__________________
1.
H Caitlyn Jenner δεν έχει επαφή με τα μέλη της οικογένειάς της πια. Ειδικά με τα τελευταία της δυο παιδιά, μου κάνει εντύπωση. Γιατί ήταν κάπως πιο «κοντά» από τα προηγούμενα. Τι συνέβη; Τι άλλαξε; Δηλ ψιλοχάλια πατέρας νομίζω ήταν και πριν. Τι μπορεί να συνέβη ώστε να διακοπεί παντελώς η επικοινωνία; Νομίζω (;) δεν ήξερε καν ότι το στερνοπούλι του ήταν έγκυος.
-Εάν τηλεοπτικοποίηθηκε το θέμα, εγώ το έχασα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η Κέιτλιν πρόσφατα είπε σε συνέντευξη ότι δεν εμπιστεύεται τις Καρντάσιανς και ενδιαφέρεται μόνο για τα βιολογικά της παιδιά, οπότε για την ώρα υποθέτω ότι τουλάχιστον με το ένα μέρος της οικογένειας θα αργήσει να ξαναμιλήσει. Δεν έγινε ένα πράγμα, έγιναν πολλά, με λίγα λόγια στον χωρισμό του ζευγαριού Μπρους/Κέιτλιν και Κρις η μια πλευρά έλεγε ότι η άλλη πλευρά ήξερε (για τα αίτια της δυσφορίας του Μπρους), ενώ η άλλη πλευρά λέει ότι δεν ήξερε τίποτα και υπήρξε εξαπάτηση, ή έστω εσκεμμένη απόκρυψη. Στο βιβλίο της δε, αλλά και σε διάφορες συνεντεύξεις, δεν είχε ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια να πει για την Κρις ως σύζυγο και ως μητέρα, την παρουσίασε ως αυταρχική που την ενδιαφέρει κυρίως το χρήμα και η επιτυχία, και όχι οι άνθρωποι. Τα παιδιά στη συνέχεια πήραν θέση στα στρατόπεδα και προφανώς οι Καρντάσιανς πήγαν με τη μαμά, και τα δυο βιολογικά παιδιά της Κέιτλιν φαίνεται να προσπαθούν να ισορροπήσουν κάπως κρατώντας κάποια προσχήματα ή κάνοντας ειλικρινείς προσπάθειες. Η Κένταλ δείχνει να προσπαθεί περισσότερο από την Κάιλι, που είχε πάρει αποστάσεις και πριν το μπαμ.
Με αυτή την ευκαιρία έμαθα ότι ο Κάνυε ξεκίνησε να γράφει πάλι στο τουίτερ τον περασμένο Αύγουστο (!), απορώ πώς μου ξέφυγε. Το τουίτερ του με κάνει να γελάω ενώ καταθλίβομαι για την έλλειψη πόρων γνώσης που δεν μπορεί τώρα να αναπληρώσει για διάφορους λόγους, και κάθε μέρα, ανακαλύπτοντας προφανείς συσχετισμούς και βγάζοντας εξαιρετικά κοινότοπα συμπεράσματα, νομίζει ότι ανακαλύπτει τον τροχό και θέλει να μοιραστεί την σοφία του μαζί μας. Όπως:
"Συχνά οι άνθρωποι που δουλεύουν με την υπάρχουσα συνείδηση ζηλεύουν εκείνους που είναι σε μεγαλύτερη επαφή και γίνονται σκληροπυρηνικοί καπιταλιστές με την ελπίδα να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι η αξία του χρήματος αξίζει περισσότερο από την αξία του χρόνου και των φίλων."
Με καλύτερη σύνταξη και με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα, θα μπορούσε να είναι και Κοέλιο.
__________________
2.
Διαβάζω πολύ καιρό τη στήλη και εκτιμώ πολύ τις στοχευμένες και αντικειμενικές απαντήσεις τόσο τις δικές σου όσο και των σχολιαστών! 'Ηρθε η ώρα να ακούσετε και το δικό μου πρόβλημα λοιπόν που αυτή τη στιγμή μου φαίνεται βουνό:
Κατάγομαι από μυστηριώδη επαρχιακή πόλη (εντάξει ονειρεμένο Ναύπλιο) και τα τελευταία 13 χρόνια ζω στην Αθήνα, όπου σπούδασα και σε 1 χρόνο τελειώνω την ειδικότητα μου ως γιατρός. Από τα 18 μου (ειμαι 31 πλέον) είχα ως πλάνο να τελειώσω με τη σχολή και να ανοίξω το δικό μου ιατρείο στην πόλη καταγωγής μου, όπου βρίσκεται και ο ευρύτερος κύκλος μου και ενδεχομένως θα ήταν αρκετά πιο ευοίωνο το ξεκίνημα για έναν ελεύθερο επαγγελματία σε σχέση με μια μεγάλη πόλη. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω σχέση με έναν πολύ αξιόλογο συνομήλικο με εμένα άνθρωπο που αγαπώ πολύ με τον οποίο και συγκατοικούμε εδώ και 1 χρόνο, κάνοντας σχέδια για κοινή ζωή και οικογένεια. Κατάγεται από Αθηνα και έχει μια αρκετά καλή για την εποχή θέση σε δημόσια υπηρεσία (στα λέω όλα αυτά για να καταλάβεις περίπου τη φάση που βρίσκομαι).
Εδώ και 1 εξάμηνο γίνονται συζητήσεις για το κοινό μας μέλλον και εγώ έχω εκφράσει την επιθυμία μου να γυρίσουμε μαζί στην πόλη καταγωγής μου και να ξεκινήσουμε εκεί τη ζωή μας, κάτι στο οποίο εκείνος ενώ φαινομενικά δεν απορρίπτει, είναι σχεδόν βέβαιο ότι λόγω της δουλειάς του δε θα μπορεί να ακολουθήσει (δεν υπάρχει η αντίστοιχη θέση εκεί). Δεν ξέρω τι να κάνω α, μπα. Να μείνω στην Αθήνα και να αφήσω ανολοκλήρωτο το όνειρο της δικής μου δουλειάς (ή να προσπαθήσω να το οργανώσω στην Αθήνα με λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες) ή να επιστρέψω στην πόλη μου, με τους φίλους και την οικογένεια μου και επαγγελματικά καλύτερες συνθήκες (ετσι όπως το σκέφτομαι τώρα τουλάχιστον).
Αγαπάω τον άνθρωπό μου αλλά δε θέλω να φτάσει η στιγμή που θα μετανιώσω που έμεινα μαζί του αφήνοντας πίσω τα επαγγελματικά μου όνειρα (για τα οποία έχω παλέψει πολύ σκληρά όλα αυτά τα χρόνια). Πραγματικά ξέρω ότι είναι απόφαση ζωής αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω και την αντικειμενική γνώμη σου (και των σχολιαστών φυσικά)!
-Με το ένα πόδι στην Αθήνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν υπάρχει αντικειμενική γνώμη, και μη ρωτάς για τέτοια θέματα αγνώστους. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι αν δεν είναι έτσι δομημένη η σχέση σας ώστε να είναι εντελώς ξεκάθαρό ότι είναι η απόφαση ΣΑΣ και όχι η απόφαση σου, τότε χρειάζεται να σκεφτείς πολύ καλά πολλά από αυτά που θεωρείς δεδομένα, ξεκινώντας από το «το οποίο φαινομενικά δεν απορρίπτει». Τι θα πει «φαινομενικά;» Θα πει ότι κάνεις υποθέσεις χωρίς να έχουν γίνει οι σοβαρές συζητήσεις, και όταν δεν έχουν γίνει οι σοβαρές συζητήσεις για το μέλλον, όλοι έχουμε την τάση να υποθέτουμε ότι ο άλλος θέλει αυτό που θέλουμε κι εμείς αφού «φαινομενικά» δεν έχει φέρει αντίρρηση. Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιο δύο άνθρωποι να έχουν το ίδιο όραμα για το μέλλον. Δεν γίνεται αυτόματα, χρειάζεται τριβή, και δεν φαντάζεσαι πόσο καλή θέληση. Δεν αρκεί να εκφράσεις επιθυμία, γιατί οι επιθυμίες αλλάζουν και «φαινομενικά» μπορεί κι αυτός να υποθέτει ότι δεν είσαι και τόσο φανατική με την ιδέα. Πρέπει να πεις αυτό που θέλεις, για τους πολύ σοβαρούς λόγους που το θέλεις, και να διευκρινίσεις ότι είναι τόσο σημαντικό αυτό για σένα που θα μπορούσε να βάλει την σχέση σας σε δεύτερη μοίρα. Αυτή είναι η σοβαρή συζήτηση που πρέπει να γίνει.
__________________
3.
Αγαπητη α μπα, θα μπω κατευθειαν στο θεμα. Εχω τραβηξει το ενδιαφερον ενος αγοριου που μου αρεσει πολυ. Συναντηθηκαμε τελειως ξαφνικα κι εκεινος δειχνει ενθουσιασμενος με τη γνωριμια. Τον γουσταρω και κολακευομαι.Το μονο μου προβλημα ειναι οτι αυτος ειναι πολυ πλουσιος, σε σημειο που νιωθω κομπλεξικα και αγχωνομαι για το πως θα μπορουσαμε να συνεχισουμε.ειναι αρχη οκ,αλλα μεχρι να απαντησεις,ισως ειμαστε μαζι. Πως μπορω να φερομαι οταν πχ.δεν θα χω χρηματα να κανω πολυτελεις διακοπες στη μυκονο; το να μου τα προσφερει ολα αυτος, δεν μου αρεσει καθολου και το θεωρω καπως αναξιοπρεπες. ενω τα πραγματα για την ωρα πανε καλα, κανω τετοιες σκεψεις, στεναχωριεμαι μονη μου, αγχωνομαι,ξενερωνω και αυτοσαμποταρομαι. Εχεις καμια ιδεα για το πως να το χειριστω; μια βοηθητικη σκεψη;
- Πτωχη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σα να βιάζεσαι λίγο. Επειδή αυτός μπορεί να κάνει πολυτελείς διακοπές στη Μύκονο δεν σημαίνει ότι θα σου τις προσφέρει κι όλας. Δεν ζούμε μέσα στο πρίτι γούμαν. Μέχρι τότε συγκεντρώσου στον άνθρωπο, και πρότεινε διασκεδάσεις που μπορείς να πληρώσεις. Θα ήθελα πολύ να σου πω ότι με το κόμπλεξ που σου έχουν δημιουργήσει τα λεφτά του θα δυσκολευτείς πολύ να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε κολακεύει ακριβώς στην προσοχή που σου δείχνει, αλλά φοβάμαι ότι θα σου πάρει πολύ καιρό να το καταλάβεις.
__________________
4.
Αγαπητη α μπα μου, το να σου βγαινει ακουσια κατι αρνητικο οταν ακους για μεγαλυτερη ηλικια απο τη δικη σου απλα και μονο επειδη ειναι μεγαλυτερη ηλικια σημαινει οτι εχεις ηδη γερασει ψυχικα; το να σε πιανει τρελος φοβος για το να πατησεις τα τριαντα και οταν ακους τριαντα πλας ηλικιες να σ πιανει συγκρυο τι σημαινει ; οχι λογω παντρειων παιδιων κλπ απλως και μονο επειδη γουσταρεις τη νεοτητα. ειμαι 26 να διευκρινισω και νιωθω πονο που δεν ειμαι πια 19 και ζηλευω τοσο πολυ τους μικροτερους ανθρωπους καθαρα επειδη εχουν περισσοτερες θεωρητικα δυνατοτητες απο μενα -τυπου οτι οταν εισαι νεοτερος εχεις την ψευδαισθηση οτι μπορεις να κανεις λαθη, επαγγελματικα κλπ και να σκεφτεις δεν πειραζει εχω χρονια μπροστα μου να αλλαξω δουλεια, να βρω συντροφο να 'κατακτησω τον κοσμο' κλπ...εννοειται πως υποκρυπτεται και μια ελλειψη ικανοποιησης με το παρον οταν καποιος εμμενει στο παρελθον, στα νεοτερα χρονια, αλλα οταν φοβασαι τοσο πολυ που μεγαλωνεις τι να κανεις; με εκνευριζει πολυ πλεον που οπου παω βλεπω νεοτερους απο μενα και οταν ακουω γ μεγαλυτερους παντα νιωθω μια αυτοπεποιθηση που ειμαι μικροτερη. Ειμαι τοσο επιφανειακη αραγε; Δε θελω να μεγαλωσω!!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μόνο τα παιδιά θέλουν να μεγαλώσουν. Δεν είναι επιφανειακό να φοβάσαι τα γηρατειά. Αλλά είναι επιφανειακό να νομίζεις ότι παθαίνεις σύγκρυο επειδή γουστάρεις τη νεότητα. Νομίζω ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι ότι κάπου τώρα κατάλαβες ότι ο χρόνος κυλάει προς τα μπροστά εις το διηνεκές, γενικώς, αλλά κυλάει αντίστροφα για σένα, και κάποια στιγμή σου τελειώνει. Έχεις σκεφτεί πολλά σχετικά με το θέμα του χρόνου, αλλά αποφεύγεις να σκεφτείς το προφανές, που είναι η συνειδητοποίηση της θνητότητας σου. Εξ' ου και το σύγκρυο.
Ο φόβος αυτός δεν ξεπερνιέται, είναι ουσιαστικός για την διαμόρφωση μας. Μπορεί να γίνει εμπόδιο, όπως είναι τώρα για σένα, αλλά μπορεί και να τιθασευτεί ώστε κάποτε να είσαι σε θέση να αδιαφορείς κάπως για τις ηλικίες των άλλων. Χρειάζεται να το φιλοσοφήσεις περισσότερο, ή τουλάχιστον, αυτή είναι η δική μου λύση σε όλα τα υπαρξιακά θέματα. Εσύ μπορεί να βρεις διέξοδο στο ράψιμο, ή στον εθελοντισμό, ή στις ανθρώπινες σχέσεις. Βρες αυτό που σου ταιριάζει. Αλλά αν αυτός ο φόβος συνεχίζει να σε παραλύει σε σημείο που να μην μπορείς να ησυχάσεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
__________________
5.
Άκου τώρα να δεις τι σκέφτηκα! Ο άντρας μου έχει αρκετούς φίλους-γνωστούς. Με 5-6 από αυτούς έχει αγαπημένη, καρδιακή, μακροχρόνια σχέση. Μιλάνε συχνά στο τηλέφωνο, βρίσκονται για καφέδες και ποτά, κάνουν διάφορες δραστηριότητες μαζί. Επίσης αυτοί που μένουν σε άλλες πόλεις μας έχουν φιλοξενήσει και τους έχουμε φιλοξενήσει πολλές φορές. Δείχνουν ότι έχουν πολύ γεμάτη σχέση, απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου και πραγματικά τους χαίρεσαι. Παρατήρησα λοιπόν πρόσφατα ότι όταν είμαι και εγώ στις παρέες δεν με ρωτάνε ποτέ τι κάνω. Ποτέ και κανείς τους. Μιλάνε πολύ άνετα για τον εαυτό τους, για προσωπικά τους θέματα, ρωτάνε τον άντρα μου για προσωπικά του θέματα. Εγώ συμμετέχω στις συζητήσεις για τα δικά τους, τους ρωτάω, ενδιαφέρομαι ειλικρινά και αυτοί απαντάνε επίσης ζεστά και τους ενδιαφέρει η άποψή μου. Χθες το βράδυ ο άντρας μου βγήκε μετά τη δουλειά με έναν καρδιακό του φίλο. Όταν γύρισε τον ρώτησα τι κάνει ο Γ και μου είπε χαρτί και καλαμάρι για τα προβλήματα στη δουλειά του, για ένα περίεργο περιστατικό που του συνέβη, για μια διαφωνία που είχαν σε ένα πολιτικό ζήτημα κλπ. Πολυ ενδιαφέροντα όλα. Και μετά ρωτάω, η Χ (η έγκυος γυναίκα του Γ) πώς είναι; Μπήκε στο μήνα της; Έχουν κάνει τις ετοιμασίες για το μωρό; Αγχώνεται καθόλου; Και τι μου απάντησε ρε παιδιά ο άντρας μου; «Α, ναι, η Χ είναι έγκυος, ξέχασα να τον ρωτήσω!». Και εκεί είναι που έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Καλά βρε αγάπη μου, ήσαστε 3 ώρες μαζί, αναλύσατε όλα τα επαγγελματικά, πολιτικά, φιλοσοφικά, αυτοκινητιστικά, λογιστικά και δεν ξέρω εγώ τι άλλο και δεν σου είπε τίποτα για το μεγάλο γεγονός που περιμένουν; Το ξεπερνάω και λέω, ΟΚ, μπορεί απλά να είχαν ανάγκη να ξεφύγουν μιλώντας για άλλα θέματα. Αλλά έκανα αυτομάτως μια αναδρομή στο παρελθόν και θυμήθηκα όλες τις φορές που ήμουν και εγώ παρούσα με τον Γ και με όλους τους άλλους φίλους. Όχι απλά δεν είπαμε τίποτα για μένα, αλλά ούτε καν τα τυπικά που απαιτούν οι απλοί κανόνες κοινωνικών συναναστροφών. Και γύρισα πίσω στο παρελθόν, στην εφηβεία μας που μπορεί να πηγαίναμε στο σπίτι ενός φίλου μας και ήταν οι γονείς του εκεί. Θυμάμαι ότι συχνά μας ρωτούσαν «πώς πάει το σχολείο, τι κάνουν οι γονείς σου, σουβλίσατε το Πάσχα;» και εμείς απαντούσαμε ευγενικά αλλά ποτέ δεν ρωτούσαμε «εσείς τι κάνετε κυρία Ελένη; Πώς πάει η δουλειά; Με τον άντρα σας όλα καλά;» απλά περιμέναμε με σεβασμό να αποχωρήσουμε στα ενδότερα με το φίλο μας και να πούμε τα δικά μας και να κάνουμε τις χαζομάρες μας. Κάπως έτσι ένιωσα, σαν μαμά εφήβου που με σέβονται αλλά δεν ενδιαφέρονται. Είναι άραγε συχνό αυτό ή απλά τυχαίνει σε εμένα; Υπάρχει κάποιος όρος ή έκφραση να γκουγκλάρω; Πχ ignoring your friend's wife, discussion limits when with friend's relatives κλπ; Γιατί δεν βρίσκω τίποτα. Ή πιστεύεις ότι έχει να κάνει με τον τρόπο που σχετίζεται ο άντρας μου; Ή ακόμα το ότι μπορεί απλά να μην τους ενδιαφέρει μια συσχέτιση μαζί μου; Εντάξει, θα ήθελα να ενδιαφέρονται για μένα, αλλά δεν με ενοχλεί όπως και να είναι. Έχω όμως γνήσια περιέργεια για το πώς λειτουργούν οι κοινωνικοί κανόνες από χθες που συνειδητοποίησα αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Μεγάλο βγήκε τελικά το κείμενο. Εσύ τι νέα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι με τον άντρα σου πρέπει να το συζητήσεις αυτό, γιατί όπως τα λες, δεν είναι ότι όλοι μαζί αγνοούν συγκεκριμένα εσένα, αλλά όλοι τους αγνοούν τις γυναίκες των άλλων, ή έστω την οικογενειακή ζωή των άλλων, γιατί η εγκυμοσύνη δεν είναι μόνο θέμα της γυναίκας, είναι κάπως περίεργο που δεν συζήτησαν καθόλου αυτό το θέμα μεταξύ τους. Μπορεί όμως και να είναι τυχαίο ή να εξηγείται αλλιώς, κι εσύ να έχεις εντοπίσει δύο περιστατικά και να έχεις αγνοήσει άλλα. Όταν είσαι εσύ παρούσα και είναι όλοι οι φίλοι μαζί, τότε μου φαίνεται λογικό να μην ρωτάνε όλοι μαζί για εσένα. Περισσότερη σημασία έχει τι γίνεται όταν είναι περιορισμένη η παρέα και είσαι μόνη σου με τον καθένα από αυτούς, πχ στην κουζίνα όταν τους φιλοξενείτε.
__________________
6.
Συζητάς μέσα σε μια παρέα για τον Θεό και για τις θρησκείες και κατά την συζήτηση και στο ερώτημα
εσύ σε τι πιστεύεις παίρνεις την απάντηση είμαι άθρησκος και λέγοντας ναι οκ άθρησκος όμως εξήγησε μου τον δικό σου Θεό αφού είσαι άθρησκος και όχι άθεος,πως τον ονομάζεις,πως νομίζεις ότι είναι,σου απαντούν
ότι τον ονομάζουν μεν θεό ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τις θρησκείες που επινόησαν κάποιοι άνθρωποι γράφοντας τα σε βιβλία με σκοπό να ελέγξουν τους ανθρώπους και ξαναρωτάς δηλαδή τι είναι για σένα ο θεός και παίρνεις την απάντηση ότι είναι μια ανώτερη οντότητα και για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό και πάλι ρωτάς τι εννοείς με αυτό και σου απαντούν πως για κάποιον μπορεί να είναι το μπινγκ μπανγκ,για κάποιον μπορεί να είναι απλά η όλη φύση και όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας και όπως ήδη σου είπα πως είναι κάτι τελείως διαφορετικό από εμάς τα απλά ανθρωπάκια και για εμένα προσωπικά αν ρωτάς είναι μια οντότητα πολύ ανώτερη από τον κοινό άνθρωπο.
Αλλά ρε Λένα εμένα δεν με καλύπτουν όλα αυτά και ναι εντάξει,είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη βαφτισμένη και πιστεύω στον Θεό της θρησκείας μου και στα κείμενα της Θρησκείας μου όμως δεν είχα ποτέ κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με Αλλόθρησκους όμως οι Άθεοι και οι Άθρησκοι είναι κάπως ακατανόητοι σε εμένα.Δηλαδή τι θέλουν να πουν οι Άθρησκοι λέγοντας ανώτερη οντότητα;Ο Θεός του Χριστιανισμού ξέρουμε ποιος είναι μέσα από τις γραφές,οι Ισλαμιστές ξέρουν τον δικό τους μέσα από τις δικές τους γραφές,οι Βουδιστές από τις δικές τους και πάει λέγοντας για την κάθε θρησκεία ξεχωριστά,όμως τι πάει να πει ανώτερη οντότητα ρε Λένα;Η όλη φύση,το μπινγκ μπανγκ,απλά ένα ανώτερο ον,δηλαδή τι ακριβώς;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν σου λέγανε «τι ακριβώς» θα ήταν μια ακόμη θρησκεία. Γιατί τόση δυσκολία με το αόριστο; Πιστεύουν σε έναν Θεό χωρίς να χρειάζονται ονόματα και διευθύνσεις. Τελικά όμως δεν χρειάζεται και να καταλάβεις. Δόγματα είναι αυτά. Για τους άθεους είναι ακατανόητο το πώς άλλοι πιστεύουν σε έναν συγκεκριμένο Θεό που περιγράφεται με λόγια από άλλους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να το καταλάβεις για να το δεχτείς. Αν το καταλάβαινες με τον τρόπο που θέλεις να το καταλάβεις, τότε θα ήσουν κι εσύ άθρησκη.
_________________
7.
ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΤΑΝ ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΡΕΛΑ;
-ΕΛΙΣΑΒΕΤ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
σχόλια