ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17 και με την αδερφή μου έχουμε 5 χρόνια διαφορά και έχω βαρεθεί τους γονείς μου να μας συγκρίνουν! Και δεν με συγκρίνουν μαζί της ότι ας πούμε αυτή ήταν καλύτερη και εγώ τους βασανίζω αλλά το αντίθετο. Μου λένε πόσο καλύτερη είμαι από αυτήν και αυτό με στεναχωρεί γιατί την αγαπώ πολύ και δεν πιστεύω πως πρέπει να έχει αυτήν την κατάκριση από τους γονείς μας. Ως άνθρωποι είναι και ρατσιστές και υπερβολικά θρήσκοι. Είναι πραγματικά απόλυτοι και φανατικοί με τις πεποιθήσεις τους. Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό που φτάσανε στο σημείο να την χτυπήσουν (άλλο οι φωνές και τα ουρλιαχτά) όταν τους ανακοίνωσε πως είναι άθεη. Θυμάμαι πως κάνανε αμάν να την χωρίσουν από μια πολύ καλή της φίλη γιατί είναι από την αφρική και που γενικά είχε και ακόμα έχει μια μεγάλη παρέα που ανάμεσα στους έλληνες είναι και αρκετά ξένα παιδιά και είχαν ανάψει τα αίματα μέσα στο σπίτι που τις έλεγαν που πάει με τους βρομιάρηδες και τους εγκληματίες. Αυτό που δεν θα ξεχάσω με τίποτα είναι πως αντέδρασαν όταν μια θεία μου την είδε με ένα αγόρι χέρι χέρι και είχε γίνει ροντέο, όχι μόνο γιατί είχε σχέση κάτι που κατά τη γνώμη τους ήταν ανήθικο αλλά και γιατί το παιδί που είχε σχέση είχε σχεδόν ολική απώλεια όρασης. Είχε γίνει χαμός της έλεγαν να χωρίσει (ακόμα μαζί είναι). Είπε όχι, τις είπαν "πως μπορείς να είσαι κόρη μας εσύ" και αυτή μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε από το σπίτι μέσα στις πανελλήνιες και αφού είχε γίνει ίδη 18 οι γονείς μας δεν την έψαξαν και πολύ. Ακόμα και σήμερα δεν μιλάνε αυτή και η υπόλοιπη οικογένεια αλλά μόνο με εμένα. Δηλαδή οι γονείς μας είχαν μόνο ρωτήσει αν πέρασε κάπου στις εξετάσεις, και δεν τους άρεσε γιατί αυτή η σχολή είναι τάχα "του σατανά", δεν τους ένοιαζε που η κόρη τους θα γινόταν επιστήμονας. Αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ είναι ότι και εγώ, το "καλό και άγιο παιδί" είμαι ίδια η αδερφή μου. Ούτε εγώ πιστεύω σε κάποιο θεό εδώ και καιρό, και εγώ έχω ξένους στην παρέα μου κι εγώ θέλω να σπουδάσω σε σχολή που πιστεύουν πως είναι του σατανά... απλά εγώ δεν τους τα λέω. Δεν είμαι τόσο εξωστρεφής όσο η αδερφή μου. Η ειρωνεία είναι πως η αδερφή μου ρωτάει τι κάνουν οι γονείς μας. Αυτοί δεν ρωτούν ποτέ γι αυτήν. Έχω κουραστεί να τους ακούω να τη λένε πουτάνα, κακισμένη και πως θα καεί στην κόλαση. Έχω βαρεθεί να λένε πως η μεγάλη τους κόρη είναι ο σατανάς και εγώ ο άγγελος γιατί ούτε αυτή είναι σατανάς ούτε εγώ άγγελος, ίσα ίσα που δεν έχω γνωρίσει πιο καλό άνθρωπο από την αδερφή μου. Δεν την μπορώ αυτή τη σύγκριση γιατί είναι πολύ άδικη. Δεν ξέρω αν ντρέπομαι που περιμένω πως και πως να φύγω από εδώ μέσα. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται οι γονείς να μισούν έτσι ένα παιδί τους. Γιατί; Γιατί έχει ξένους φίλους. Γιατί; Γιατί δεν πιστεύει στον θεό τους. Γιατί; Γιατί αγάπησε και ερωτεύτηκε. Γιατί; Γιατί έτυχε το αγόρι της να έχει κάποια αναπηρία. Και σαφώς και για άλλα πράγματα, έρχονταν σε ρίξεις καθημερινά... Πραγματικά πολλοί γονείς έχουν αδυναμία στο ένα τους παιδί αλλά οι δικοί μας το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο!