ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όντας πρωτοετο, ήμουν ακοινώνητο, απαίδευτο, ένα παιδί που διάβαζε σαν το σκυλί για να μπει σε ένα ίδρυμα της επιλογής του αφήνοντας όμως πίσω την κοινωνική του ζωή. Και τελικά μπήκα, η συναναστροφή μου όμως με τα αλλά παιδιά ηταν θλιβερή. Πάντα έφταιγαν οι άλλοι, πάντα εγώ είχα δίκαιο, και κάνεις δεν ήταν αρκετά κάλος και ποιοτικός για μένα. Μέχρι που τελικά στο τρίτο μου έτος πλέον, έμεινα μονός, παρέα με την ψωροπερηφάνια μου και τον τίτλο του μοναχικού-σνομπ που άλλοτε καμάρωνα σαν γύφτικο τώρα να βαραίνει τα βράδια μου και να ποτίζει με μελαγχολία τα καλυτέρα μου χρόνια. Τελικά αυτά τα βράδια είναι η τιμωρία μου, βράδια που βλέπω φανταχτερά τσεκ ιν από παιδιά της σχολής να βγαίνουν ενώ εγώ κάθομαι μονός και προσποιούμαι ότι δε χρειάζομαι κανέναν. Πλέον αναλώνω όλες μου τις δυνάμεις στο να βρίσκω καινούργια χόμπι, έχοντας την υπόνοια βαθιά μέσα ότι θα σπάσει η μονοτονία. Άσκοπα όμως, η ζημία έγινε. Τι να το κάνω που τώρα ωρίμασα? Τι να το κάνω που τώρα έχω μάθει να ελέγχω τον εαυτό μου? Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, και αυτά τα όμορφα χρόνια θα τα ανακαλώ στην μνήμη μου ως χρόνια μίζερης μοναξιάς. Δε ξέρω πλέον τι να κάνω, δεν ξέρω πως θα προσεγγίσω έναν φίλο, μια κοπέλα, κάτι πραγματικό να ζήσω λιγο….Η φαντασία με εχει κουράσει, πλέον δεν είναι αρκετή…. Τελικά καλυτέρα να σου βγει το ματι…παρα το ονομα….