__________________
1.
Γεια σου Λενα και αναγνωστες.
Γραφεις στις 1.3. πως "Σεξισμός δεν είναι, θα το γράφω μέχρι να ματώσουν τα δάχτυλα μου, σεξισμός και ρατσισμός από την ανάποδη δεν υπάρχει."
Δεν θα το βγαλω εκτος πλαισιου.
Παρολαυτα σεξισμος δεν ειναι οταν οι ανδρες δεν μπορουν να κλαψουν ή να φιληθουν σταυρωτα γιατι ειναι "γκει";
-Αποριας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Mάλιστα. Ερώτηση κλασική όσο και ο Παρθενώνας. Με έπιασες όμως σε στιγμή που έχω όρεξη, είναι και η πρώτη ερώτηση, και πάντα υπάρχει πιθανότητα να ωφεληθεί κάποιος στο τέλος.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον στο παράδειγμα που αναφέρεις είναι ότι αυτό που έχουν να φοβηθούν οι άντρες που κλαίνε ή αγκαλιάζουν τους φίλους τους δημόσια δεν είναι οι φεμινίστριες, αλλά οι άλλοι άντρες.
Οι συνέπειες που έχουν οι άντρες λόγω της πατριαρχίας, όπως αυτή που αναφέρεις, δεν υπάρχουν επειδή το ένα φύλο (οι γυναίκες) θεωρείται ανώτερο από το άλλο (τους άντρες), που θα ήταν ο ανάποδος σεξισμός, αλλά επειδή συμβαίνει αυτό που λέμε τώρα κλασικό, ωραίο σεξισμό. Οι άντρες δεν επιτρέπεται να έχουν «θηλυκά» χαρακτηριστικά, όπως είναι η «συναισθηματική αδυναμία» ή «αστάθεια», η αναζήτηση βοήθειας, η παραδοχή αδυναμίας, γιατί αυτά είναι γυναικουλίστικα, δηλαδή κατώτερα, και αυτό ακριβώς, ξανά, είναι ο σεξισμός. Οι άντρες καταπιέζονται λόγω του σεξισμού, και όχι επειδή το σύστημα τους θεωρεί κατώτερους. Γι' αυτό ακριβώς είναι αυτό που τους συμφέρει να ταχτούν υπέρ του φεμινισμού, ο οποίος ζητάει την ισότητα που θα τους απελευθερώσει από όλη αυτή την καταπίεση, αντί να φοβούνται ότι ο φεμινισμός θα τους υποβιβάσει ή υποτιμήσει.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Θέλω τη γνώμη σου για άλλη μία φορά. Βρήκα μια δουλειά πριν περίπου ένα μήνα, να γράφω άρθρα για μια ιστοσελίδα, εξ αποστάσεως. Μου αρέσει πολύ να γράφω, οπότε απολαμβάνω πολύ αυτή τη δουλειά. Όμως ο τύπος που έχει την ιστοσελίδα άρχισε να μου την πέφτει. Ενώ μιλούσαμε για δουλειά, άρχισε να μου κάνει πιο προσωπικές ερωτήσεις τις οποίες προσπάθησα να αποφύγω. Εκείνος όμως συνέχισε και σε κάποια φάση με ρώτησε αν θα έκανα σεξ μαζί του! Στην αρχή νόμιζα πως μου κάνει πλάκα. Έπειτα όμως αφού επέμενε του απάντησα ευγενικά πως θα προτιμούσα να μη συνεχιστεί αυτή η συζήτηση γιατί δεν νιώθω άνετα. Και έληξε κάπως έτσι η συζήτηση. Την επόμενη μέρα που μιλούσαμε για δουλειά, μου λέει πως δεν μπλέκει τη δουλειά με τα ερωτικά και πως χθες είχε όρεξη και ήθελε απλά να φλερτάρει μαζί μου, οπότε να κουλάρω λίγο, γιατί το έκανα μεγάλο θέμα. Για άλλη μια φορά απάντησα πως δεν έχω θέμα και να το αφήσουμε εδώ. Άρχισε πάλι να μου λέει διάφορα και να με ρωτάει σχετικά με τις προτιμήσεις μου στο σεξ και του λέω πως αρκετά με αυτό το θέμα. Τότε μου απαντάει να μην κάνω τέτοιες συζητήσεις εφόσον δεν νιώθω άνετα! και συνεχίσαμε να μιλάμε για τη δουλειά..
Ξέρω πως η συμπεριφορά του είναι απαίσια και υποτιμητική προς εμένα και πως καταλαβαίνει τι κάνει και ρίχνει το «φταίξιμο» σε μένα. Τώρα όμως εγώ νιώθω πολύ άσχημα με τον εαυτό μου, που άφησα αυτόν τον τύπο να μου μιλήσει έτσι και δεν αντέδρασα. Σαν να είμαι ένα αντικείμενο που μπορεί να μιλάει τόσο χυδαία επειδή έτσι του αρέσει! Γράφω εν βρασμώ ψυχής και ίσως να μην το βλέπω τόσο καθαρά το όλο θέμα, αλλά θα ήθελα πολύ να δω τη γνώμη σου και των σχολιαστών φυσικά.
Η ερώτηση μου έχει να κάνει με το κατά πόσο είναι εντάξει να συνεχίσω να δουλεύω με αυτόν τον τύπο και ας μου φέρθηκε τόσο απαξιωτικά μόνο και μόνο επειδή μου αρέσει αυτή η δουλειά ; (και γιατί δεν έχω άλλη δουλειά) Γιατί στην τελική δεν θα τον συναντήσω ποτέ. Μερικά μηνύματα θα ανταλλάζουμε για τη δουλειά. (Αν συνεχιστεί βέβαια αυτή η συμπεριφορά θα σταματήσω). Αλλά από την άλλη δεν είναι σαν να το δέχομαι όλο αυτό, κάνοντας πάλι τίποτα;
--Ετών 23
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν τον άφησες να σου μιλήσει έτσι, μόνος του το έκανε, δεν σε ρώτησε πρώτα για να δει αν τον αφήσεις, και αντέδρασες, του είπες ότι δεν θέλεις να συνεχιστεί η κουβέντα. Μια χαρά πήρε την πρώτη κρυάδα, γι' αυτό την άλλη μέρα σου είπε να μην το κάνεις «τόσο θέμα». Επιμένει γιατί δεν το χωράει ο νους του ότι εξακολουθείς να λες όχι. Στο μυαλό του, δεν λες όχι. Στο μυαλό του πας γυρεύοντας, μπορεί και να προκαλείς λίγο, και μετά κάνεις τη δύσκολη.
Είπες ότι αν συνεχιστεί αυτή τη συμπεριφορά, θα σταματήσεις. Προτείνω να του το πεις, να το κάνεις πράξη, και να βρεις τις υπόλοιπες κοπέλες που γράφουν για την ίδια ιστοσελίδα στις οποίες θα έχει πει ακριβώς τα ίδια, να ανταλλάξετε στοιχεία και να αποφασίσετε από κοινού τι μπορείτε να κάνετε. Δεν λύνονται αυτά τα πράγματα από έναν άνθρωπο. Δεν φαντάζεσαι πόσες έχουν σκεφτεί ακριβώς τα ίδια με σένα. Δεν φαντάζεσαι επίσης πόση ισχύ έχετε αν ενώσετε τα μυαλά σας.
__________________
3.
Καλησπερα Α μπα!Έχω βγει αρκετα ραντεβου, καποια αποτυχημένα κάποια όχι αλλά στην πλειοψηφία τους αυτό που παρατηρώ είναι ότι γενικά οι άντρες που βγαίνω μιλάνε πολύ για τον εαυτό τους. Δεν ξέρω αν έτυχε απλά ενώ γενικά θεωρώ τον εαυτό μου καλό ακροατή, οπότε τους ακούω με ενδιαφέρον, τις περισσότερες φορές παρατηρώ ότι είτε δεν με ακούνε με την ίδια προσοχή είτε μιλάνε συνέχεια για τα δικά τους χωρίς να ενδιαφέρονται αρκετά δηλ. δεν ρωτανε πολλές ερωτήσεις (ίσως όχι τόσες όσες θα ήθελα) για μένα. Μου έχει μείνει σαν «απωθημένο» (μιας και είμαι ελεύθερη) θα ήθελα καποιος να με διεκδηκήσει και να νιώθω ότι πραγματικα ενδιαφέρεται να μάθει πράγματα για μένα. Γενικά σε όλες μου τις σχέσεις θεωρώ ότι είμαι καλή ακροάτρια ενώ πολύ λίγους έχω βρει να είναι σαν εμενα, όλοι θέλουν να μιλάνε για τους εαυτούς τους συνέχεια και μετά να ακούσουν. Μήπως έχω βάλει ψηλά τον πήχη;
-ακροάτρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πολύ ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι κι εσύ για τον εαυτό σου θέλεις να μιλήσεις, όπως ακριβώς όλοι αυτοί. Η διαφορά σας είναι ότι δεν έχεις αρκετή αυτοπεποίθηση για να το κάνεις χωρίς να σε ρωτήσουν, κι έτσι δεν βλέπεις το σοβαρό πλεονέκτημα που σου δίνουν. Όσο πιο πολύ μιλάει κανείς για τον εαυτό του, τόσο περισσότερα αποκαλύπτει.
Υπάρχουν και αυτοί που προτιμούν να ακούν παρά να μιλάνε, επειδή δεν έχουν καμία όρεξη να εκτίθενται σε ανθρώπους που δεν ξέρουν καλά. Όσο περισσότερα λες, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι. Οι άλλοι δεν σε θαυμάζουν παθητικά όταν μιλάς για τον εαυτό σου. Σε κρίνουν. Και συνήθως όχι με ευγένεια. Σε κρίνουν χωρίς λογοκρισία, στην ωμότητα του δικού τους μυαλού, όπου δεν χρειάζεται να κρατάνε κανένα πρόσχημα ευγένειας. Μην είσαι τόσο αφελής και πιστεύεις ότι όποιος σου κάνει ερωτήσεις σε διεκδικεί ή θέλει να μάθει πολλά για σένα επειδή τα έχει χάσει από τον θαυμασμό του.
Αν πέφτεις συνέχεια πάνω σε αυτούς που δεν θέλουν να ακούσουν, είναι επειδή για κάποιο λόγο τους ξεχωρίζεις. Ίσως επειδή τελικά κι εσύ αυτό θέλεις να κάνεις, και αναλαμβάνεις τον ρόλο της ακροάτριας μήπως και κάποιος καταλάβει τη θυσία σου, την εκτιμήσει, και σε αφήσει να μιλήσεις για σένα δίνοντας σου όμως πρώτα την άδεια να το κάνεις. Δεν έχεις βάλει ψηλά τον πήχη, τον έχεις βάλει χαμηλά για τον εαυτό σου. Θέλεις να μιλήσεις για σένα; Δοκίμασε να το κάνεις. Δεν χρειάζεται να σου το ζητήσει κανένας. Δοκίμασε το και δες πώς σου φαίνεται. Μπορεί να μην σου αρέσει τόσο πολύ τελικά.
__________________
4.
Είμαι 30 και βιώνω το ρατσισμό της κοινωνίας προς του single. Έτσι μου έχει δημιουργηθεί ένα άγχος ότι θα μεινω μόνη μου και δεν θα βρω κανέναν. Γενικά δεν έχω κάνει πολλές σχέσεις και μου έχει μείνει σαν απωθημένο (π.χ στα 4 χρόνια φοιτητικής ζωής έκανα μόνο 3 σχέσεις των 2-3 μηνών). Έχω κάνει όσα λες, αναπτύσσω τον εαυτό μου, διαβάζω, ταξιδεύω, έχω αρκετά χόμπι αλλά μου λείπει η συντροφικότητα, το sex, να κάνω πράγματα μαζί με κάποιον άλλον. Έχω βαρεθεί τις κοριτσοπαρέες, τους άσκοπους καφέδες, μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ότι δεν έχω κανέναν. Βλέπω κοπέλες λιγότερο κοινωνικές και εμφανίσιμες από μένα που αμέσως βρίσκουν κάποιον και τους διεκδικούν άτομα και εγώ τους τελευταίους 6 μήνες είχα μόνο 2 ραντεβού που δεν προχώρησαν. Ξέρω τον εαυτό μου, τι θέλω και φυσικά προτιμώ να είμαι μόνη μου παρά σε άρρωστη σχέση που δεν θα με σέβεται κτλ ο άλλος. Νιώθω ότι ο κόσμος, οι γνωστοί, με κοιτάνε κάπως και θα λένε «αυτή τόσο όμορφη πως και είναι 3 χρόνια ελεύθερη;» Δε νομίζω ότι βγάζω απελπισία (μιας και όλη μου λενε ότι ειμαι χαλαρη) ναι μεν μου αρεσει η single ζωή και την απολαμβάνω ως ένα σημείο αλλά μου λείπει πολύ το κομμάτι της σχέσης. Πώς να τα ισορροπήσω αυτά τα 2; Πόσο να λέω στον εαυτό μου ότι δεν έτυχε;
-όχι άλλο single
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι άλλο να έχεις αποκτήσει πρόβλημα επειδή βιώνεις τον ρατσισμό του σινγκλ, και άλλο να σου λείπει η συντροφικότητα και να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις κάνει μεγάλες σχέσεις. Μπορεί να σου συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα, φυσικά, αλλά αν συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα, στην ιεραρχία πρώτο είναι το πώς αισθάνεσαι εσύ κα πολύ μετά το πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Αν δεν είχες πρόβλημα να είσαι σινγκλ, θα ήταν πολύ διαφορετική η απάντηση σχετικά με τον σχετικό ρατσισμό.
Αυτό που ρωτάς είναι αν υπάρχει κάτι που κάνεις λάθος, αν κάπου κρύβεται κάποιο πρόβλημα, αν πρέπει να σταματήσεις να το αποδίδεις στην κακή τύχη. Η απάντηση μου είναι ότι δεν χρειάζεται να το εξακριβώσεις πριν αποφασίσεις να κάνεις κάτι για αυτό που σε απασχολεί. Πόσο ακόμα σκοπεύεις να περιμένεις πριν κάνεις κάτι; Ήδη έχεις αναφέρει τη λέξη απωθημένο.
Σου συμβαίνει κάτι που σου δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα σου, και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί σου συμβαίνει, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα. Μόνο μια λύση υπάρχει για να καταλάβεις.
__________________
5.
Καλησπέρα Ά μπα και σχολιαστές! Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας για την εξής κατάσταση: προπερσι απέκτησα μια πολύ καλή φίλη, μια κοπέλα πραγματικά καλόκαρδη, ηθική, κεφάτη, ενθουσιώδη και με όρεξη για ζωή! Η ερώτηση αφορά τα 3 τελευταία χαρακτηριστικά. Όταν είμαστε σε κοινή παρέα συχνά κηρύττει πως όλοι μας πρέπει να έχουμε αυτά τα γνωρίσματα, πώς πρέπει να μην αφήνουμε τη ζωή να πηγαίνει χαμένη, να ανταποκρινόμαστε σε όλες τις ευκαιρίες.. Αυτό δεν το κάνει σε καμία περίπτωση για να προβληθεί, απλώς νιώθει την ανάγκη να μας κινητοποιήσει, να μας ξεσηκώσει...και καταλήγουμε όλοι να την επαινούμε για τον τρόπο σκέψη της.
Το θέμα είναι πως έτσι νιώθω πως μένει με το λανθασμένο συμπέρασμα πως εγώ δεν αξιοποιώ ή δεν αντλώ ικανοποίηση από τη ζωή μου. Συχνά πιάνεται από μια κουβέντα μου και προσπαθεί να την ερμηνεύσει ως ένδειξη απουσίας ενθουσιασμού για τη ζωή. Και έτσι εγώ καταλήγω ως άμυνα να λέω πράγματα που κανονικά δεν θα έλεγα αφού δεν κολλάνε τόσο στη συζήτηση, πχ οτι έκανα το 1ο μπάνιο στη θάλασσα πολύ νωρίς και πόσο μου άρεσε ή γενικά να δείχνω κεφάτη προκειμένου να ενσαρκώνω την εικόνα που έχει για την ευτυχία. Αλλά αυτό με αγχώνει και χωρίς να το συνειδητοποιήσω παύω να είμαι ο εαυτός μου, έτσι βγαίνει ένα βεβιασμένο αποτέλεσμα εξαιτίας αυτού που με πιάνει να δείξω πόσο χαρούμενη είμαι... Ίσως νιώθω πως με καπελωνει όλη αυτή η ενεργητικότητά της και προσπαθώ να μιμηθώ τον δικό της τρόπο έκφρασης.. Το ξέρω οτι είναι δικό μου πρόβλημα οπότε θα ήθελα να ακούσω σκέψεις για το πως μπορώ να το αντιμετωπίσω.. Ευχαριστώ!
-Σοφία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κάπως κουραστική η φίλη σου. Διάβασε πολύ Πολυάννα όταν ήταν μικρή και της έμεινε; (Κυκλοφορεί ακόμα αυτό το φριχτό βιβλίο; Αφήστε, μη μου απαντάτε, το γκούγκλαρα, ναι, κυκλοφορεί, οπότε ρωτάω: είναι ακόμα της μόδας αυτό το φριχτό βιβλίο;)
Όπως και η Πολυάννα του βιβλίου, έτσι και η φίλη σου, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργήσουν συναισθήματα ανεπάρκειας και αποτυχίας στους άλλους. Δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένεις από τον εαυτό σου να ρουφάει κάθε μέρα τη ζωή από το μεδούλι σα να μην υπάρχει αύριο. Είναι παιδική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, για να μην πω βρεφική, και ούτε καν τα βρέφη τα καταφέρνουν. Κάποια στιγμή χάνουν έναν μεσημεριανό ύπνο και όλη τους η καλή διάθεση πάει στράφι. Ο στόχος της ζωής δεν είναι να είμαστε πάντα χαρούμενοι. Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω ποιος είναι ο στόχος, αλλά ξέρω ποιος δεν είναι. Η στενοχώρια, η παύση, ο προβληματισμός, η κούραση, όλα αυτά είναι μέρος της ζωής και μέσω αυτών φτάνουμε σε κάποιες στιγμές ευτυχίας.
Όταν σταματήσεις να θαυμάζεις αυτή την στάση ζωής θα σταματήσεις να υποκρίνεσαι. Ίσως τότε καταφέρει και η φίλη σου να υποκρίνεται.
__________________
6.
Είναι Κυριακή και χωριστήκαμε, όπως γίνεται καθε Κυριακή βράδυ.
Τον πρώτο χρόνο δεν είχα πρόβλημα, πλέον που είμαστε στα μισά του δεύτερου χρόνου ομως σχεδόν δεν αντεχω, νιώθω λες και τον χωρίζω κάθε φορά για να τα ξαναβρούμε κάθε Σάββατο.
Η ιστορια εχει ως εξής: Γνωριστήκαμε Αθήνα, ταιριάξαμε με το "καλημέρα" και γίναμε αχώριστοι. Από τότε ήξερα οτι μολις ολοκλήρωνε τις υποχρεώσεις του εδώ θα επέστρεφε στην πόλη του, αλλά το αγνόησα γιατί δεν ηξερα πού θα μας βγάλει όλο αυτό, μπορεί να τον βαριόμουν στην πορεία. Αλλά δεν τον βαρέθηκα στιγμή, ούτε αυτός. Αντιθέτως, δενόμασταν όλο και πιο πολύ. Για τον λόγο αυτό πηρε παράταση και έμεινε για χάρη μου Αθήνα ακόμα έναν χρόνο.
Όμως η δύσκολη στιγμή έφτασε και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τη σχέση εξ αποστάσεως, "δυο ωρες δρόμος είναι, σιγα". Και πράγματι τον πρώτο χρόνο απόστασης ήμασταν καλύτερα από ποτέ, γιατί αυτός έτρεχε με τη δουλειά του, έτρεχα κι εγω με τη δική μου δουλειά, οπότε μπορούσαμε να κυνηγάμε τις καριέρες μας και να αφιερώνουμε ο ενας στον αλλο ποιοτικό χρόνο κάθε Σ/Κ που μέναμε μαζί.
Για κάποιο λόγο ομως δεν αντέχω πλέον τις Κυριακές του αποχωρισμού, νομίζω οτι με κουράζει να μην τον εχω παρα μονο στο τηλέφωνο. Και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα επανενωσης, γιατί αυτός έχει κληρονομήσει "κατι καλό" στην πόλη του, οπότε δεν σκεφτεται να ερθει Αθηνα, ενώ εγω εχω χτίσει από το μηδέν κάτι αρκετά επιτυχημένο εδώ, το οποίο δεν προτίθεμαι να εγκαταλείψω.
Α Μπα μου αγαπιόμαστε απίστευτα και πιστεύω ότι ειναι ο Ενας. Τι να κανω για να μην αφήσω την απόσταση να μας φθείρει? Ή μήπως η σχέση μας είναι καταδικασμένη και δεν το βλέπω?
-Καθε-Σαββατο-γιορτή
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η σχέση σας είναι καταδικασμένη όσο και οι δύο πιστεύετε ότι δεν γίνεται να αλλάξετε την δουλειά σας για τον άλλον. Φυσικά και γίνεται. Δεν θέλετε. Δεν είναι κακό να μην θέλετε. Αλλά αυτό καταδικάζει τη σχέση.
Αν λειτουργούσατε ως ομάδα, θα αποφασίζατε από κοινού τι είναι πιο συμφέρον και για τους δυο, συνδυαστικά. Ποιος να φύγει από πού και να πάει πού. Μπορεί το πιο συμφέρον να είναι να φύγετε και οι δύο από εκεί που είσαστε. Μπορεί και όχι. Πάντως κάτι υπάρχει που μπορεί να γίνει, αν είναι ο Ένας για τον Άλλον. Ίσως κάποιος πρέπει να χάσει κάτι, για να κερδίσετε και οι δύο αργότερα.
_________________
7.
Ο αδερφος μου στα 36 του... Ομορφος, καλη και μονιμη δουλεια, αλλα χωρις καμια σχεση ποτε, απειρος εντελως ερωτικα. Ο λογος; ισως το γεγονος οτι ηταν και ειναι ντροπαλος, χωρις παρεες. Ζητησε απο την μητερα μου να μεσολαβησει για να γνωριστει και να βγει για καφε με την κορη μιας φιλης της. (Την κοπελα την ειχε δει μια και μοναδικη φορα να περπαταει στο δρομο με την μητερα της, η μητερα της τον ειχε ξαναδει, χαιρετηθηκανε και εγινε και η συσταση με την κοπελα). Η κοπελα οταν ενημερωθηκε για το ενδιαφερον του (η μητερα μου το ειπε στη μητερα της), η κοπελα πεταξε απο χαρα και ειπε στη μητερα της οτι ειναι πολυ ωραιος και τον παντρευεται. Τελος παντων. Βγηκανε. Ο αδερφος μου οταν ετοιμαζοτανε για να βγουνε ηταν πολυ χαρουμενος και οταν γυρισε επισης πολυ χαρουμενος. Ευτυχισμενος. Κατα τη γνωμη του, ολα καλα. Και μιλησε για αυτη με τα καλυτερα λογια. Την επομενη μερα εκεινη δεν απαντουσε ουτε σε κλησεις ουτε σε μηνυματα του. Το ιδιο και τις επομενες μερες. Η μητερα μου ρωτησε την μητερα της. Η απαντηση ηταν, ο γιος σου ειναι και ωραιο παιδι και καλο παιδι, αλλα η κορη μου δεν τον θελει γιατι δεν εχει καμια εμπειρια απο γυναικες, δεν θελει εναν αντρα αβγαλτο. Ο αδερφος μου επεσε να πεθανει. Θεωρησε τον λογο χαζο, πως δεν προκειται για καποιο κακο στοιχειο του χαρακτηρα του. Μετα απο ενα χρονο, προεκυψε μια γνωριμια με αλλη κοπελα. Αδερφη ενος συναδελφου του. Μετα απο 7-8 μηνες σχεση παντρευτηκαν. Η κοπελα αυτη, η συζυγος πλεον, σημερα μου ειπε, καλα ο αδερφος σου ειχε φτασει 37 χρονων και ηταν απειρος απο γυναικες χαχα, δεν ειχε παει με αλλη. Και οι 2 αυτες κοπελες ειχαν στο παρελθον σχεσεις. Δεν ξερω λεπτομερειες φυσικα, αλλα ειχαν τις εμπειριες τους. Η σημερινη κουβεντα της νυφης μου με εβαλε να σκεφτω και να συγκρινω την αντιδραση των δυο γυναικων οταν εμαθαν οτι ενας αντρας 36-37 χρονων δεν ειχε ποτε σχεση, δεν ειχε κανει κατι με γυναικα. Η πρωτη ενω κατενθουσιαστηκε με το ενδιαφερον του, τον απερριψε γιατι χαλαστηκε με την απειρια του. Η δευτερη και ενω το γνωριζε αυτο, τον παντρευτηκε. Βεβαια, το "χαχα" που εκανε, δεν ξερω τι σημαινε. Τι καταλαβαινεις εσυ; Θα ηθελα να μαθω. Αναρωτιεμαι, σε αναλογη περιπτωση πως θα ενεργουσα. Απορριψη απο πρωτο ραντεβου; γαμος και συντομα; Πραγματικα δεν ξερω. Εσυ; Ποια η αποψη σου; Το να παντρευτει ενας αντρας σε αυτη την ηλικια την πρωτη του κοπελα ειναι καλο η κακο; μηπως απιστησει για να ζησει και με αλλη κατι διαφορετικο, να δει πως ειναι; η μηπως αφου εχει συνηθισει τοσα χρονια χωρις γυναικες και αφου εχει θεοποιησει την συζυγο του που του γνωρισε τον ερωτα και τον τρελανε, της μεινει πιστος; Αναρωτιεμαι...περι ψυχολογιας γυναικων για αντρα χωρις σεξουαλικες εμπειριες και για αντρα απειρο πως θα ενεργησει μελλοντικα; μηπως του βγουν απωθημενα και στερηση η μηπως παραμεινει η θεα του; Η συζυγος φερθηκε εξυπνα η χαζα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τίποτα από τα δύο. Δεν είναι γρίπη για να αναλύουμε τα συμπτώματα και τις συνέπειες μαζικά.
Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Το τι σημαίνει για τον αδερφό σου ότι παντρεύτηκε την πρώτη του σχέση στα 36 είναι αυτό που σημαίνει στον ίδιο. Αν τον ξέρεις καλά, θα έπρεπε να ξέρεις την απάντηση. Ίσως η γυναίκα του τον κατάλαβε, της άρεσε αυτό που κατάλαβε, κι έτσι αποφάσισε να χτίσει το μέλλον της μαζί του. Δεν ξέρω τι να καταλάβω από το «χαχα», κι αυτό μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε, εξαρτάται πολύ από το ύφος της. Και πάλι, αν την ξέρεις, θα έπρεπε να έχεις μια ιδέα για το τι θα μπορούσε να εννοεί η συγκεκριμένη γυναίκα τη συγκεκριμένη στιγμή. Το τι θα έκανες εσύ σε ανάλογη περίπτωση εξαρτάται από το ποιον συγκεκριμένο άνθρωπο θα είχες απέναντι σου, δεν είναι όλοι όσοι δεν έχουν εμπειρίες με γυναίκες ίδιοι, ούτε έχουν όλοι τους ίδιους λόγους.
Πας να βρεις απάντηση για την «ψυχολογία των γυναικών» για τους «άντρες χωρίς εμπειρία» λες και είσαι παρατηρητής σε ζωολογικό κήπο. Ούτε στον ζωολογικό κήπο δεν θα ήταν ασφαλή τα συμπεράσματα σου από την παρατήρηση μιας περίπτωσης, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ανθρώπους. Γενικώς προτείνω να επικεντρωθείς στα συγκεκριμένα άτομα και αν βγάλεις σωστά συμπεράσματα για τα συγκεκριμένα άτομα, συγχαρητήρια, δεν είναι καθόλου εύκολο. Αναγωγή στον πληθυσμό «των γυναικών» κάνε όταν γίνεις ανθρωπολόγος, ή βιολόγος, ή κοινωνιολόγος, ή ψυχίατρος, ή κάτι τέτοιο.
σχόλια