμο, άλλοι θα κάνουν αυτές τις διαμαρτυρίες καριέρα, και άλλοι πήγαν για να σπάσουν πλάκα με τους υπόλοιπους. Τουλάχιστον ένας ή μία πήγαν για να βρεθούν πιο κοντά στο αντικείμενο του πόθου τους. Σκέψου τον εαυτό σου στο Λύκειο. Σκέψου τους διπλανούς, τους μπροστά και τους πίσω, αυτούς στην δίπλα αίθουσα. Ήσασταν όλοι ίδιοι;
Δεν θα έλεγα σε έναν νέο ότι ζωή είναι αυτή που είναι και κάποιες καταστάσεις δεν αλλάζουν. Μερικοί έχουν τη δύναμη και τον τρόπο να μη ζουν μίζερα, να μην έχουν τόσα προβλήματα, να μην έχουν τόσες ώρες δουλειάς ώστε να μην έχουν τον χρόνο να δουν ποιο μνημόνιο ψηφίζεται. Μπορεί η δουλειά τους μια μέρα να είναι το μνημόνιο που ψηφίζεται. Δεν θα χρησιμοποιούσα τις δικές μου αποτυχίες για να δικαιολογηθώ με το επιχείρημα «έτσι είναι η ζωή». Αλλά κι αυτά περιττά είναι. Οι νέοι που έχουν τη δύναμη να ζήσουν τη ζωή που θέλουν δεν χρειάζονται ούτε τις δικές μου συμβουλές.
σχόλια