ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι εξηγούμαι: ο σύζυγός μου είναι ένας άνθρωπος πολύ αρνητικός. Δεν ήταν πάντα έτσι αλλά ύστερα από κάποια γεγονότα στη ζωή του, πήρε μια στάση ζωής απαισιόδοξη. Γκρινιάζει για τα πάντα, για πράγματα ασήμαντα για όλο τον κόσμο. Πχ φτάνουμε στο σούπερ μάρκετ και πρέπει να ψάξεις λίγη ώρα για να παρκάρεις γιατί τυχαίνει να έχει κόσμο. Το βλέπει λες και ήρθε το τέλος του κόσμου, αρχίζει και κατεβάζει χριστοπαναγίες. Μπορεί να τα λέει «απρόσωπα», αλλά εγώ είμαι δίπλα κι ακούω τη γκρίνια του. Με επηρεάζει. Έχει κάποια συνείδηση ότι είναι πολύ αρνητικός, απαισιόδοξος και φέρνει την καταστροφή, αυτό που λέμε τοξικός άνθρωπος, προσπαθεί να αλλάξει...αλλά σιγά-σιγά. Δηλ αν του πάρει δέκα ακόμη χρόνια εγώ θα πρέπει να είμαι εκεί να υπομένω τη γκρίνια πρωί-μεσημέρι-βράδυ μέχρι να αλλάξει.. Αυτό βλέπω. Κι αν καταφέρει να αλλάξει αρκετά ώστε να μη ζω με κάποιον που μου μαυρίζει τη ζωή. Από χαρούμενος άνθρωπος έχω καταντήσει καταθλιπτική. Κλαίω τα βράδυα γιατί δεν ακούω μια καλή κουβέντα ζωρίς να συνοδεύεται από πέντε αρνητικές. Με επηρεάζει πολύ ο αρνητισμός του των τελευταίων χρόνων, είμαστε πολλά χρόνια μαζί και τα πρώτα δεν ήταν έτσι και, παρότι εκτιμώ την προσπάθεια βελτίωσης,..η καθημερινότητά μου μαυρίζει δίπλα σε έναν μίζερο άνθρωπο. Πότε καταλαβαίνει κανείς ότι δεν πάει άλλο παρότι ο άλλος θέλει να αλλάξει αλλά θα του πάρει πολλά χρόνια να αποβάλει αυτή τη στάση ζωής;