ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είπα κι εγώ ο άνθρωπος να ψάξω κάτι από τη στήλη, για φιλία. Τί τό 'θελα; Απάντησε ένα μυστήριο πλασματάκι, αψυχολόγητο εντελώς. Στην αρχή της επικοινωνίας, ρωτούσε επίμονα (και αδιάκριτα) ένα σωρό πράγματα, για τα οποία αν και έπαιρνε απαντήσεις, δεν πίστευε τίποτα. Ωστόσο, το γύρισε σε "επιθέσεις" και προσβολές. Μετά από ένα γύρο μηνύματα με "δοντάκια" για απάντηση και αλληλοστολίσματα, το γύρισε σε συζήτηση για πονηρά και καμώνονταν πως είχαμε κοινά likes. Μου ζήτησε δική μου φωτογραφία κι έστειλα, δική της όχι μόνο δεν έστειλε, αλλά μου την είπε κιόλας. Με έβαλε να την πάρω τηλέφωνο, μιλούσαμε 2 ώρες, από τις οποίες πάνω από τη μία με έβριζε και με πρόσβαλε (χοντρά, άκομψα και άσχημα), όχι μόνο έφαγα την κάρτα μου αλλά ήταν και ό,τι νά 'ναι. Τέλοσπάντων, γενικά το έπαιζε θεός επί γης, εγώ τα ξέρω όλα, αλήθεια είναι μόνο ό,τι λέω εγώ, εγώ είμαι πολύ όμορφη και ένα σωρό άλλα.Αποφάσισα να μην συναντηθούμε έξω, αν και η πρόταση ήταν δική της. Πέρασε λίγος καιρός, επικοινωνία πότε στο χαλαρό, πότε στο πονηρό, πότε να με βρίζει, πότε να κάνει το ναζιάρικο και να σκέφτομαι "την παρεξήγησα". Εντωμεταξύ για να τονίζει συνεχώς πόσο όμορφη είναι, λέω θα είναι ασχημούλα, για να έχει τέτοιο άσχημο, απότομο και ασταθή χαρακτήρα, θα είναι απεγνωσμένη, καθώς στο ξεκάρφωτο και χωρίς ειδοποίηση κι ενώ είχα αποφασίσει να μη βγω μαζί της και της το είπα κιόλας, με "εκβίασε"... "Θα σταματήσω να σου μιλάω αν δεν έρθεις". Καλός τυπάκος και εγώ φιλότιμος, λέω δεν πάει στα κομμάτια, να την κεράσω έξω κάτι να πιούμε να ηρεμήσει ή να φάμε να φτιάξει και η διάθεσή της. Τί τό 'θελα;Με κουβάλησε και με έστησε, σχεδόν 3 ώρες στο ίδιο μέρος. Πήρε 3 φορές τηλέφωνο, για να πει και στις 3 το ίδιο πράγμα: "Έρχομαι σε 5 λεπτά θα είμαι εκεί". Κρύωσα, πόνεσαν τα πόδια μου κι εκεί που ήμουν έτοιμος να σηκωθώ να φύγω, σκάει μύτη. Πάω να της κάνω χειραψία, βλέπω κάποια που δείχνει να είναι τα μισά χρόνια από αυτά που είπε πως έχει, με πρόσωπο σαν παιδιού δημοτικού ένα πράγμα, που όχι μόνο δεν ήταν όμορφη (ως γυναίκα), αλλά έμοιαζε σαν το μικρό μου πόνυ με δυο μάτια σαν κρυσταλλάκια, παγωμένα και μοχθηρά, ακριβώς όπως το χέρι της. Κάνει μια γκριμάτσα απέχθειας και μόλις λέω "πάμε", μου λέει "δεν πάμε", "δεν πάω", "δεν έρχομαι πουθενά". Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε να τη σκοτώσω, αλλά θυμήθηκα άμεσα πως δεν είναι η πρώτη φορά που άτομο από τη στήλη κάνει καψόνια, τρολιές, ή χειρότερα... Συνεπώς, έχει το ακαταλόγιστο, ως "γυναίκα ελληνίδα χρήστης του κοινωνικού διαδικτύου". Το λάθος ήταν καθαρά δικό μου. Όταν λέμε όχι, πρέπει να είμαστε αμετακίνητοι, τέλος. Προσέχτε, όπου ακούτε πολλά κεράσια, κρατάτε μικρό καλάθι, αγαπητοί κι αγαπητές.