ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω είχα ξαναγράψει για αυτό το θέμα. Είμαι 22 χρόνων και έχω σχέση 3,5 χρόνια. Το αγόρι μου σπουδάζει φέτος σε ΙΕΚ και δουλεύει και πριν βοηθούσε τον μπαμπά του στο μαγαζί τους. Η μάνα μου από την αρχή ήταν αρνητική σε αυτή τη σχέση και έκανε τρέλα σκηνικά σε βαθμό υστερίας επειδή έλεγε ότι εγώ σπουδαζω και αυτός ο άνθρωπος δεν μου ταιριάζει. Με έπαιρνε από πίσω όταν έβγαινα έξω,με είχε χτυπησει,τον έπαιρνε τηλέφωνο και πολλά άλλα. Τον πρώτο χρόνο μου μιλούσε κάποια από ένα ψεύτικο προφίλ και μου έλεγε ότι ο φίλος μου έχει άλλες,με ενοχλούσαν με αποκρύψεις που δεν μιλούσαν και τον δεύτερο χρόνο μου έστελναν γράμματα(υποτίθεται κάποια γκόμενα του). Ποτέ μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχα μάθει ποιος τα έκανε όλα αυτά αλλά δεν με ένοιαζε γιατί του έχω εμπιστοσύνη. Τελικά αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα έκανε η μάνα μου,το έμαθα από άλλο συγγενικο μας πρόσωπο. Το παραδέχτηκε μετά από πίεση του μπαμπά μου. Παρόλο που είπε ένα σχετικά αμυδρό συγγνώμη σε σχέση με όσα έκανε,συνέχισε να προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό της. Έφυγα από το σπίτι για μια βδομάδα αλλά μετά αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία επειδή η αδερφή μου δίνει πανελλήνιες,η μάνα μου πέρασε πέρυσι καρκίνο και τώρα παλεύει με διατροφικές διαταραχές και ψυχολογικά θέματα(αυτά τα είχε και παλαιότερα) και επειδή λυπαμαι τον μπαμπά μου. Επίσης δεν είναι εύκολο να σπουδάζω ιατρική και να δουλεύω,η σχολή θα πάει πολύ πίσω. Παρόλα αυτά το δίκιο μου με τρώει. Έχω ένα τεράστιο θυμό μέσα μου, θέλω να κλαίω για χαζομάρες, το μετανιώνω συχνά που εμεινα σπίτι και επίσης βλέπω κάθε βράδυ από τότε εφιάλτες και πετάγομαι από τον ύπνο μου. Δεν έχω χρήματα για να ζητήσω ψυχολογική υποστήριξη και δεν ξέρω τι να κάνω. Θα με βοηθούσε πολύ να ακούσω τη γνώμη κάποιον ανθρώπων από εδώ μέσα, γιατί ορισμένα από τα σχόλια που είδα σε άλλες εξομολογήσεις ήταν πραγματικά αξιόλογα.