ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 χρονών και η ιστορία που θέλω να σας διηγηθώ είναι ουσιαστικά η πρώτη επίσημη παραδοχή μέσα μου για αυτό που με κυριεύει ολόκληρο τον τελευταίο χρόνο. Σπουδάζω σε άλλη πόλη από τον τόπο καταγωγής μου, και στα μέρη μου έρχομαι σχεδόν κάθε Σ/Κ. Τυγχάνει ο ευρύτερος κοινωνικός μου κύκλος στην πόλη μου να είναι αρκετά μεγάλος και να συναναστρέφομαι με διάφορες ηλικίες, λόγω του ότι συμμετέχω και σε κάποιες δράσεις του τοπικού συλλόγου εκεί. Στην πόλη των σπουδών μου είχα μέχρι στιγμής αρκετές γνωριμίες και δυο σχετικά μεγάλες σχέσεις, οι οποίες έχουν τελειώσει με προσωπική μου πρωτοβουλία εδώ και καιρό. Γενικα σε θεματα σχεσεων κλπ δεν ειχα ποτε καποιο θεμα, ισα ισα νιωθω μεγαλη ανεση στο να προσεγγισω το αντιθετο φυλο. Και τωρα στο ψητο: στα μέρη από όπου κατάγομαι ένας φίλος του αδερφού μου (10 χρονια μεγαλύτερος μου) παντρεύτηκε πριν 2 χρόνια μία κοπέλα 4 χρόνια μεγαλύτερη μου(απο αλλο μερος, ηρθε ομως και ζει εδω μονιμα πλεον). Επειδή στις δράσεις που συμμετέχω έρχεται πλέον και εκείνη και εκεί συζητάμε, ανταλλάσσουμε απόψεις, οργανώνουμε διάφορα κλπ, έχω καταλάβει πως ΜΕ ΕΛΚΕΙ τρομερά. Ο χαρακτήρας της, η ευγένεια της, οι γνώσεις της και τα ενδιαφέροντα της, αλλά και η εμφάνισή της, μιας και πρόκειται για ιδιαίτερα όμορφη και ασυνήθιστα κομψή και ψαγμένη για τα ελληνικά δεδομένα κοπέλα. Δεν το πιστεύω και δεν το χωράει ο νους μου πως ο τύπος της κοπέλας που θεωρώ ΙΔΑΝΙΚΗ είναι τόσο κοντά μου, μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό επειδή είναι παντρεμένη με τον φίλο του αδερφού μου. Φυσικά και δεν έχει κανένα μέλλον η ιστορία αυτή, ούτε και γνωρίζει κανείς για το πως αισθάνομαι. Το θέμα είναι όμως πως γνωρίζοντας την όποιες έχω γνωρίσει έπειτα τις συγκρίνω με εκείνη και θεωρώ ότι δεν μου ταιριάζουν, συνεπώς δεν μου κάνει αίσθηση να προχωρήσω σε κάτι που δεν με ενθουσιάζει. Νιώθω ότι με το να την βλέπω κάθε εβδομάδα εκείνες τις 3-4 ώρες γεμιζω τρομερά μέσα μου. Από τα βήματα της, τις κινήσεις των χεριών της, τον τρόπο που ισιώνει το φόρεμα της, από το άρωμα που αναδύεται όταν περνά δίπλα μου (και έχω παρακαλέσει από μέσα μου πολλές φορές να περάσει άλλη μια).Την έχω ερωτευτεί τόσο πολύ που είναι κάτι βράδια που βγαίνω έξω μόνος μου, πηγαίνω στο στέκι μου και πνίγω τις σκέψεις μου σε ποτά, μπας και θολώσει το μυαλό και ξεχαστώ. Για να γυρίσω πίσω στο σπίτι και να φαντασιωθώ πως είναι δική μου, σε ένα παράλληλο ιδανικό κόσμο. Σε λίγο καιρό τελειώνω τις σπουδές μου και ξέρω πως επιστρέφοντας εκεί, θα την βλέπω πιο συχνά λόγω κοινών γνωστών και λόγω του ότι η πόλη μας είναι αρκετά μικρή. Οποτε το ερωτημα μου ειναι που να βρω την αντοχη να την δω μονο φιλικα;Υ.Γ. Σε ονειρα μου βλεπω σεναρια ταινιων που καποτε κοροιδευα: την κλεβω, τους παραταμε ολους και φευγουμε μαζι και ζουμε ονειρικες στιγμες καπου στην αλλη ακρη του κοσμου.