__________________
1.
Αμπα μου σου έστειλα ακόμα ένα μήνυμα απόγνωσης το σκ.. Λοιπόν, το θέμα μου είναι ερωτικής φύσεως, έχω ερωτευτεί ένα άτομο από το φιλικό περιβάλλον, με κάνει να νιώθω υπέροχα και ανά κάποια διαστήματα δείχνει ένα περίεργο ενδιαφέρον για εμένα (που με κάνει να αναρωτιέμαι αν με θέλει ή όχι). Το θέμα όμως είναι πιο περίπλοκο, 1ον ο χαρακτήρας του αμόρε μου πραγματικά κάνει πολύ δύσκολη την προσέγγιση μου, είναι κλειστό ατομο, όχι τόσο επικοινωνιακό.. 2ον είναι του ίδιου φύλου με εμένα και όσο να'ναι αυτό κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα ώστε να μου ανοιχτεί.. Τέλως πάντων, εγώ τελευταίο καιρό ψαχτηκα λίγο με το νόμο της έλξης /σύμπαντος καθώς μου δίνει πολύ θάρρος να ξέρω ότι άμα θέλω κάτι πολύ θα το πετυχω.. Εσένα πια είναι η άποψη σου? Έχεις ακούσει καθόλου για αυτό? Το πιστεύεις? Τι θα έκανες στη θέση μου? Μη με αφήνεις έτσι, βρίσκομαι σε ερωτική Α-ΠΟ-ΓΝΩ-ΣΗ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Με το «νόμο» της έλξης/σύμπαντος με έστειλες στο google και τώρα μαγάρισα το ιστορικό μου. Έχουν να μου έρθουν κρύσταλλοι και βίγκαν τυριά στις διαφημίσεις του φέις τώρα...
Αυτοί οι «νόμοι» είναι απλουστεύεις και παραποιήσεις με ολίγη αφέλεια και αδυναμία κατανόησης. Αυτό που λέμε «θετικό» και «αρνητικό» πρόσημο στη φυσική είναι ανθρώπινη εφεύρεση και λόγω της γλώσσας αυτές οι λέξεις ταυτίζονται με το καλό και το κακό. Το σύμπαν δεν έχει θετική και αρνητική ενέργεια, έχει ενέργεια, και καρφάκι δεν της καίγεται για το πώς επιλέγει ο άνθρωπος να την ονομάσει, ούτε αν έχει καταλάβει πού παν τα τέσσερα. Αυτό που λέμε «νόμο» (όταν ισχύει) είναι η ανθρώπινη παρατήρηση. Δεν είναι το νόημα της ζωής.
Οι καθησυχαστικές θεωρίες αυτού του τύπου είναι πανάρχαιες και συνεχίζουν να θερίζουν στους ερωτοχτυπημένους και χτυπημένους άλλου είδους, κάθε εποχής. Από τα αρχαία μαντεία μέχρι τον Κοέλιο, όλες οι κοινωνίες πίστεψαν ότι αν θέλουν κάτι πάρα πολύ, είναι χρέος του Σύμπαντος να εξυπηρετήσει. Οπότε ναι, το έχω ακούσει σε πολλές παραλλαγές, η μία πιο αξιοθρήνητη από την άλλη. Όχι, δεν το πιστεύω. Ούτε εσύ πρέπει να το πιστεύεις, γιατί αν το πιστεύεις, τότε πιστεύεις και ότι όλοι οι κατατρεγμένοι της γης βρίσκονται εκεί που βρίσκονται επειδή δεν έχουν θέλουν αρκετά να ήταν αλλιώς η ζωή τους, και αυτό βρίσκεται στο φάσμα μεταξύ του πολύ ακραίου καπιταλισμού και της ηλιθιότητας.
Τέλος πάντων, αυτό που ισχύει, είναι ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, μπορεί να κάνεις και τον κόπο να το προσπαθήσεις, οπότε οι πιθανότητες επιτυχίας γίνονται ν>0.
__________________
2.
Γιατί τσαντιζομαι όταν γνωστοί/ες με αποκαλούν " καλή μου", "γλυκειά μου", σα να νιώθω μια προσπάθεια υποτίμησης από μέρους τους; Απαντώ με ένα " χρυσό μου", πιάνει και στα δύο φύλα, αλλά μέσα μου τους βάζω στη μαύρη λίστα. Πως γίνεται να αντιπαρερχομαι χωρίς συναίσθημα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μπορεί να έχει μέσα πρόθεση πατροναρίσματος, μπορεί και όχι, εξαρτάται από τον τόνο της φωνής και τα συμφραζόμενα. Η απάντηση σου είναι ενδεδειγμένη, αν το νιώθεις. Γιατί να αντιπαρέρχεσαι χωρίς συναίσθημα; Το συναίσθημα χρειάζεται. Αν δεν το είχες, δεν θα είχες και μαύρη λίστα.
__________________
3.
Θα ξεκινήσω με την ερώτηση και μετά θα σου παραθέσω τις λεπτομέρειες! Υπάρχει, κατά τη γνώμη σου, κάτι άλλο που μπορώ να κάνω και το έχω καταδικάσει γρήγορα ή όχι;
Είμαι σε σχέση εδώ και 4 χρόνια. Είμαι 27 και είναι 35. Έχουμε μία όμορφη σχέση βάσει των δικών μας δεδομένων! Ωστόσο υπάρχει ένα μεγάλο θέμα το οποίο εγω πλέον δεν μπορώ να αγνοώ ούτε να συμβιβάζομαι και αυτό είναι στον ερωτικό τομέα. Από την αρχή εκείνος ήταν λίγο μαγκωμένος σε αυτόν τον τομέα, αλλά με συζήτηση και κατανόηση άλλαξαν κάποια πράγματα. Κάποια μου είπε ότι δεν του βγαίνουν και άλλα ότι θα προσπαθήσει (θα σου έλεγα ότι είναι φυσιολογικά, τίποτα ακραίο, αλλά θα μου πεις ότι ο καθένας τα ορίζει διαφορετικά! Δε νιώθω άνετα όμως να περιγράψω τι και πώς και ούτε εσύ θες να διαβάσεις θεωρώ). Έχει αρκετά ψυχολογικά τραύματα/κατάλοιπα από την κακή σχέση των γονιών του με αποκορύφωμα τον άσχημο χωρισμό τους πέρισυ! Από τότε, έχουν γίνει ολα χειρότερα! Τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε καν! Υπάρχουν νεύρα, απογοήτευση, ένταση και πάγος ανάμεσα μας. Μιλήσαμε και ειπαμε ότι το καλύτερο ειναι να δει έναν ψυχολόγο-ανδρολογο για να βρει τη λύση και συμφωνεί. Αλλά δεν το κάνει! Όμως εγώ δεν μπορώ άλλο αυτή την κατάσταση. Μου έχει πει ότι δε φταίω εγω σε κάτι και ότι περνάεÎ
¹ καλά και με θέλει αλλά αγχώνεται. Προσπάθησα πολλές φορές να τον βοηθήσω να μην αγχώνεται αλλά δεν ξέρω πως να το κανω σωστά ίσως.Τον αγαπώ και έχει πολλά στοιχεία τα οποία με κάνουν να νιώθω σιγουριά και να σκέφτομαι ενα κοινό μέλλον αλλά αυτό με φρενάρει! Όχι μόνο το σεξουαλικό αλλά και η αδυναμία ή άρνηση του να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που μας επηρεάζει τόσο έντονα. Ο χωρισμός αυτη τη στιγμή μου φαίνεται η μόνη λύση! Είναι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
O φίλος σου έχει προβλήματα που πρέπει να λύσει μόνος του, και το σεξουαλικό κομμάτι είναι το τέλος των προβλημάτων του, όχι η αρχή. Τα προβλήματα αυτά δημιουργήθηκαν πολύ πριν εμφανιστείς εσύ, και όχι μόνο δε φταις, αλλά ούτε μπορείς να βοηθήσεις με τρόπο καθοριστικό για το αποτέλεσμα, παρά μόνο υποστηρικτικά. Δεν μπορείς να τον «κάνεις» να μην αγχώνεται, γιατί αυτό που του συμβαίνει δεν έχει να κάνει με σένα, με τον εαυτό του έχει να κάνει. Όπως καταλαβαίνεις πολλοί άνθρωποι έχουν μεγαλώσει με γονείς που έχουν κακή σχέση, που πήραν διαζύγιο, αλλά δεν δημιούργησε σε όλους τα ίδια θέματα. Τα ψυχολογικά του τραύματα και κατάλοιπα είναι πληγές που δεν έχει φροντίσει.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του κλείσεις εσύ ραντεβού με ψυχολόγο και να περιμένεις για ένα διάστημα να δεις αποτελέσματα (αν τελικά πάει, γιατί πιθανόν να δεις αντίσταση και αναβολές). Βάλε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο μυαλό σου, μην το αφήσεις στην τύχη. Αν κάνει προσπάθεια, και βλέπεις ειλικρινή πάλη, είναι δική σου απόφαση. Αν δεν δεχτεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πραγματικά δεν υπάρχει κάτι άλλο για να γίνει.
__________________
4.
Αγαπητή μου α,μπα. Από πού να αρχίσω;; Μεγάλωσα σε μια οικογένεια χωρίς πατέρα(χώρισε με τη μητέρα μου όταν ήμουν μωρό και δεν τον γνώρισα ποτέ), με μια μητέρα που ασκούσε πάνω μου λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία και τρία αδέρφια από επόμενους γάμους της μητέρας μου, από τα οποία τα δύο είναι 16 και 20 χρόνια μικρότερα μου. Εγω είμαι 23 και αυτά τα παιδιά είναι ότι αγαπώ περισσότερο στον κοσμο. Οι"πατριοι" μου δεν συμπεριφέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο σε εμένα, με αποκορύφωμα τον δεύτερο που είναι ο χειρότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Σε όλα αυτά τα χρόνια δίπλα μου είχα την γιαγιά μου που έφυγε πριν τρία χρόνια και τον θείο μου, οι οποίοι με βοήθησαν πάρα πολύ στο να φύγω από το χωριό και να σπουδάσω στην Αθήνα, όπου και ορθοποδησα μόνη μου και κατάφερα να τελειώσω τη σχολή με πολύ δουλειά και κόπο. Στα παιδικά μου χρόνια βίωσα πολλά άσχημα γεγονότα, τα οποία αν κάτσω να τα περιγράψω εδώ δεν θα φτάσουν σελίδες ολόκληρες. Σε γενικές γραμμές πάντα ένιωθα απόρριψη από όλους και φροντιζω μέχρι και τώρα κάθε συμπεριφορά των γύρω μου να την ερμηνεύω ως απόρριψη επίσης. Να σημειώσω πως οι σχέσεις μου με την μητέρα μου δεν έχουν πλέον τις παλιές εντάσεις, με τον πατριό μου όμως έχουμε τσακωθεί πολύ άσχημα και εγώ και η μητέρα μου καθώς είναι επιθετικός απέναντι σε όλους και αυτό όπως καταλαβαίνεις έχει αντίκτυπο και στα παιδιά. Έχω επισκεφτεί και ψυχολόγο η οποία μου πρότεινε να σταματήσω και να απευθυνθώ σε εκείνη όταν νιώσω έτοιμη να ανοιχτώ και να εκφραστω, γιατί δεν το έκανα, και μου είπε πως γενικά φαίνεται να τα καταφέρνω πολύ στο να διαχειρίζομαι όλα αυτά τα άσχημα βιώματα. Θεωρώ όμως πως μέσα από αυτά έχω γεμίσει ανασφάλειες που επηρεάζουν την κοινωνικότητα μου και γενικά την αυτοπεποίθηση μου. Θεωρώ πως είμαι μόνη και αποζητώ πάντα την αποδοχή των άλλων για να νιώθω καλά. Έχω σκεφτεί πολλά και έχω οδηγηθεί σε γενικά συμπεράσματα για τον τρόπο που λειτουργώ. Ξέρω από πού πηγάζουν οι σκέψεις μου και που κάνω το λάθος. Η ερώτηση μου είναι αν θα καταφέρω ποτέ να ξεφύγω από αυτά που με κυνηγάνε;; Θα νιώσω ποτέ πλήρης στις σχέσεις μου με τους άλλους; Ξέρω πως η καλύτερη λύση είναι να ξαναπάω σε ψυχολόγο, αλλά δεν νιώθω έτοιμη να ανοιχτώ γιατί και σε εκείνον θα σκέφτομαι πως με κατακρίνει, οπότε θα κάνω πίσω. Θα καταφέρω να τα ξεπεράσω μόνη μου;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο ψυχολόγος δεν είναι ένας φίλος ή γνωστός ή συνεργάτης που πρέπει να κατακτήσεις για να σε συμπαθήσει. Δεν έχεις ανάγκη την αποδοχή του ψυχολόγου. Ο ψυχολόγος είναι ο επαγγελματίας που είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος για να λειτουργήσει ως ο καθρέφτης σου. Είναι αυτός που έχει τη γνώση και τα εργαλεία για να αναγνωρίσει την διαδικασία που σε έχει σχηματίσει· αυτή η διαδικασία δεν του φαίνεται ούτε καλή, ούτε κακή. Όσο είναι για σένα όσα έχεις βιώσει τρομερά μοναχικά και πρωτόγνωρα, και φυσικά, για σένα είναι, για αυτόν είναι σημάδια και τραύματα που μπορεί να αναγνωρίσει επειδή είναι ανθρώπινα, και τα ανθρώπινα είναι κοινά. Δεν θα σε κατακρίνει γιατί δεν είσαι τα προβλήματα σου, όπως δεν κατακρίνει την ιλαρά ένας παθολόγος.
Κάνε ό,τι δουλειά χρειάζεται μέσα σου για να καταφέρεις να μην χρειάζεσαι την αποδοχή του ψυχολόγου, κάνε ό,τι χρειάζεται για να πειστείς ότι σε ένα περιβάλλον θεραπείας δεν υπάρχει η έννοια της αξιολόγησης χαρακτήρα, και πήγαινε ξανά. Μην σκεφτείς καν να το ξεπεράσεις μόνη σου. Είναι χρονοβόρο, και είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί μπορεί να κάνεις μπαϊπάς που θα σε κάνουν ακόμη χειρότερα.
__________________
5.
"Οι νέοι που έχουν τη δύναμη να ζήσουν τη ζωή που θέλουν, δε χρειάζονται ούτε τις δικές μου συμβουλές". Αχ, από τα τόσα ωραία και σοφά που έχω διαβάσει στο "α,μπα" όλα αυτά τα χρόνια, αυτό είναι το ωραιότερο και το πιο τρυφερό! Δηλαδή, μ' αρέσει τόσο που το βάζω δίπλα σ' αυτά που έχει πει ο Βόνεγκατ στους λόγους που είχε κατά καιρούς εκφωνήσει σε τελετές αποφοίτησης... Στην ερώτησή μου τώρα: έχω έναν γιο ενός έτους και θέλω να τον μεγαλώσω με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει τη δύναμη αυτή και να μην κάνω πάνω του προβολές των δικών μου επιθυμιών και αναγκών. Ωστόσο, πιάνω τον εαυτό μου πολύ συχνά να κάνω αυτό που κορόιδευα σε άλλες μαμάδες (γενικά στη ζωή μου έχω λουστεί ό,τι κορόιδευα): μιλάω για το παιδί σε πρώτο πληθυντικό, του τύπου "τώρα μαθαίνουμε να τρώμε μόνοι μας", "σήμερα είπαμε μια καινούρια λεξούλα" κτλ. Το καταλαβαίνω βέβαια όταν το κάνω και προσπαθώ να αυτολογοκρίνομαι, αλλά η πρώτη μου παρόρμηση είναι αυτή... Πώς να το αποφύγω πιο αποτελεσματικά; Κι ακόμα, είναι ελληνικό χαρακτηριστικό ή το κάνουν κι εκεί;
-που τι ου ιτ;
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ειλικρινά νομίζω ότι αυτό το φαινόμενο έχει δεχτεί περισσότερη κοροϊδία από όση του αναλογεί. Σε κάθε περίπτωση το μέλλον του δεν θα κριθεί από το ότι εσύ, τώρα, που το παιδί σου είναι ενός, μιλάς σε πρώτο πληθυντικό. Δεν το έχω ακούσει στα αγγλικά, αλλά δεν θα ορκιζόμουν ότι δεν υπάρχει.
Είναι άλλο να είσαι χαρούμενη που το παιδί κατακτάει δεξιότητες και γνώσεις, όπως την αυτονομία στο φαγητό ή τις καινούριες λέξεις, άλλο να ολοκληρώνεσαι προσωπικά μέσα από αυτές τις κατακτήσεις, έχοντας αφήσει στην άκρη τις δικές σου διεκδικήσεις, και άλλο να αρχίσεις να κατευθύνεις τις κατακτήσεις του παιδιού σου για να καλυφθούν οι δικές σου επιθυμίες και ανάγκες. Τι κάνεις από όλα αυτά; Τι νιώθεις ότι κινδυνεύεις να κάνεις; Η απάντηση δεν βρίσκεται στο τι θα κάνεις με το παιδί, αλλά με το τι θα κάνεις με τον εαυτό σου. Όσο φροντίζεις να συνεχίζεις να εξελίσσεσαι, να προσπαθείς για το καλύτερο, για το σωστό, όσο αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της ζωής με ψυχραιμία, τόσο περισσότερα εφόδια θα δίνεις στο παιδί σου. Η ανατροφή δεν γίνεται με τα λόγια, γίνεται με το παράδειγμα. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος θα επηρεάσει έναν άλλον άνθρωπο κατά αναλογία. Οπότε, μην στρέφεσαι στο παιδί. Στρέψου μέσα σου. Το παιδί θα απορροφήσει τα πάντα, και αυτά που λες, αλλά κυρίως αυτά που υπονοείς, αυτά που δεν λες, και αυτά που νομίζεις ότι κρύβεις.
__________________
6.
Αγαπητή Α,μπα,
Μεγάλη φαν και χρόνια αναγνώστρια εδώ. Θα ήθελα να σου κάνω δύο ερωτήσεις για ένα αρκετά περίπλοκο θέμα το οποίο υποχρεωτικά θα το απλουστεύσω όσο μπορώ. Κοντεύω τα 30 και είμαι μόνη μου εδώ και 8 χρόνια. Υπήρχαν σε αυτό το διάστημα κάποιοι ερωτικοί σύντροφοι αλλά με κανέναν δεν προχώρησε σε κάποιου είδους σχέση. Δε θα αναλύσω στους λόγους που έχει συμβεί αυτό, γιατί το θεωρώ περιττό. Η πρώτη μου ερώτηση και η πιο βασική είναι το πώς μπορώ να αντιμετωπίσω την αίσθηση της μοναξιάς. Έχω φίλους, χόμπι, ταξιδεύω, αλλά το κενό της έλλειψης συντροφικότητας υπάρχει εκεί. Θα ήθελα να μου πεις αν έχεις να μου προτείνεις και εσύ αλλά και οι αναγνώστες κάποιο βιβλίο που να πραγματεύεται τη μοναξιά. Επιπρόσθετα, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως θα μπορούσα να αντιμετωπίσω τα λυπημένα βλέμματα των φίλων μου επειδή δεν έχω σχέση. Όλοι τους είναι σε σχέσεις και εκλαμβάνω μία λύπηση από την πλευρά τους και συνεχώς προσπαθούν να με πείσουν να δώσω κάποια ευκαιρία σε κάποιον που δε μου αρέσει καθόλου πχ ο χαρακτήρας του. Οι περισσότεροι έχουν πολύ προβληματικές σχέσεις, δυστυχώς, και δεν είναι καν ευτυχισμένοι, αλλά η προβληματική φαίνομαι εγώ με βάση τα (αηδιαστικά) πρότυπα της κοινωνίας. Και πλέον ο περίγυρος με έχει κάνει να αισθάνομαι τσ@@λα, επειδή κάνω μόνο σεξ και όχι σχέσεις, κάτι που είναι ενάντια στα πιστεύω μου αλλά τα πατριαρχικά πρότυπα είναι δύσκολο να τα πετάξουμε από μέσα μας. Δυστυχώς στην χώρα που μένω δε μου είναι δυνατό να πάω σε ψυχολόγο λόγω οικονομικών, οπότε προσπαθώ να βρω διαφορετικές λύσεις στο πρόβλημά μου. First world problem, I know. Σε ευχαριστώ πολύ.
Με πολλή αγάπη,
Το Μπακούρι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Καθόλου first world problem. Πολύ ουσιαστικό και βαθύ πρόβλημα.
Αντί να βρεις τρόπους να αντιμετωπίσεις τη μοναξιά, δεν έχει περισσότερο νόημα να αντιμετωπίσεις τους λόγους που σε έφεραν σε μια θέση που δεν σου αρέσει; Και όταν λέω «περισσότερο», εννοώ «μοναδικό».
Νιώθεις ένα κενό στη ζωή σου και θέλεις συντροφικότητα. Αυτή είναι μια ανάγκη βασική, πάρα πολύ βασική, και πρέπει να την καλύψεις. Δεν είναι καθόλου περιττό να αναλύσεις τους λόγους που δεν έκανες σχέση, και το ότι το προσπερνάς χωρίς να θέλεις να το συζητήσεις είναι χαρακτηριστικό της απώθησης. Κάνεις σα να το θεωρείς τετελεσμένο, αλλά ξέρεις – δεν μπορεί, το ξέρεις – ότι μπορείς να κάνεις κάτι για να χειριστείς αυτούς τους «λόγους», αλλά ξέρεις και πόσο τιτάνια προσπάθεια πρέπει να κάνεις. Για να το πετύχεις, πρέπει να αλλάξεις, και αυτό σου φαίνεται πάρα πολύ τρομαχτικό, γιατί αυτό που είσαι τώρα μπορεί να σε έχει φέρει σε αδιέξοδο, αλλά τουλάχιστον σου είναι γνωστό. Η εξήγηση για τα λεφτά που δεν φτάνουν στην χώρα που ζεις δεν είναι αρκετή. Αν με «κάποια χώρα» εννοείς κάποια άλλη χώρα εκτός της Ελλάδας, και αν μας έλεγες ποια είναι, κάποιος θα βρισκόταν να σου πει τι διέξοδος υπάρχει για όσους θέλουν θεραπεία και δεν τους φτάνουν τα χρήματα. Κι αυτό μας το απέκλεισες ώστε να μην χρειαστεί, και πάλι, να αλλάξεις κάτι.
Τα βιβλία για την μοναξιά και οι αποστομωτικές απαντήσεις των φίλων θα είχαν νόημα αν αυτός ο τρόπος ζωής ήταν επιλογή σου. Τώρα που δεν είναι, τα χανσαπλάστ και οι απόψεις των άλλων βρίσκονται στον πάτο της λίστας. Αν θέλεις βιβλίο για να βοηθηθείς, πρέπει πρώτα να αναλύσεις τους λόγους που σε έφεραν στη θέση που βρίσκεσαι.
Ίσως να νιώθεις ότι δεν βοήθησα γιατί δεν απάντησα σε αυτά που ρώτησες. Αρνούμαι να απαντήσω σε αυτά που ρώτησες, γιατί έχεις μόνο μία ζωή, μια ευκαιρία για ισορροπία με στιγμές ευτυχίας, και δεν μπορώ να αντέξω ότι δεν θέλεις να την εκμεταλλευτείς.
_________________
7.
Αγαπητή αμπα,
Αρχικά νομίζω ότι είναι περιττό να πω πόσο πολύ σε θαυμάζω. Στο θέμα μας τώρα. Είμαι 19 χρόνων και δίνω δεύτερη φορά πανελλήνιες.
Η παρέα μου αποτελείται από 5 κορίτσια εκ των οποίων οι δύο σπουδάζουν σε άλλη πόλη, η μία στην πόλη που μένουμε και η τέταρτη της παρέας δίνει δεύτερη φορά πανελλήνιες μαζί με εμένα. Οι δύο κοπέλες που ουσιαστικά έχουμε μείνει στην ίδια πόλη έχουν σχέση εδώ και δύο χρόνια με δύο πολύ καλά παιδιά που πλέον τους θεωρώ και αυτούς αν όχι φίλους μου, κάτι παραπάνω από γνωστούς. Διάβαζα λοιπόν ένα βράδυ αμπα και ξαφνικά έρχεται μήνυμα στην ομαδική με τις κολλητές μου να πάμε εμείς οι 5 μας (εγώ, οι κολλητές και τα αγόρια τους) σε κάποιο μαγαζί. Εγώ ένιωσα τρομερά αμήχανα. Πρώτον γιατί θα "κρατήσω το φανάρι" και δεύτερον γιατί δεν έχω αγόρι να βγω και εγώ μαζί με το "κλαμπ των δεσμευμένων". Για να γίνω πιο κατανοητή έπιασα τον εαυτό μου να ντρέπεται που εδώ και δύο χρόνια που γνωρίζω τα παιδιά εγώ δεν είχα ποτέ σχέση για να βγούμε μια φορά όλοι μαζί. Βασικά είχα μια σχέση αλλά ήταν πρώτον από απόσταση και δεύτερον τελείωσε. Αλλά επειδή τα αγόρια των φίλων γνωρίζονται και τα πηγαίνουν αρκετά καλά είναι λογικό και επόμενο να κανονίζουμε εξόδους όλοι μαζί και επειδή οι φίλες μου δεν θέλουν να με βγάλουν από την παρέα, δεδομένου ότι βγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα λόγω διαβάσματος, κάνουν σχέδια με εμένα μέσα. Εγώ όμως α μπα δεν θέλω να πηγαίνω και δεν καταλαβαίνουν όταν εξηγώ. Πριν φύγουν οι άλλες δύο φίλες μου στην άλλη πόλη δεν είχα κανένα θέμα να βγαίνουμε όλοι μαζί. Όμως τότε ήταν διαφορετικά. Απλά αυτό το περιστατικό συμβαίνει συχνά γιατί όλο και κάπου θα τύχει να καταλήξουμε μαζί. Είτε θα το κανονίσουμε από πριν είτε θα έρθουν τα αγόρια όταν είμαστε έξω οι τρεις μας. Όμως πραγματικά εγώ έρχομαι σε τρομερά δύσκολη θέση. Μερικές φορές‚ νιώθω ότι είμαι κομπλεξική και ζηλιάρα, αφού δεν χαίρομαι με την ευτυχία των φίλων μου. Δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω καν αν η ερώτηση που προκύπτει είναι πως να αντιμετωπίσω την κατάστασή ή γιατί νιώθω έτσι.
--η κομπλεξική και ζηλιάρα φίλη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πολλοί θα σπεύσουν να σου πουν «καλέ τι σε νοιάζει, είσαι ελεύθερη και ωραία μπλα μπλα, και βγες με τους φίλους μπλα μπλα θα γνωρίσεις μπλα μπλά».
Εγώ δεν θα σου το πω. Δηλαδή θα σου το πω, αλλά όχι ακόμα.
Είσαστε μικροί, αρκετά μικροί για να θέλετε να μεγαλίζετε, και αρκετά μεγάλοι για να έχετε απορροφήσει τους κανόνες των ενήλικων που προσπαθείτε να εφαρμόσετε. Πολύ σωστά έχετε καταλάβει ότι για τους μεγάλους το ζευγάρι είναι μια μονάδα με ισχύ. Δύο άνθρωποι που κυκλοφορούν ζευγαρωμένοι έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τους ίδιους ανθρώπους όταν κυκλοφορούν αζευγάρωτοι. Όχι στην πραγματικότητα, φυσικά, αλλά στην κοινωνική επιπόλαιη ζυγαριά, ας πούμε στο συλλογικό μυαλό των συμβολικά κακόβουλων συγγενών (εκτός αν έχεις όντως τέτοιους, που είναι πολύ πιθανό).
Αυτός είναι ο λόγος που νιώθεις έτσι. Όταν είσαι μαζί με ζευγάρια αισθάνεσαι ο αδύναμος κρίκος, ένας μοναχικός καβαλάρης χωρίς ταίρι. Κάπως εκτός. Κάπως πιο αδύναμη. Κάπως χωρίς σύμμαχο. Κάπως μόνη.
Είναι πολύ δύσκολο να μην αισθάνεσαι έτσι τώρα. Μπορώ να σου πω ότι θα γίνει πολύ πιο εύκολο, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά έτσι. Η ισχυρή μονάδα που γράφω πιο πάνω συνεχίζει να υπάρχει ως πρότυπο γύρω σου, και το συλλογικό μυαλό που νιώθεις ότι σε κρίνει, είναι πολύ πιθανό να συνεχίζει να υπάρχει μέσα στο μυαλό σου.
Για να αμφισβητήσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το καταλάβεις. Οπότε αυτό που μπορώ να σου προτείνω είναι να αρχίσεις από τώρα, που είναι νωρίς και έχεις χρόνο, να αναλύσεις ποιοι είναι αυτοί που νιώθεις ότι σε κρίνουν. Η κοινωνία, ναι. Αλλά γιατί η κοινωνία έχει αυτόν τον κανόνα; Γιατί είναι σχεδόν ντροπιαστικό για μια γυναίκα να είναι χωρίς ταίρι και να βγαίνει μαζί με ζευγάρια; Τι είναι αυτό που την κάνει κάπως καημένη, κάπως ανυπεράσπιστη; Τι της λείπει – σύμφωνα με τις θείες και τους θείους και τους γείτονες – και γιατί το πιστεύουν; Ποιος τους το είπε και το επαναλαμβάνουν; Πώς έχει ξεκινήσει όλο αυτό;
Πρέπει να σου πω ότι έχεις πολύ καλούς φίλους. Τώρα το θεωρείς δεδομένο γιατί δεν έχεις άλλα στοιχεία, αλλά δεν είναι λίγοι και λίγες αυτοί που όταν ζευγαρώνονται «ξεχνάνε» λίγο περισσότερο τους ελεύθερους φίλους τους. Καταλαβαίνουν μια χαρά τι εννοείς όταν εξηγείς γιατί δεν θέλεις να πας μαζί τους, αλλά σε θέλουν εκεί μαζί τους γιατί είσαι φίλη τους και περνάνε ωραία μαζί σου. Επίσης μεγάλη τύχη έχεις που συμπαθείς τα αγόρια τους και τους θεωρείς παραπάνω από γνωστούς – καθόλου αυτονόητο, καθόλου συχνό, πίστεψε με. Έχεις μια υπέροχη παρέα για να βγαίνεις έξω να ξεσκάς αυτή τη δύσκολη χρονιά. Άσε για φέτος τουλάχιστον αυτούς τους προβληματισμούς. Κοίτα να διαβάσεις, να περάσεις εκεί που θέλεις, και μετά θα τα βάλεις όλα σε μια σειρά. Και πρόσεξε να μην χάσεις αυτούς τους φίλους.
σχόλια