ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει ένα σημείο που σε πονάει,αλλά αφήνεις τον πόνο απλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου,σε ενοχλεί,νιώθεις το βάρος στο στήθος όμως το προσπερνάς κι εκεί νομίζω παύει να σε νοιάζει,παύεις να προσπαθείς,να ελπίζεις, ξέρεις πως όλα τελειώνουν ή θα παραμείνουν έτσι,απλώς θα τα θάβεις,μέχρι την επόμενη έκρηξη που θα θάψεις κ εκεινη με τη σειρά της...Δεν έχει σημασία να κλάψεις,να ουρλιάξει,να μιλήσεις,δεν έχει σημασία σχεδόν τίποτα γιατί ξέρεις πως άλλος θα αδιαφορήσει πάλι,θα αρχίσει τις κατηγορίες,τους χειρισμούς αν σου δώσει σημασία κι ας έχει κάνει τα χειρότερα.Πρεπει να φυγω με όση αξιοπρέπεια μου απέμεινε, να μαζέψω τα κομμάτια μου μαζί με τα πράγματα,τα σπασμένα όνειρα και τις αναμνήσεις μου,να κλείσω την πόρτα χωρίς να πω τίποτα και να φύγω...Την απάντηση την ξέρω καιρό,τη λύση την έχω βρει όμως κάτι με κρατάει πίσω...Δε θα καταλάβω ποτέ τους ανθρώπους και τον τρόπο που σκέφτονται, δεν θα καταλάβω πως διώχνουν η πληγώνουν τον άνθρωπο που λένε ότι είναι ο άνθρωπος τους,πως τα γκρεμίζουν όλα τόσο εύκολα,τόσο απλά...Πονάω...Και θα πονάω και αύριο...κ έχω συνηθίσει τον πόνο τον τελευταίο καιρό,δεν με εκπλήσσει,έχω συνηθίσει να με απογοητεύεις,να με διωχνεις,να με βρίζεις,να με υποτιμάς με τον τρόπο σου,να μου χρεώνεις τα πάντα,να μη με ακούς...έχω συνηθίσει την αδιαφορία σου και μάλλον αφού δεν μπορείς να το κάνεις εσύ θα πρέπει να το κάνω εγώ και να βάλω ένα τέλος γιατί ποτέ δεν εκτίμησες,γιατί για σένα ήμουν πάντα υπό,λες και μου έκανες χάρη,λες και έκανες ψυχικο...τα λόγια σου τόσες φορές μου το είπαν...πρέπει να φύγω πριν με χάσω εντελώς...