ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από 3 χρόνια πάλι εδώ, να λέω ακριβώς τα ίδια. Νιώθω χαμένος, δε ξέρω που πάω. Όλο αυτό μου το έχει προξενήσει η σεξουαλικότητα μου, το γεγονός ότι δεν αποδέχομαι ότι ειμαι gay, ότι φοβάμαι να το μοιραστώ. Γενικότερα είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός και απ’οσο καταλαβαίνω συμπαθής αλλά τώρα τελευταία δεν νιώθω άνετα με τις παρέες που βρίσκομαι, σαν να τους κρύβω κάτι. Επίσης δεν εχω καμία εμπειρία, μπήκα σε εφαρμογές μπας και αποκτήσω, αλλά η σαπίλα που κυκλοφορεί εκεί μέσα είναι ότι χειρότερο. Ψέμα, κακία κλπ. Δεν έχω πλέον κανένα κίνητρο, απλά πηγαινοέρχομαι, διαβάζω, βγαίνω αυτό. Περιμένω να φύγω για μεταπτυχιακό μπας και επιβιώσω. Το τραγικο στην όλη κατάσταση είναι ότι με την οικογενεια μου είμαστε ιδιαίτερα δεμένοι, κάνουμε πολλή παρέα, αλλά όσον αφορά το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι η κλασική ελληνική οικογένεια «Δεν έχω πρόβλημα με τους gay αρκεί να μην είναι τα παιδιά μου». Ούτε να απομακρυνθώ θέλω, ούτε να έρθω σε ρήξη μαζί τους. Δεν νομίζω ότι είμαι σε θέση να μιλήσω μαζί τους ακόμα. Στην ουσία πιστεύω πως αυτό που μου λείπει δεν είναι οι εμπειρίες αλλά μία σχέση με ένα άτομο, θέλω να νιώσω αισθήματα για κάποιον και να λάβω αντίστοιχα από αυτόν. Δεν ειμαι καθόλου δικτυωμένος όμως, ούτε θηλυπρεπής και γενικότερα δεν έχω σχέσεις με την gay κοινότητα. Πως μπορώ να βρω ένα άτομο σαν εμένα να γνωριστούμε; Υ.Γ είμαι στην Θεσσαλονίκη