ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είχα γυρίσει από απογευματινό περίπατο. Κουρασμένη, άνοιξα τη μπαλκονόπορτα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Η διάφανη κουρτίνα, μισάνοιχτη να τη φυσάει ο αέρας και να βγαίνει έξω. Σε κάποια σημεία έχει σκιστεί απ’ αυτό, αλλά δεν με πολυνοιάζει. Έβλεπα έξω το δείλι και σκεφτόμουν πόσο μόνη είμαι. Σκεφτόμουν πως έχω κάπως βελτιώσει τη ζωή μου με μια δουλειά, έστω μερικές μέρες στη βδομάδα. Έχω αρχίσει να αγαπάω τον εαυτό μου, πηγαίνοντας κάθε μέρα στο γυμναστήριο. Ένα πράγμα όμως μου λείπει και με τσακίζει. Μια αντρική αγκαλιά. Ένας ζεστός και τρυφερός άνθρωπος να με πνίγει στις αγκαλιές και τα φιλιά. Και ξέρετε κάτι; Το πιο οξύμωρο είναι πως ποτέ δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο κι όμως μου λείπει. Μου λείπει και το σκέφτομαι, ειδικά τα βράδια που πλαγιάζω μόνη. Απόψε ήθελα μια αγκαλιά. Με πνίγει η μοναξιά μου..