Ειμουν ετσι στα 32 και κοιμομουν στο "παιδικο" με την αδελφη μου. Με 2 πτυχια, 1 απο τα 2 δυσκολο. 2 -3 ξενες γλωσσες κλπ. Βρηκα μια δουλεια που εβγαζα με πολυ κοπο λιγα χρηματα. Παρουσιαστηκε μια ευκαιρια φιλοξενειας για λιγο διαστημα στο εξωτερικο απο εκει που δεν το περιμενα. Τσουκου, τσουκου ανακτησα την αξιοπρεπεια μου. Μην τα παρατας μονο. Κανε σαν να το πιστευεις οτι η κατασταση θ αλλαξει. Και θ δεις μονο τοτε κ μετα απο 5 χρονια ισως κ ενω θα προηγηθουν πολλες ημερες που θ λες ειμαι κατω απ τον πατο, θ αλλαξει κατι δεν μπορει. Και τοτε ξαφνικα θ εισαι η πιο δυνατη συναισθηματικα αναμεσα σ οσους δεν αντιμετωπισαν αυτην την προκληση. Μην επιτρεψεις στον εαυτο σου να σταματησει απλα.
28.2.2018 | 01:31
Στο σπίτι της μάνας μ
Μένω με τη μάνα μ στα 27. Άνεργη. Στο παιδικό μου δωμάτιο που ούτε η βιβλιοθήκη δεν έχει αλλάξει. Κάνω όλο δουλειές πρόχειρες απλά για να μην μένω άνεργη καιρό. Για δουλειά στο πτυχίο μου ψάχνω από τότε που αποφοίτησα. Πάνε τρία χρόνια. Λεφτά για εξωτερικό δεν έχω.Πως κατάντησα έτσι! Εγώ ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια κ όνειρα. Δακρύζω με τα κατεστραμενα μου όνειρα σ αυτή τη χώρα. Και πέφτω για ύπνο στο εφηβικό μου κρεβάτι
2
