Το προβλημά μου με αυτες τις εξομολογήσεις ειναι η υπερβολή των εξομολογούμενων. Όταν έγραψα ότι δυσκολευομαι να πιστεψω την υπαρξη τέτοιων οικογενειών, δεν υποστήριζα την ανυπαρξία τους. Προσπαθούσα, με εμμεσο τρόπο, να δειξω ότι η οπτική της εξομολόγησης ειναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη και υποκειμενική που μοιάζει αναληθής.
20.3.2018 | 14:09
Fabinas
Διάβασα ένα σχόλιο σου ,στο οποίο δυσκολεύοσουν να πιστέψεις την ύπαρξη γονιών που κάνουν διακρίσεις ως προς τα παιδιά τους. Κι όμως υπάρχουν. Και πολλοί μάλιστα. Και τα παιδιά δεν επιστρέφουν την αδικία επειδή το μόνο που λαχταρούν είναι η επιβεβαίωση και η μητρικη/πατρική στοργή. Αλλά ό,τι και να κάνουν λίγο παίρνουν απο αυτήν ή και καθόλου. Το έχω συζητήσει και με γονείς που κάνουν αυτην την διάκριση. Οι περισσότεροι θεωρούν πως το παιδί που διακρίνουν είναι πιο αδύναμο και πρέπει να το βοηθήσουν περισσότερο ενω το άλλο παιδί/παιδιά μπορεί να τα καταφέρει και μόνο του. Αλλά δεν κατανοούν πως με αυτόν τον τρόπο κανείς δεν είναι στην ουσία ο κερδισμένος. Ούτε το παιδί που επιθυμεί μια γονεϊκή επιβεβαίωση ,αλλά ούτε και το παιδί που το βοηθούν συνεχώς και το επιβραβεύουν με πολύ μεγάλα δώρα διότι δεν το αφήνουν να μεγαλώσει , να ενηλικιωθεί και να πράξει τα δέοντα μόνο του. Εξομολογούμενη προσπάθησε να μην σε επηρεάζει τόσο συναισθηματικά το τι συμβαίνει στο σπίτι σου,ειδικά αν έχεις προσπαθήσει να φτιάξεις τα πράγματα και δεν φτιάχνουν. Κοίτα τον εαυτό σου, να πας εσύ μπροστά , να τον επιβραβεύσεις για αυτά που ΕΣΥ κατάφερες μόνη σου και χωρίς την βοήθεια κανενός. Να'σαι πάντα καλά.
2