ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια πέθανε η Κ. Κάναμε χημειοθεραπείες στο ίδιο δωμάτιο. Ίδια ηλικία, ίδιο είδος καρκίνου, ίδιο στάδιο. Εγώ έκανα τέσσερεις κύκλους και μετά ήμουν καλά. Λένε πως το συγκεκριμένο λέμφωμα έχει ποσοστό ίασης ~90%. Αυτής της έκατσε το λαχείο. Γινόταν όλο και χειρότερα. Τίποτα δεν λειτουργούσε. Κανένα σχήμα. Πέθανε μετά από έναν χρόνο. Δεν θα πω πως ήταν άδικο. Ήταν όμως λυπηρό. Θυμάμαι πως κάπα φορα, που μείναμε μέσα μαζί εξομολογήθαμε η μια στην άλλη πως δεν πιστεύαμε στον Θεό, κάτι που κρύβαμε από τους γονείς μας, αφού οι δικοί μου ήταν άκρως θρήσκοι και ο δικός της πατέρας παπάς. Θυμάμαι τις ώρες που περάσαμε μιλώντας για τους πλανήτες, τους ήλιους. Ήθελε να γίνει αστροφυσικός, όπως κι εγώ. Μόνο εγώ είχα την ευκαιρία να προσπαθήσω να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο (τώρα είμαι στο δεύτερο έτος του Φυσικού). Θυμάμαι πως όταν πέθανε ένοιωθα τύψεις. Πολλές τύψεις. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν σαν να έχω ενοχές που ζούσα. Ίσως ο θάνατος της να μου στοίχισε πιο πολύ από αυτούς των γονέων μου. Ακόμα και σήμερα, οπότε κοιτάζω τα σημάδια που έχω από βιοψία, πορτ και βελόνες σκέφτομαι αυτήν, όχι το πως ήμουν εγώ. Στα πέντε χρόνια που έχουν περάσει, μπορεί να κοιτάζω φωτογραφίες από τον εαυτό μου με το μπλε σκουφάκι και τα σκουλαρίκια και να γελάω, αλλά δεν αντέχω τις φωτογραφίες που είμαστε μαζί. Έχω χάσει άλλους δύο άλλους πολύ καλούς μου φίλους σε τροχαία, αλλά οι δικοί τους θάνατοι με στοιχειώνουν λιγότερο από τον δικό της. Και δεν είναι ότι την αγαπούσα περισσότερο από αυτούς. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.