ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

2017, σε αστικό λεωφορείο:Συνήθως κάθομαι γαλαρία αλλά δεν υπήρχε θέση.Έτσι κάθισα κάπου στο κέντρο.Μπαίνει μέσα νεανίς, γύρω στα 25.Γύρω μου αρκετούτσικες θέσεις.Επιλέγει να κάτσει δίπλα μου, δεν ξέρω γιατί.Την κοιτώ μία φορά.Σκέφτομαι από μέσα μου: Είστε πολύ όμορφη δεσποινίς.Σωπαίνω. Όπως πάντα.Με κοιτάει δύο φορές όπως την βλέπω με την άκρη του ματιού μου κι αρχίζει να παίζει με τα μαλλιά της.Πέντε λεπτά μετά ενώ γυρνάει προς το μέρος μου της λέω:-Συγνώμη αλλά είναι κρίμα να μη σου πω ότι είσαι πολύ όμορφη.Με κοιτάει στα μάτια, χαμογελάει και μου λέει: Σε ευχαριστώ πολύ.Της συστήνομαι.Μου συστήνεται.Ένα λεπτό μετά σηκώνεται από δίπλα μου και φεύγει. Πάει και κάθεται σε άλλη θέση, αρκετά μπροστά μου. Η θέση που κάθισε, όπως και άλλες, ήταν άδειες και όταν μπήκε μέσα στο λεωφορείο.Συμπέρασμα: Τι ήθέλα και μίλησα αφού η μητρική μου γλώσσα είναι η σιωπή.Αν δεν της έλεγα τίποτα, θα εξακολουθούσε να κάθεται δίπλα μου.Ξέρω ότι ίσως να είχε σχέση, ίσως να αισθάνθηκε αμήχανα, ίσως να ντράπηκε, ίσως να μην της άρεσα, αν και δεν ήθελα κάτι παραπάνω, δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω κάποια απρεπή πρόταση σε καμία ούτε φυσικά στην εν λόγω κομψοτάτη και γλυκυτάτη δεσποινίδα, απλά ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την ομορφιά της.Δεν γράφω την εξομολόγηση δηλαδή για να πω κάτι αρνητικό για την κοπέλα.Ξέρω ότι άνθρωποι είμαστε.Απλά ήθελα να πω ότι σε κάποιους δεν δίνεται καν η ευκαιρία της γνωριμίας, καταλάβατε; Δεν ξέρω πιο ξεκάθαρα να το εκφράσω.Ξέρω όμως πως κατά βάθος αναζητούμε την επαφή και την αγάπη.