ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου έχει συμβεί τέσσερις φορές μέχρι τώρα (είμαι 30 χρονών) και έχει αρχίσει να με προβληματίζει:Άντρες που από την αρχή συμπεριφέρονται υπερβολικά. Πολλά τηλέφωνα, μηνύματα, λόγια. Λόγια που αναφέρονται σε κοινή ζωή, σπίτι, γάμο, παιδιά.Κάθε φορά πανικοβλήθηκα. Κάτι μέσα μου φώναζε πως αυτή η υπερβολή δε θα βγει σε καλό (ή θα ξεφουσκώσει απότομα ή κάτι άλλο κρύβει από πίσω). Γι' αυτό το λόγο και έφυγα κακήν κακώς, ενώ μου άρεσαν σαν άντρες και εν μέρει κολακευόμουν. Πως γινόταν να με θέλουν τόσο πολύ όταν με γνώριζαν τόσο λίγο;Όταν αργότερα μένω μόνη μου και τα σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν η δική μου αντίδραση είναι υπερβολική και αυτός είναι απλώς ο τρόπος τους να δηλώσουν τον έρωτά τους.Το αποτέλεσμα είναι ένα πάντως: εκείνοι προχωρούν και παντρεύονται, ενώ εγώ μένω μόνη να περιμένω τον άνθρωπο που θα μου δώσει χρόνο και χώρο να τον γνωρίσω ουσιαστικά και να τον αγαπήσω.Στο μεταξύ, ενώ εγώ τελειώνω την κάθε σχέση, κανένας δε με διεκδικεί αργότερα.Πηδάνε από τον έναν μεγάλο έρωτα στον άλλο, ακυρώνοντας και πρακτικά αυτά που λέγανε. Αυτό δηλαδή που από την αρχή μου κάθεται στραβά, πως δε με διαλέγουν για το ποια είμαι, αλλά επειδή ενδεχομένως πληρώ κάποια κουτάκια που θεωρούν απαραίτητα για μόνιμη σχέση ή γάμο.Νιώθω μια μικρή απελπισία. Θέλω πολύ να βρω τον άνθρωπό μου, χωρίς φανφάρες και πολλά μπλα μπλα. Πράξεις χρειάζομαι, και χρόνο για οικειότητα. Τόσο δύσκολο είναι;