Νομίζω πως δεν είμαστε ποτέ εντελώς έτοιμοι ή σίγουροι για αυτή την κίνηση. Εκτός και αν η καρδιά μας χτυπάει στα κόκκινα και μας παρασύρει το συναίσθημα.
Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ένας συνδυασμός λογικών σκέψεων για την νέα περίοδο που θα μπούμε και των συναισθημάτων που ήδη βιώνουμε με την ιδέα της απόκτησης ενός νέου μέλους στην οικογένειά μας. Χαρά, ανυπομονησία, τρυφερότητα, ανάγκη για προσφορά και εγγύτητα.
Αυτό που θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε όμως, είναι να είμαστε προετοιμασμένοι και ενημερωμένοι. Όσο πιο υποψιασμένοι τόσο καλύτερα.
Λόγω της δουλειάς έχω συναντήσει αρκετό κόσμο που μπορεί να βρήκε εντελώς τυχαία έναν σκύλο. Άλλοι πάλι μπορεί να υιοθέτησαν ένα κουτάβι χωρίς δεύτερη σκέψη ή πολλοί που ξεκίνησαν από το να φροντίσουν ένα αδέσποτο και τελικά το έβαλαν στο σπίτι τους.
Αρκετές τέτοιες περιπτώσεις τα πήγαν περίφημα. Έζησαν και συνεχίζουν να ζουν όμορφα και γεμάτα. Όμως πιστεύω πως είναι καλύτερο να έχουμε κάνει μια υποτυπώδη προεργασία. Προφανώς αυτά που έχω δει, ξυπνούν περισσότερο τη λογική πλευρά μου. Να σκεφτούμε λοιπόν με ειλικρίνεια αν είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε και να δεσμευτούμε.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω τους προαναφερθέντες, αλλά αισθάνομαι πως τέτοιες περιπτώσεις είναι η εξαίρεση του κανόνα.
Δεν θα κρύψω πως έχω αποτρέψει πολλούς ανθρώπους από το να πάρουν σκύλο γιατί ένιωσα πως δεν θα περνούσαν ούτε αυτοί, αλλά ούτε και το σκυλί καλά. Και αυτός είναι ο στόχος. Να ζούμε καλύτερα με ένα σκύλο. Να συμπληρώνει και να μας βελτιώνει την ζωή. Να χαιρόμαστε μαζί του και να μην σιχτιρίζουμε για την επιλογή μας.
Ας το ψάξουμε, ας ρωτήσουμε ειδικούς, ας δούμε βίντεο κι ας διαβάσουμε σχετικά βιβλία πρώτα ώστε να συλλέξουμε πληροφορίες.
Ο σκύλος ή μάλλον η υιοθεσία σκύλου φέρνει ορισμένες πολύ σημαντικές αλλαγές της καθημερινότητας μας. Ξυπνάμε νωρίτερα, καθαρίζουμε συχνότερα, αγωνιούμε για νέα πράγματα, περπατάμε περισσότερο, ίσως ξοδεύουμε και επιπλέον χρήματα.
Για κάποιους μπορεί να μην είναι αποτρεπτικά όλα αυτά τα θέματα, όμως το σίγουρο είναι ότι θα παίζουν σημαντικό ρόλο για τα επόμενα 10-15 χρόνια της ζωής τους.
Χαίρομαι όταν με καλούν στο τηλέφωνο, όταν δέχομαι μέιλ και μηνύματα από ανθρώπους που με ρωτούν. Έχουμε το τάδε πρόγραμμα, περιμένουμε παιδί, δουλεύουμε και οι δύο, δεν είχαμε ποτέ σκύλο, μας είπαν πως θα μας κάνει καλό, το θέλουμε για τα παιδιά, θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε, ξέρουμε πως θα μας δυσκολέψει αλλά θέλουμε να το προσπαθήσουμε.
Χαίρομαι όταν μου εκφράζουν ανοιχτά τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους. Συνήθως αυτοί γίνονται εξαιρετικοί «σκυλογονείς».
Αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν γιατί αμφιβάλλουν, φοβούνται και ανησυχούν. Αυτά μου δείχνουν πως έχουν μέσα τους ενδιαφέρον και αίσθηση ευθύνης.
Θυμάμαι όταν ήταν να πάρουμε σκύλο η σύζυγος μου ήταν η λογική φωνή στο σπίτι: Να ολοκληρωθούν οι εκπαιδεύσεις μου στο εξωτερικό, να τελειώσει ο μικρός τον παιδικό σταθμό, να αποφασίσουμε την φυλή και το φύλο (αυτά τα δύο τελευταία τα κοιτούσαμε καθως η Sugar προοριζόταν για σκύλο ειδοποίησης διαβήτη).
Τελικά είχε δίκιο. Προσπαθήσαμε να πάρουμε σκύλο στο καλύτερο timing, αν και σχεδόν σε όλη μου τη ζωή τα σκυλιά μου τα έβρισκα και τα έπαιρνα χωρίς να σταθμίσω το παραμικρό. Βέβαια ζούσα και σε ένα κτήμα 17 στρεμμάτων και αυτό με απελευθέρωνε σε πολλά επίπεδα. Επίσης, πριν είκοσι χρόνια δεν είχα τις ευθύνες της σημερινής μου καθημερινότητας.
Δεν θα κρύψω πως έχω αποτρέψει πολλούς ανθρώπους από το να πάρουν σκύλο γιατί ένιωσα πως δεν θα περνούσαν ούτε αυτοί, αλλά ούτε και το σκυλί καλά. Και αυτός είναι ο στόχος. Να ζούμε καλύτερα με ένα σκύλο. Να συμπληρώνει και να μας βελτιώνει την ζωή. Να χαιρόμαστε μαζί του και να μην σιχτιρίζουμε για την επιλογή μας.
Η έκφραση «τα παιδιά μας κάνουν γονείς», ισχύει και για τα σκυλιά. Στην πορεία το βρίσκουμε, δεν τα ξέρουμε όλα. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί, με αγάπη και υπομονή.
Και νομίζω ότι αυτός που θα αναρωτηθεί αν είναι έτοιμος να υιοθετήσει ένα κατοικίδιο έχει ήδη ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για να ζήσει δίπλα σε ένα σκύλο.
σχόλια