ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτο το ξημερωμα ειναι ενα απο εκεινα τα βουβα. Που με αφορμη καποιο μικρο περιστατικό, καποια μικρή κουβεντα, κανεις εκεινο το εσωτερικο μπαμ απο ολα οσα ειχες συσσωρευσει (τα οποια ή δεν τα εξεφρασες ποτε για να πεισεις τον εαυτο σου οτι πρεπει να συνεχίσει ειτε για να μη δημιουργήσεις καβγα ή τα οποια εξεφρασες αλλα ηταν σαν να τα λες σε τοίχο) . Ολα αυτα δημιουργουν μια τεραστια πληγη, υπαρκτη, βαθιά και ανεπουλωτη. Φοβάμαι. Οτι θα είναι για πάντα ετσι. Λυπαμαι. Που μεγάλωσα εχοντας τετοια ζωη. Στεναχωριέμαι πλέον που δεν μπορω να κανω σχεδον τιποτα να αλλαξω την καθημερινοτητα μου. Μονο μια ανδρικη αγκαλια θα με εσωζε, μια ενθαρρυνση, ενας καλος λογος, ενα χαδι. Ειχα την εμπειρια να βγω ωρες με καποιον που στο τελος δεν εκανε ουτε μια κινηση να με φιλησει. Τοσο αποκρουστικη; Τοσο ανάξια; Ειχα κ εχω την εμπειρια να βλεπω μια μανα ατιμελητη πρωι μεσημερι βραδυ σαν καμια δουλα να καθεται μεχρι αργα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μεσα στο σκοτεινο σαλονακι με το τσιγαρο στο χερι και ενίοτε το φαγητο. Εχω την εμπειρια να βλεπω έναν πατερα που αγωνιζεται για λιγοστα ευρω ανα μηνα και οταν γυρναει χανεται μεσα στο χαζοκουτι. Εχω την εμπειρια να μενω σε ενα απομακρυσμενο μερος που μονος σου ειδικα το βράδυ φοβασαι να βγεις εστω περιπατο. Εχω την εμπειρια να μην μπορω ως κοπελα να αγορασω κατι για τον εαυτο μου. Εχω την εμπειρια να ζω σε ενα περιβάλλον καταθλιπτικο, να εχω κολλησει μιζερια και να εχω αργησει τη σχολη μου. Εχω την εμπειρια να νιωθω μοναξια. Οχι τη μοναξια την κυριολεκτική, την αλλη, που θες να νιωσεις οτι αξιζεις ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ και ΕΜΠΡΑΚΤΗ αγαπη και δεν μπορεις να την βρεις πουθενα, ουτε απο φιλους/φιλες, ουτε καν απο αγορια. Τα αγορια ειναι η γενιά της τσοντας θέλουν τελειοτητα - μαγκια τους (η προβλημα τους) ... Λεφτα για ψυχοθεραπειες δεν εχω. Αλλα δεν πιστεύω οτι βοηθαει κιολας γιατι ποτε δεν μπορείς να καταστησεις 100% σαφες σε εναν τριτο τι ακριβώς παιζει. Αυτη η αρρωστη καθημερινοτητα παει να με κανει ιδια με τη μανα μου. Οσο περισσοτερο με κοιταζω τοσο πιο πολυ βλεπω την ασχημια της, την μιζερια, τον αντιερωτισμο. Νιωθω απαίσια, αποκρουστικη, νιωθω ΘΥΜΑ επειδη εχω μια μανα δουλα. Εχω υπερταυτιστει με αυτο το προτυπο.... Το παρουσιαστικο μου δεν ειναι κακασχημο αλλα ουτε καν ομορφο. Μια "μετριοτητα" οπως θα ελεγαν οι σαβουρογαμιαδες της εποχης. Η φωνη μου -κατα κοινη ομολογια- αξια για κοροϊδία. Δεν μπορω να ειμαι η δυνατη. Γιατι δεν εχω πια τιποτα να μου δινει δύναμη και να με τροφοδοτει δύναμη. Δεν θελω να τα παρατησω. Θελω να ζησω και να εχω όμορφη ζωη. Καποια στιγμη θελω η ζωη να μου χαρισει οσα θεωρω μεσα μου οτι αξίζω. Σας παρακαλω πειτε μου οτι θα γινει..[Υ.Γ 1 εχω γράψει απειρες εξομολογησεις εδω, καθεμια για διαφορετικο θεμα. Εχω λαβει υποστηριξη σε ολα. Ευχαριστω. Αν βαζατε οσες εχω γραψει μαζι ειμαι για καποιο λογο σιγουρη οτι και οι πιο "σκληροι" θα μου έστελναν μια αγκαλιτσα. Υ.Γ 2 my apple pie εχουμε απειρα κοινα, ειχες σχολιασει και σε παλια εξομολόγηση μου και διαβασα και κατι χθεσινα σχολια με την fairy , σαν να διαβαζα τη σωσια μου!!! Τελικα ειμαστε πολλοι! ]