ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 25 με 2 πτυχία. Την πρώτη μου σχολή ποτέ δεν την ήθελα, απλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι μου αρέσει και θα ασχοληθώ με αυτόν τον τομέα όταν αποφοιτήσω(ανώριμο μυαλό 17χρονης, νοοτροπίες γονέων για βόλεμα στο δημόσιο κλπ). Ωστόσο την τελείωσα στα 4 χρόνια, με πάρα πολυ καλό βαθμό, μετά πήγα να δουλέψω πάνω σε αυτό, απέτυχα(καθόλου δε γούσταρα να ασχοληθώ, το έκανα σαν υποχρέωση, πήραν ειδηση την ''απροθυμία '' μου και μάλλον τους το έβγαζα και ότι δεν πολυγουστάρω και ότι δεν κάνω γι αυτό). Δίνω κατατακτήριες και περνάω με την πρώτη στη σχολή που ήθελα από τα γυμνασιακά μου χρόνια και που τότε όλοι με αποθάρρυναν για κουφούς λόγους τώρα που το σκέφτομαι αλλά όταν είσαι μικρός και με χαμηλή αυτοεκτίμηση επηρεάζεσαι.Τελείωσα και αυτή με πολύ καλό βαθμό(σχεδόν 8,5), αλλά τρώγομαι:στην άλλη τα είχα πάει πιο καλά(ήταν γελοία μπροστά σε αυτη) και σκέφτομαι ότι η μαγκιά θα ήταν να είχα τελειώσει και αυτη με τον ίδιο ή και καλύτερο βαθμό γιατί αποβλέπω σε μεταπτυχιακό. Σπουδασα λίγο παρορμητικά και ατσαλα στη 2η σχολή, σε κπ μαθηματα δεν πήγα καλά, γενικά από Μ.Ο είμαι μια χαρά αλλά ήθελα παραπάνω , εργασίες δεν έκανα πολλές, μ αρεσε αυτή η σχολή αλλά επειδή την έκανα καπάκι, δούλευα κατα καιρούς(δε με απέσπασε αυτό), μια σχεση, ένας χωρισμός(και μια ψιλοκαταθλιψη απο αυτο) όλα αυτά σε κάποια μαθηματα σημαντικά είχαν επιπτώσεις. Δεν ξέρω όμως τί με έχει πιάσει:αντί να νιώθω ευγνωμοσύνη και περήφανη που πέρασα εκεί που πάντα ήθελα και με την πρώτη και χωρίς να το αφήσω απωθημένο σκέφτομαι αηδίες:ότι δε θα πρεπε να είχα πάει ποτέ στην άλλη σχολή, ότι θα έπρεπε την ενέργειά μου να τη δωσω σε αυτη όπως στην πρώτη όπου τα μαθήματα ηταν εύκολα, δε δούλευα οπότε είχα στραφει εκεί εξ ολοκλήρου και επειδή δε γούσταρα αλλά ήθελα να είμαι και καλή απλά διάβαζα και έγραφα καλά. Εδώ όπως είπα μπήκε λίγο στη μέση η πραγματική ζωή(ο έρωτας, η δουλειά) και κάπου λίγο το έχασα. Σε κπ βασικά μαθήματα μετριοι βαθμοί, 4 εργασίες μόνο(οι 3 υποχρεωτικες) ενώ στην άλλη είχα κάνει καμιά 10ριά μέχρι και υποτροφία επίδοσης είχα πάρει(ευτυχως που ηταν ευκολη γιατι αν ηταν και δυσκολη και δεν τη γουσταρα ή θα τα είχα παρατησει η θα εκανα καμια 7ετια να τελειωσω) και μετανιωνω που δεν πηγα εξ αρχης στη σχολη που ηθελα για να γινω μια υποδειγματικη φοιτητρια όπως τότε. με πιανουν φοβοι:στις πανελληνιες δεν τη δηλωσα γιατι φοβομουν μην δεν τη πιασω(δε θα εμπαινα όντως,αλλα για λιγα μορια),τη θεωρουσα κατι πολυ επιστημονικο-δυσκολο-αχανες για μενα(ενω η σχολη που περασα τοτε τελικα εχει πολυ συγκεκριμενη εργασιακη απασχοληση χωρις πιθανοτητες εξέλιξης). Σκεφτομαι οτι ειμαι μονο 25, αλλα θέλω πολυ να δουλεψω σε αυτο και ας κανω μεταπτυχιακο σε 2-3 χρονια, δεν πειραζει. Το θελω τοσο πολυ που φοβαμαι την αποτυχια, τα εμποδια, τα παντα.Τρεμω στην ιδεα οτι λογω κρισης θα αναγκαστω να δουλεψω στο προηγουμενο πτυχιο μου(το 2ο πτυχιο θελει ψαξιμο, εξειδικευσεις και η επαγγελματικη αποκατασταση οταν ερχεται ειναι αρκετα καλη, αλλα ψιλοαργει οποτε με κατι αλλο πρεπει να βολευτω προσωρινα και ειλικρινα προτιμω να κανω κατι τελειως ασχετο απο το να δουλεψω ιδιωτικα σε που δε μ αρεσει,θα με αρρωστησει, καποιοι και πρωτος ο πατερας μου(φανατικος δημοσιος υπαλληλος) θα με ελεγαν τρελη που δε γουσταρα το δημοσιο αλλα το να το κανω τη συγκεκριμενη δουλεια μεχρι τα 65 μου μου ακουγεται κολαση), επισης τα δυο πτυχια εχουν καποια ελαχιστα κοινα, οποτε ίσως τα ψιλοσυνδυασω στο μελλον.Μετα βλεπω αλλους στα 25 να μην εχουν τελειωσε ακομα μια σχολη και να δυσκολευονται, οποτε παρηγοριεμαι που εχω τουλαχιστον ενα πτυχιο. Φοβαμαι οτι αν και ειμαι στο 'αριστα' αλλά επειδη σε κπ μαθηματα τα πηγα λιγο σκατα και δεν εχω κανει και πολλές εργασιες δε με δεχτουν σε μεταπτυχιακο(θελω ελλαδα και αν δεν τα καταφερω θα φυγω εξωτερικο, αλλα ακομα δεν ειμαι ετοιμη για εξω ουτε οικονομικα ουτε συναισθηματικα), αλλα επειδη το αντικειμενο ειναι αχανες σκεφτομαι να κανω σεμιναρια, εθελοντικες, πρακτικες, ψιλοσχετικες δουλειες για να τα καταφερω. Φοβαμαι μη φτασω 30φευγα και τρεχω με ολα αυτα αλλα το γουσταρω και ειμαι διατεθειμενη να κανω πολλα, μου ταιριαζε απο την αρχη, κανεναν δε θα πρεπε να ειχα ακουσει:απο την αλλη σκεφτομαι:τοση τρελα που δεν τελειωσα μια σχολη στα 22 και την τελειωνω στα 25; νιωθω οτι η ζωη μου φευγει.Μήπως βλεπω το δεντρο και χανω το δάσος;