ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθημερινά γύρω μας παρατηρώ την ανυπαρξία οποιασδήποτε μορφής δημοτικής παροχής και δημιουργία προσβασης σε δημόσιους χώρους για άτομα με ειδικές ανάγκες. Όπου δε υπάρχουν ας μην το συζητήσουμε τι συμβαίνει.Θυμάμαι ακόμα έντονα 3-4 χρόνια πριν το σφίξιμο που ένιωσα όταν βράδυ έτυχε να δω έναν μπαμπά να πηγαίνει βόλτα τη κόρη του. Εκείνη κρατούσε ένα μπαστούνι και προσπαθούσε να ακολουθήσει την ειδική λωρίδα. Συνειδητοποίησα γιατί το δοκίμαζαν βράδυ κι αφού μου μπήκαν ιδέες πλανταξα στο κλάμα. Ευχήθηκα έστω για μια ώρα στην πολύκροτη ύλη του σχολείου, να μας είχαν κλείσει τα μάτια με ένα μαντήλι και να μας είχαν πει βγάλτε τα πέρα. Νομίζω πως θα ήταν μεγάλο χαστούκι. Αν κάποια στιγμή γινόμουν στο μέλλον μανούλα, θα ήθελα να είμαι η παράξενη μάνα που βάζει στα παιδιά της ηλίθιες τέτοιες δοκιμασίες και την κοροϊδεύουν στη γειτονιά.Σήμερα έτυχε να διαβάσω για ειδικά διαμορφωμένες κούνιες στη Μάλτα για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Δε μπόρεσα να μη βυθιστώ στη σκέψη πως αυτά τα παιδιά δε μπόρεσαν ποτέ να κάνουν απλά κούνια, κούνια γαμώτο μου, κούνια... Ούτε αυτό! Σε μια χώρα που καθημερινά βυθίζεται, αυτά τα παιδιά δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα κι οι ανάγκες τους θεωρούνται πολυτέλεια... Σα δε ντρέπονται να θέλουν να έχουν μια φυσιολογική ζωή...