ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε δύο μήνες δίνω Πανελλήνιες. Το γνωρίζω πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας σοβαρό; λόγο; για να αγχώνομαι σε υπερβολικό βαθμό και να επηρεάζω αρνητικά και την οικογένειά μου. Άλλωστε 4 3ωρες εξετάσεις και - πιθανή- αποτυχία σε αυτές δεν σηματοδοτούν την καταστροφή. Στην τελική, εάν δεν περάσω εκεί που θέλω φέτος , θα ξαναδώσω του χρόνου. Ωστόσο φέτος έχουν μαζευτεί πάρα πολλά μαζεμένα , παράλληλα με τα μαθήματα . Ένα ατύχημα για παράδειγμα το οποίο με 'αδρανοποίησε'' για 3 μήνες , οι καυγάδες στο σπίτι, προβλήματα στις σχέσεις κλπ. με έχουν φέρει σε τέτοιο σημείο ώστε να νιώθω ανασφάλεια ακόμη και για το εάν θα περάσω σε κάποια σχολή. Κάτι το οποίο , με βάση τη λογική φαντάζει απίθανο (δεδομένου το διάβασμα που ρίχνω) ωστόσο όχι όπως το σκέφτομαι εγώ. Όπως το σκέφτομαι εγώ θα αποτύχω - θα τους απογοητεύσω όλους. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, πρόσφατα έκανα ένα τεστ άγχους. Τα αποτελέσματα ήταν τα αναμενόμενα, αν όχι χειρότερα: μεγάλη αβεβαιότητα, νευρικότητα στα ύψη και τα επίπεδα κατάθλιψης; Έχουν φτάσει τον θεό.Και έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα. 70 ημέρες πριν τις εξετάσεις νιώθω πιο δυσαρεστημένη από ποτέ , με ένα χαρτί από ένα τυχαίο τεστ σε έναν οργανισμό στην περιοχή μου , να μου το επιβεβαιώνει. Και ρωτάω εγώ τώρα. Μήπως τελικά όλα αυτά δεν αξίζουν; Μάλλον βέβαια είναι αργά για κάτι τέτοιο. Ας συνεχίσω το διάβασμα και ας ελπίσω για το καλύτερο. Στη συνέχεια...βλέπουμε τι θα γινει.