ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχαμε δεσμό 3 χρόνια, κι από αυτά, τον τελευταίο συζούσαμε. Εγώ 34 ετών, αυτός 37. Δεν είχαμε κουβεντιάσει ποτέ ανοιχτά για γάμο και παιδιά, αφού ούτε εγώ, ούτε εκείνος ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή μου προέκυψε πρόβλημα υγείας που με ανάγκασε στις 5 Οκτωβρίου του 2017 να υποβληθώ σε ολική υστερεκτομή. Ήταν δίπλα μου σε όλο αυτό και με το παραπάνω. Κι όταν συνήρθα από όλο αυτό, όταν συνειδητοποίησα πως η ζωή μιας γυναίκας δεν εξαρτάται από το αν μπορεί ή όχι να τεκνοποιήσει, όταν τέλος πάντων στάθηκα και πάλι στα πόδια μου, μου ζήτησε να χωρίσουμε. Γιατί όπως μου επισήμανε, άλλο η κατ’ επιλογή ατεκνία, κι άλλο η αναγκαστική. Χωρίσαμε λοιπόν χωρίς κλάματα και υστερίες. Είχα να μάθω νέα του από τότε. Και ξαφνικά χθες το βράδυ, την ώρα που ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ με παίρνει τηλέφωνο. Ήθελε λέει να δει τι κάνω κι αν τον είχα συγχωρήσει. Μου ζητούσε να καταλάβω πως ήταν αναγκασμένος να φύγει. Η αλήθεια είναι ότι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Του απάντησα πως δεν είμαι εγώ υπεύθυνη για τις ενοχές που ενδεχομένως έχει και του το έκλεισα. Όμως αυτό το τηλεφώνημα μου έκανε κακό. Γιατί με έκανε να καταλάβω ένα πράγμα:Ότι μια γυναίκα αναγκαστικά άτεκνη, είναι καταδικασμένη να μείνει μόνη μια ζωή, ή να αρκείται σε περιστασιακές σχέσεις. Κι αυτό όσο και να είναι πληγώνει. Καλά ζούσα τόσο καιρό στην πλάνη μου. Αυτό είναι τελικά που με θύμωσε μαζί του. Γράφω αυτή την εξομολόγηση, μήπως με βοηθήσει να αποφορτιστώ λιγάκι. Δεν κατάφερα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα. Τώρα είμαι στη δουλειά μέσα στα χαμόγελα και σε μια πλαστή ευδιαθεσία, γιατί δεν θέλω κανένας να καταλάβει ότι πονάω κι αρχίσουν τις ερωτήσεις. Το ίδιο θα κάνω και στους φίλους. Μόνη μου διέξοδος λοιπόν να τα πω, ήταν εδώ.