ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακόμη άνεργη νιώθω άχρηστη. Σήμερα συμπλήρωσα 1,5 χρόνο ανεργίας από τότε που πήρα τα πτυχία μου και τελείωσα τις πρακτικές μου και το μετέπειτα εθελοντισμό μου. Νιώθω άχρηστη. Ούτε για καφέδες δε με παίρνουν δεν εχω τα προσόντα γιατί "το βιογραφικό μου είναι πολύ ακαδημαϊκό "για αυτούς. Το τελευταίο δε το λέω μόνη μου επειδή είμαι ψωναρα, μου το είπαν ως απάντηση στο "μπορώ να μάθω και θέλω να δουλέψω". Μισώ τη ζωή μου. Έχουν γκρεμιστεί όλα μου τα όνειρά. Δε κάνω πια όνειρα. Δεν έχω. Μου τα πήραν και αυτά. Νιωθω σα να έχω δύο αλυσίδες στα πόδια μου δύο άγκυρες που με τραβούν στο πάτο της θάλασσας και δε με αφήνουν να κολυμπήσω προς τα πάνω, να πάρω αέρα. Ότι και αν κάνω είναι μάταιο. Δεν έχω τα λεφτά να πληρώσω να μου κόψουν τις αλυσιδες. Είμαι αναγκασμενη να περνάω το μαρτύριο μου, να νιώθω άχρηστη, ότι δεν αξίζω,δεν έχω κανένα προσόν, ότι είμαι ανήμπορη.Κάποτε συνήθιζα να ζωγραφίζω να φτιάχνω κατασκευές να είμαι γεμάτη δημιουργικότητα. Τώρα δε μπορώ να ξοδέψω χρήματα για ασήμαντες μπογιές. Πρέπει να μη ξοδεύω. Μένω ακόμη με τους δικούς μου. Δε το θέλω. Δεν αντέχω να μη προχωράω. Δεν αντέχω άλλο...