«Ενοίκιο + ρεύμα + νερό + φαγητό: Τη βγάζετε εσείς μόνο με 400 Ευρώ; 37.4% των εργαζομένων παίρνουν λιγότερα από 700 Ευρώ το μήνα», διάβασα σε μια πρώτη αφίσα.
«Βαρέθηκες να είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές; 60% των νέων προσλήψεων τα τελευταία δύο χρόνια είναι part time/389.65 Ευρώ ο μέσος μεικτός μισθός για εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα με συμβάσεις μερικής απασχόλησης» διάβασα σε μια δεύτερη.
«Μόνος στο σπίτι; Δε νομίζω! Ένας στους δύο στις ηλικίες 25-34 μένουν ακόμα στο σπίτι των γονιών τους, τέταρτο μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη», διαβάζω σε μια τρίτη που για φόντο έχει τον μικρό πρωταγωνιστή της γνωστής αμερικανικής κομεντί!
Το ότι χωρίς δουλειά και εισόδημα είσαι καταδικασμένος να «γεράσεις» στο πατρικό σου – αν φυσικά διαθέτεις κι αν στο μεταξύ δεν το έχει υποθηκεύσει κάποια τράπεζα - δεν είναι βέβαια αστείο κι αποτελεί μία μόνο από τις αφορμές που οδήγησαν ενάμιση χρόνο πριν στη δημιουργία της δραστήριας αυτοοργανωμένης συλλογικότητας Generation 400 (G400 που παραπέμπει στον μηνιαίο «μισθό πείνας» πολλών σημερινών νέων) η οποία φιλοδοξεί να ταράξει τα νερά σε μια περίοδο που κυριαρχούν η απογοήτευση από την πολιτική, η μοιρολατρία και η ιδιώτευση.
Με αφορμή λοιπόν τόσο αυτές τις αφίσες όσο και μια σειρά άλλες καμπάνιες κι εξορμήσεις που έχουν πραγματοποιήσει τον τελευταίο καιρό – την πιο πρόσφατη την ονόμασαν «Ζωή, όχι επιβίωση!», «μότο» που συνοδεύει και πολλά πόστερ τους, θέλησα να γνωρίσω κάποιους από αυτούς τους δραστήριους αυτούς νέους ανθρώπους ώστε να συζητήσουμε από κοντά πώς βλέπουν τα πράγματα, τι τους εξοργίζει, σε τι ελπίζουν, τι απαιτούν και πώς κρίνουν τις πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες περί τερματισμού των μνημονίων, επαναφοράς σε τροχιά ανάπτυξης, φιλολαϊκότερα μέτρα κ.λπ.
Διότι είτε συμφωνήσει, είτε διαφωνήσει κανείς μαζί τους, έχει νομίζω υποχρέωση να τους ακούσει καθώς η γενιά αυτή, η λεγόμενη και «γενιά της γκρίζας ζώνης» είναι που κατ' εξοχήν «λούζεται» και θα λουστεί επ' αόριστο πάνω στην πιο δημιουργική φάση της ζωής της τα αποπλύματα της τελευταίας μεγάλης κρίσης.
Πράγματι, πέντε εξ αυτών ανταποκρίθηκαν στο «κάλεσμα» με στόχο, καθώς τόνισαν, όχι τη δική τους προβολή (γι΄αυτό και δεν έδωσαν επώνυμα) αλλά την ευρύτερη δυνατή επικοινωνία της προσπάθειας, του σκεπτικού και των αιτημάτων τους. Τους δίνω, οπότε, αμέσως τον λόγο.
Ονομαστήκαμε G400 γιατί ένας πολύ μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων από τη γενιά μας είτε είναι στην ανεργία είτε υποχρεώνεται να εργάζεται με μισθούς-χαρτζιλίκια γύρω στα 400 Ευρώ ή κι ακόμα λιγότερα αν πρόκειται για ημιαπασχόληση, αν βέβαια δεν έχει ήδη ξενιτευτεί!
«Πώς θα ορίζαμε τη Γενιά των 400 Ευρώ; Έχει άραγε «πιάσει πάτο» ή μπορεί να υπάρξουν και χειρότερα;» ξεκινάω.
«Βλέποντας και βιώνοντας την τεράστια υποβάθμιση της αγοράς εργασίας σήμερα όπου νέοι εργαζόμενοι πτυχιούχοι απασχολούνται σε κακοπληρωμένες δουλειές του ποδαριού δίχως εργασιακά δικαιώματα, προοπτικές και μέλλον, είπαμε "ως εδώ", καιρός να κάνουμε κάτι γι΄αυτό και να το κάνουμε τώρα!
Ονομαστήκαμε G400 γιατί ένας πολύ μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων από τη γενιά μας είτε είναι στην ανεργία είτε υποχρεώνεται να εργάζεται με μισθούς-χαρτζιλίκια γύρω στα 400 Ευρώ ή κι ακόμα λιγότερα αν πρόκειται για ημιαπασχόληση, αν βέβαια δεν έχει ήδη ξενιτευτεί!
Βλέπουμε 20άρηδες είτε να μη βρίσκουν εργασία είτε να δουλεύουν εξαντλητικά για ψίχουλα και να νιώθουν κιόλας τυχεροί, 28άρηδες που αναγκάζονται να αλλάζουν 4-5 δουλειές τον χρόνο χωρίς να μπορούν να στεριώσουν κάπου και να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά, 35άρηδες που έχουν ή θέλουν να κάνουν οικογένεια και να ανοίξουν δικό τους σπίτι αλλά που δεν καταφέρνουν ούτε να συντηρήσουν εαυτούς αξιοπρεπώς.
Είναι πια φανερό ότι θα είμαστε η πρώτη γενιά μεταπολεμικά που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της και το σοβαρότερο, ξέρεις, δεν είναι η ανέχεια, είναι η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής.
Πού θα πάει όλο αυτό, καιρός να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε πράγματα, να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες μας ζωές!» ξεκινά ο 32χρονος Κώστας, πτυχιούχος Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών με μεταπτυχιακό στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, απασχολείται εποχιακά στον τουριστικό κλάδο όπου ανθούν η «μαύρη» εργασία και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης όπως δείχνουν και σχετικές έρευνες.
«Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, εντούτοις, ότι τα μνημόνια τελειώνουν φέτος, ότι καταφθάνει επιτέλους η ανάκαμψη, μαζί και η ανάπτυξη» παρεμβαίνω.
«Όχι, καθόλου δεν μας πείθουν τα κυβερνητικά παραμύθια για το τέλος της λιτότητας. Το καθεστώς επιτήρησης διαιωνίζεται, οι μνημονιακές δεσμεύσεις παραμένουν ακλόνητες και με βάση αυτές μέσα στην επόμενη διετία έρχεται νέα μείωση του αφορολόγητου.
Αν κατέβει στα 5.681 Ευρώ, όπως προβλέπεται, θα υποχρεωθούν να πληρώσουν φόρο που αντιστοιχεί σε έναν μισθό τον χρόνο ακόμα και άνθρωποι στα όρια της ένδειας!
Δυστυχώς δεν έχουμε κανένα λόγο να αισιοδοξούμε, οι σημερινοί κυβερνώντες εξάλλου κατέληξαν να ακολουθούν τις ίδιες αδιέξοδες πολιτικές με τους προηγούμενους, πολιτικές δηλαδή που ευνοούν τις οικονομικές ολιγαρχίες, πριμοδοτούν την εργοδοτική αυθαιρεσία και φτωχοποιούν την κοινωνία» θα πει με τη σειρά του ο 25χρονος Ιάσονας.
Ο ίδιος σπουδάζει Αρχιτεκτονική, έχει δε υποχρεωθεί να κάνει κι απλήρωτες πρακτικές, κάτι που για πολλούς συμφοιτητές του είναι κανόνας, «δέχονται όμως προκειμένου να γεμίσουν το βιογραφικό τους», καθώς λέει.
«Για ποια ανάπτυξη μιλάμε όταν οι φόροι, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η ακρίβεια, η ανεργία και η εργασιακή επισφάλεια έχουν φτάσει τη νεολαία και την κοινωνία ολόκληρη στο αμήν;
Όταν αντί να φορολογήσουν τον μεγάλο πλούτο απομυζούν τους μικρομεσαίους, όταν "πετσοκόβουν" διαρκώς τους μισθούς, όταν εξαιτίας της ανεργίας ή της κακοπληρωμένης εργασίας εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι έχουν υποχρεωθεί να μεταναστεύσουν, όταν τόσος κόσμος κινδυνεύει να χάσει τα σπίτια του από τα "κόκκινα" δάνεια και τους πλειστηριασμούς;
Λένε έπειτα ότι η ενίσχυση του τουρισμού θα αυξήσει και την απασχόληση, αυτό όμως που δε λένε είναι ότι κατά βάση πρόκειται για εποχιακές δουλειές, συχνά ανασφάλιστες, δίχως εργασιακά δικαιώματα και με αστείες αναλογικά αμοιβές» θα πει η 28χρονη Μαλβίνα, απόφοιτος Αρχιτεκτονικής και Design.
Προσπαθώντας να βρει δουλειά έχει λέει στείλει τον τελευταίο καιρό «μπορεί κι εκατό βιογραφικά!», για να λάβει μέχρι τώρα μία και μόνη πρόσκληση για συνέντευξη που εντέλει ακυρώθηκε.
Όμως η λιτότητα, η εντατικοποίηση της εργασίας, οι μειωμένες αμοιβές κ.λπ. δεν είναι φαινόμενα μόνο ελληνικά αλλά μια διεθνής τάση, παρατηρώ.
«Σαφώς και είναι, απλά εδώ χτύπησαν με μεγαλύτερη αγριότητα! Μεταφράσαμε πρόσφατα για την ιστοσελίδα μας ένα άρθρο της Huffington Post για τη Γενιά των Millenials που ανέφερε ό,τι ακριβώς κουβεντιάζουμε κι εδώ: ελαστικές κι επισφαλείς μορφές απασχόλησης, δάνεια σπουδών που ύστερα δεν φτάνει μια ζωή να τα αποπληρώσεις, σπίτι δικό σου ούτε στ' όνειρό σου κ.λπ.!» λέει ο Κώστας.
«Αν μάλιστα ζεις στην Αμερική και αρρωστήσει μέλος της οικογένειάς σου που δεν είχε την πολυτέλεια της ιδιωτικής ασφάλισης, κινδυνεύεις να βρεθείς στο δρόμο για να καλύψεις τα έξοδα.
Όμως μην πάμε μακριά, εδώ στην υποτίθεται πιο κοινωνικά ευαίσθητη Ευρώπη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ενέκρινε πρόσφατα τις απολύσεις εγκύων υπό προϋποθέσεις, κάτι που μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.
»Η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και η αποψίλωση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι πράγματι μια παγκόσμια τάση επειδή οι αγορές απαιτούν τη μέγιστη δυνατή ευελιξία, το μέγιστο δυνατό κέρδος.
Ακόμα και στην ισχυρή, οικονομικά εύρωστη Γερμανία, ο δημοσιογράφος Γκίντερ Βάλραφ αποκάλυψε ότι κάπου 7εκ. νέοι ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας, υποαπασχολούνται, συνάπτουν μηνιαίες ή και εβδομαδιαίες εργασιακές συμβάσεις κ.λπ.
«Όπως όμως είπαμε, από το ξεκίνημα της κρίσης εδώ το ζούμε όλο αυτό στον υπερθετικό: οι μειώσεις μισθών στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ξεπέρασαν κατά μέσο όρο το 10%, εδώ φτάσανε το 22% (και βάλε, συμπληρώνω).
Κάπως έτσι τα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα με την ευθύνη και των εγχώριων πολιτικών ηγεσιών κάνανε την Ελλάδα πεδίο εφαρμογής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών» παρεμβαίνει o Χρήστος.
Είναι 26 ετών και ασκούμενος δικηγόρος: «Οι περισσότεροι ασκούμενοι λαμβάνουν μισθούς 300-400 Ευρώ χωρίς ωράριο ή άλλες εξασφαλίσεις, ενώ ειδικά στην επαρχία αρκετοί αναγκάζονται να δουλεύουν αμισθί... ακόμα κι όταν ξεκινήσουν να εργάζονται κανονικά, δύσκολα τα βγάζουν πέρα αφού οι χαμηλές αμοιβές τείνουν να γίνουν καθεστώς και σε αυτό τον κλάδο» σημειώνει.
«Διεκδικείτε αυξήσεις, επιδόματα, πλήρεις εργασιακές συμβάσεις... Τι θα απαντούσατε σε κάποιον που θα αντέτεινε ότι ωραία ακούγονται όλα αυτά αλλά "δεν τα σηκώνουν" η αγορά, η οικονομία κ.λπ.;» τους προκαλώ.
«Η εργασιακή απορρύθμιση δεν ήταν κάποια οικονομική νομοτέλεια αλλά συγκεκριμένη πολιτική επιλογή που είχε νικητές και χαμένους.
»» Χαμένοι βγήκαν οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, η νέα γενιά αλλά και οι συνταξιούχοι, ωφελημένοι οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι εργοδότες που έχουν κιόλας τον αχόρταγο: διαβάσαμε πρόσφατα ότι ΣΕΒ στο όνομα της ανταγωνιστικότητας ζητάει αποσύνδεση του κατώτατου μισθού από τους μισθούς που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις, επιδιώκουν δηλαδή να πληρώνουν ακόμα χαμηλότερα μεροκάματα» θα πει ο Χρήστος.
«Είναι κιόλας μεγάλο κρίμα που νέοι άνθρωποι όπως η υπουργός όσο και ο υφυπουργός Εργασίας δέχτηκαν να εφαρμόσουν τέτοιες πολιτικές, ντροπιάζουν τη γενιά μας!», συμπληρώνει ο Κώστας.
«Κοίτα δεν είμαστε γκουρού, ούτε νιώθουμε κάποια "φωτισμένη" πρωτοπορία. Αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για μας και το κομμάτι αυτό της γενιάς μας – τη μεγάλη πλειοψηφία, δηλαδή – που παλεύει με χίλια ζόρια να ισορροπήσει μεταξύ κακοπληρωμένης εργασίας και ανεργίας
«Ανάπτυξη που δεν συνδυάζεται με κοινωνικό κράτος και άνοδο του βιοτικού επιπέδου ή έστω τις βάσεις για να συμβεί αυτό είναι ψευδεπίγραφη, αφορά μόνο τους στατιστικούς πίνακες κι όσους πλουτίζουν από αυτή την κατάσταση!
Ένα άλλο θύμα αυτών των πολιτικών είναι η οικογένεια, η ίδια η μητρότητα. Αφενός το να κάνεις και να μεγαλώσεις παιδιά είναι αποθαρρυντικό από οικονομικής πλευράς, άρα το αποφασίζεις δυσκολότερα, αφετέρου αν όντας εργαζόμενη βρεθείς έγκυος, κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή με απόλυση!
Λέγαμε πριν για την απαράδεκτη σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ήδη στη χώρα μας επιχειρήσεις – ακόμα και "κοινωνικά ευαίσθητες" ΜΚΟ - απολύουν έγκυες εργαζόμενες, είναι μάλιστα από τις θεματικές που μας απασχολούν ιδιαίτερα – πρόσφατα κινητοποιηθήκαμε για δύο τέτοιες περιπτώσεις σε Καλλιθέα και Περιστέρι αντίστοιχα.
Δεν μπορούμε βέβαια να πούμε με σιγουριά αν έχουν αυξηθεί γενικότερα αυτού του είδους οι απολύσεις ή αν απλώς αναδεικνύονται πια περισσότερο, είναι όμως μια πραγματικότητα» παρεμβαίνει η 24χρονη Λιάνα που έχοντας σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες βιοπορίζεται προς το παρόν ως σερβιτόρα.
Τι αντιπροτείνουν όμως οι ίδιοι; Πώς μπορεί να ορθοποδήσει αυτή η γενιά και να πάρει τις τύχες της στα χέρια της;
«Κοίτα δεν είμαστε γκουρού, ούτε νιώθουμε κάποια "φωτισμένη" πρωτοπορία. Αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για μας και το κομμάτι αυτό της γενιάς μας – τη μεγάλη πλειοψηφία, δηλαδή – που παλεύει με χίλια ζόρια να ισορροπήσει μεταξύ κακοπληρωμένης εργασίας και ανεργίας, που πρώτο της μέλημα δεν είναι πώς θα αυτοπραγματωθεί και θα προοδεύσει αλλά πώς θα επιβιώσει.
Που εξαιτίας όλων αυτών δεν μπορεί καν να ανεξαρτητοποιηθεί και μένει ακόμα με τους "γέρους" της. Εμείς όμως απαντάμε ότι θέλουμε ζωή, όχι επιβίωση!
Αυτό ακριβώς διακηρύττουμε στην τελευταία μας καμπάνια, καλώντας όλους τους νέους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες και προβλήματα να πουν όχι στη μοιρολατρία και την ιδιώτευση, να οργανωθούν και να διεκδικήσουν πράγματα.
Δεν είναι ανάγκη να είμαστε ίδιοι ούτε να συμφωνούμε σε όλα, σημασία έχει να αγωνιστούμε από κοινού για όσα μας ενώνουν, για όσα μας στερούν», αποκρίνονται.
Τα βασικά τους αιτήματα; «Αύξηση κατώτατου μηνιαίου μισθού (596.08 Ευρώ σήμερα) στα 751 Ευρώ. Κατάργηση του λεγόμενου υποκατώτατου που δίνεται στους νέους κάτω των 25 ετών (510.95 Ευρώ) με εξίσωση των ορίων.
Κατάργηση του πρώτου «δοκιμαστικού» έτους όπου υποχρεώνεσαι σε μειωμένες αποδοχές καθώς και των συμβάσεων αορίστου χρόνου.
Σταθερές μορφές απασχόλησης και πλήρη εργασιακά δικαιώματα.
Μια σοβαρή πολιτική για την ανεργία συνδυασμένη με σταθερό και βιώσιμο επίδομα στους ανέργους, επαναφορά επιδόματος στους νέους ανέργους 20-29 ετών. Να δουλεύουμε επίσης λιγότερο εξοντωτικά και να δουλεύουμε όλοι – γίνεται!».
Αλλά τι τους κάνει να αισιοδοξούν ότι μια γενιά που μοιάζει παραιτημένη από την πολιτική μπορεί να οργανωθεί και να διεκδικήσει τα δίκια της;
«Είναι αλήθεια ότι αυτό που ονομάζουμε νεολαία της γκρίζας ζώνης, η γενιά δηλαδή που ενηλικιώθηκε στα χρόνια της κρίσης έχει απογοητευτεί βαθιά τόσο από την πολιτική όσο και από τον συνδικαλισμό με τον τρόπο που τα γνωρίζουμε. Θεωρεί τις κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες σκουριασμένες και ξεπουλημένες μέχρι κεραίας και σε αυτό δεν έχει άδικο!
Όμως οι συλλογικές διεκδικήσεις είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτός είναι κι ο δικός μας στόχος, να πείσουμε ότι ναι, υπάρχει άλλος δρόμος κι αυτός περνάει μέσα από αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες και δράσεις.
Χρειαζόμαστε νέες δομές συνδικαλιστικών σχημάτων, νέες μορφές οργάνωσης, εμπέδωση μιας στοιχειώδους συνείδησης και αλληλεγγύης κόντρα στην παραίτηση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Ξέρουμε βέβαια ότι δεν είναι εύκολα όλα αυτά, δύσκολα συνδικαλίζεται κάποιος-α όταν βιώνει σε μια διαρκή εργασιακή επισφάλεια ή ημιαπασχολείται, το παλεύουμε όμως!
Η συμμετοχή στην G400 δεν αποκλείει φυσικά τη συμμετοχή σε κάποια άλλη οργάνωση ή σωματείο εργαζομένων, αντίθετα επιδιώκουμε να συνεργαζόμαστε σε κινηματικό επίπεδο με ανθρώπους, σχήματα και συλλογικότητες που έχουμε κοινούς στόχους.
Γι΄αυτό δραστηριοποιούμαστε τόσο κεντρικά όσο και στις γειτονιές, οργανώνουμε εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, αφισοκολλήσεις κ.λπ. εξορμήσεις, εστιάζοντας όχι μόνο στους εργαζόμενους αλλά επίσης στους ανέργους καθώς και στα νέα παιδιά τα οποία θα βγουν αύριο σε μια αγορά εργασίας που θυμίζει περισσότερο ζούγκλα».
Info:
g400.gr, facebook.com/400generation. Η επόμενη γενική συνέλευση της συλλογικότητας θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 22/4 στον χώρο 2510, Θεμιστοκλέους 52 Εξάρχεια (6μμ)
