ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα.Βαρέθηκα τους ανθρώπους. Μας βαρέθηκα. Έναν αξιόλογο άνθρωπο γνωρίζω και τριάντα σκάρτους. Έπαρση, αλαζονεία, υφάκι, εγωισμός, χυδαιότητα φαίνεται να είναι της μόδας. Επιφανειακοί άνθρωποι χωρίς ουσία, φαίνεται να είναι της μόδας. Η αναλογία σκάρτων-αξιόλογων όμως δεν υποφέρεται. Είναι και η δουλειά μου τέτοια ίσως.Προχθές γυρνούσα από τη δουλειά και από ένα στενό με στοπ πετάχτηκε ένα golf με 2 τύπους γύρω στα 30-35. Λέω δεν πειράζει, αφού δεν τρακάραμε. Οπότε είναι μπροστά μου και οδηγεί αλλοπρόσαλλα. Σε ευθείες πατάει φρένα και ο συνοδηγός βγάζει έξω το χέρι του κι έκανε μια χειρονομία σαν να χουφτώνει. Σύντομα κατάλαβα ότι όποτε έβλεπαν κοπέλα πλακωνόντουσαν στα φρένα, της έκαναν χειρονομίες και ποιος ξέρει τί έλεγαν (έβλεπα ότι κάτι έλεγαν αλλά δεν μπορούσα να ακούσω).Κράτησα απόσταση γιατί έτσι που πήγαινε δεν μπορούσα να προβλέψω τί θα κάνει. Σε κάθε κοπέλα τα ίδια. Καμία δεν τους έριξε έναν διάολο, μόνο μαζεύονταν πιο μέσα στο πεζοδρόμιο. Μάλλον φοβόντουσαν -λογικό είναι- και οδηγώντας αναρωτιόμουν τί διααγωγή έχουν ολόκληροι μαντράχαλοι που δεν ντρέπονται.Μας έπιασε φανάρι. Ανάβει το φανάρι και στρίβαμε στην ίδια κατεύθυνση. Βλέπουν μια κοπέλα και πλακώνονται στα φρένα πάνω στη στροφή. Τους κόρναρα. Και δεν κορνάρω συχνά.Συνεχίσαμε στην ίδια κατεύθυνση όπου ο δρόμος γίνεται πιο κεντρικός. Μια κυρία με μια γιαγιά αγκαζέ προσπαθούσε να περάσει το δρόμο. Είχε διασχίσει το ένα ρεύμα και έμενε το δικό μας. Τα ρεμάλια δεν σταμάτησαν. Αντίθετα επιτάχυναν ελαφρώς. Σταμάτησα να περάσουν οι δύο κυρίες και είδα τα γομάρια να βγάζουν αλάρμ και να σταματάνε 15 μέτρα παρακάτω σε ένα μαγαζί.Έβγαλα κι εγώ αλάρμ και σταμάτησα δίπλα τους. Δεν βγήκα από το αυτοκίνητο. Είμαι κι εγώ κοπέλα και ήμουν μόνη μου. Αλλά έπρεπε να πω κάτι γιατί θα έσκαγα. Με κοίταξαν με ένα περιπαιχτικό γελάκι και ήθελα να τους μπουκώσω με τον λεβιέ των ταχυτήτων. "Είστε γελοίοι", είναι το μόνο που τους είπα με απογοήτευση. Άκουσα κάτι "τι θες μωρέ" κλπ αλλά έφυγα. Δεν τους άξιζε τίποτα παραπάνω.Βαρέθηκα.