ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας...Αντιμετωπίζω , ένα πρόβλημα με το εδώ και 2μιση χρόνια σύντροφο μου.Ο σύντροφος μου είναι ένα άτομο ιδιαίτερα σκεπτόμενο με πολλές ανησυχίες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα και έχει την συνήθεια να υπεραναλύει τις καταστάσεις.Γενικότερα, είμαστε πολύ καλά τις περισσότερες φορές,ενώ άλλες τον πιάνουν έντονες καταθλιπτικές φάσεις και ανεβοκατεβάσματα στην διάθεση του.Τον πρώτο ενάμιση χρόνο, δεν μου 'χε δείξει αυτό το τόσο πεσσιμιστικο πρόσωπο που μου 'χει φανερώσει τον τελευταίο καιρό...ή απλώς εγώ δίσταζα να το δω.Να σημειώσω ,ότι και εγώ είμαι ένα σκεπτόμενος άνθρωπος και έχω περάσει πολλά πράγματα στην ζωή μου που με την βοήθεια,την κατανόηση και την υπομονή του, τα ξεπέρασα.Με 'χει εξελίξει σε πολλούς τομείς προς την θετική πλευρά.Τον Αύγουστο που μας πέρασε έπιασε δουλειά,βράδυ 11-7 το πρωί σε ξενοδοχείο-ρεσεψιον (λόγω της πρακτικής του)και από τότε..δεν είναι καθόλου καλά.Δεν μπορούσε να συνηθίσει αυτό το ωράριο..είχε κλειστεί στον εαυτό του,έκλαιγε και ξέσπαγε πάνω μου λέγοντας μου,ότι δεν θέλει να βγει έξω,ότι δεν τον καταλαβαίνω..και ότι και δέκα μέρες να κάνουμε να βρεθούμε και τι έγινε.Είχα χάσει την γη κάτω απ' τα πόδια μου.Ένας άνθρωπος που αδημονούσε να με συναντήσει,ξαφνικά δεν τον ενδιέφερε να με δει για δέκα μέρες?Έκανα υπομονή,επειδή τον αγαπούσα..το ξεπεράσαμε μαζί..γιατί και εγώ ήταν φυσικό να βάζω άλλα με το μυαλό μου.Εκείνη την περίοδο είχα φθαρεί πολύ ψυχολογικά...εκείνος δεν ήθελε να αφήσει την δουλειά,ήθελε χρόνο μόνο γι αυτόν χωρίς να υπολογίζει εμένα.Αυτό λύθηκε..και μέχρι πριν έναν μήνα είμασταν πολύ καλά.Στην δουλειά τον κράτησαν ,μετά την πρακτική και θέλησε να κάτσει και λόγω οικονομικων προβλημάτων που 'χει.Μου 'χε πει και τότε μετά απ΄όλο αυτό που περάσαμε το καλοκαίρι πόσο βλάκας ήταν που πήγε να χαλάσει την σχέση του και κάτι τόσο καλό που έχουμε μεταξύ μας για κάποια άλλα θέματα που είχε και τον απασχολούσαν.Τον προηγούμενο μήνα έπιασα δουλειά,πρωινή και τα ωράρια μας δεν συμπίπταν όπως καταλαβαίνετε.Χώρο δικό μας, δεν έχουμε..μένουμε σε διαφορετικές περιοχές.Σε μια συζήτηση και πάνω στην ένταση που είχαμε..του είπα..ότι δεν με αγαπάει όσο θα 'θελα και μόλις το άκουσε άρχισε να κλαίει με λυγμούς.Φυσικά, του ζήτησα συγνώμη ,ότι δεν το εννοούσα και θεώρησα ότι έληξε εκεί το θέμα.Μετά όμως από κάποιες μέρες, μου είπε ότι αυτό που του είπα αποτέλεσε αφορμή για σκέψη και σκέφτηκε ότι ίσως με θεωρεί δεδομένη και δεν συμβάλει όσο θα πρεπε στην σχέση.Όταν μου το εξέφρασε αυτό..δεν είχα λόγια..για ποιό λόγο να μου πει κάτι τέτοιο?Του είπα..ότι αυτό δεν με τιμάει και ότι κανένας δεν είναι δεδομένος και που το στηρίζει όλο αυτό.Επιπλέον, τις επόμενες μέρες του λεγα πως είναι κρίμα που δεν έχουμε ποιοτικό χρόνο μαζί,μιας και δουλεύουμε...και ότι αισθάνομαι λες και είμαστε 15χρονα που τρέχουμε από την μια καφετέρια στην άλλη.Φυσικά, αυτό δεν το πα για να τον κατηγορήσω...και εκείνος μου είπε εαν βαρεθούμε τι θα γίνει με αυτήν την κατάσταση?Και του είπα ότι οι σχέσεις στα δύσκολα φαίνονται.Αυτά τα ξεσπάσματα...τα είχε αφού δεν τον πλήρωσαν με όσα λεφτά του είχαν υποσχεθεί από την δουλειά,άρχιζε να γκρινιάζει και να παραπονιέται για τα πάντα και κυρίως για το ποιό νόημα έχει η ζωή του.Προσπαθούσα να το εφησυχάσω...ήθελε επειγόντως να φύγει από το σπίτι του,διότι η κατάσταση στο οικογενειακό του περιβάλλον δεν είναι και η καλύτερη,ήθελε να αφήσει την δουλειά..είχε απηυδήσει.Βρισκόταν σε ένταση συνέχεια και είχε υπερβολική απαισιοδοξία για το μέλλον.Και εν τέλει προχθές μου είπε, ότι θέλει να μείνει για λίγο διάστημα μόνος να σκεφτεί..για το εαν είναι σίγουρος γι αυτήν την σχέση...μου είπε ότι με αγαπάει πολύ και σαν σύντροφο και σαν άνθρωπο, ότι δεν θέλει να με χάσει και ότι δεν έχει κάποιο παράπονο από μένα..αλλά θέλει να βάλει κάποια πράγματα κάτω,γιατί ξεσπάει και πάνω μου,ενώ δεν φταίω..και ότι αυτό θα είναι για καλό μας.Το δέχτηκα,αλλά πολύ δύσκολα μέσα μου.Τις τελευταίες μέρες...υποφέρω μέσα μου,μου λείπει και στεναχωριέμαι τόσο που δεν σκέφτηκε πως αισθάνομαι εγώ΄γι 'ολα τα παραπάνω...παρά μόνο τον εαυτό του.Αντιλαμβάνομαι, ότι δεν είναι καλά..αλλά εγώ που ευθύνομαι να το περνάω αυτό?Δεν ξέρω τι να κάνω...δεν θέλω να τον χάσω,μου χει δώσει τόσα πολλά..αλλά, παράλληλα φέρεται τόσο ανώριμα.Λέτε η αναμονή να με δικαιώσει ή να μην πάρω ποτέ κάποια απάντηση?