Μεγαλώνοντας, μπορώ να πω ότι εφαρμόζω ως επί το πλείστον όσα λέω και στους άλλους για τις δικές τους καταστάσεις, κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ήταν ανέκαθεν δεδομένο. Απλά, κουράζεσαι και νιώθεις την ''πίεση'' του χρόνου μεγαλύτερη να αναλώνεσαι σε πειραματισμούς όταν όλα είναι ξεκάθαρα μπροστά σου.
27.5.2018 | 15:30
Για τους άλλους μια χαρά τα λέμε αλλά στον εαυτό μας;
Να χαίρεσαι και να αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της θέλησης όταν ακούς ανθρώπους που κατάφεραν και άλλαξαν την ζωή τους ή έφυγαν απο μια προβληματική σχέση ή ρίσκαραν σε κάποιον τομέα και τα κατάφεραν ή έβαλαν μπροστά την αυτοπεποίθησή τους και πέτυχαν αυτό που ήθελαν ή είχαν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας και δεν το έβαλαν κάτω....Και μετά να κοιτάω τον εαυτό μου, που φοβάμαι το μέλλον και το ρίσκο και προτιμάω να μένω στάσιμη στα ίδια και στα ίδια, δλδ. στα γνώριμα ή άλλες φορές να τρέχω πίσω απο κάποιον άνδρα που δεν με θέλει ενώ βλέπω σχεδόν καθημερινά οτι εκεί έξω υπάρχουν παλικάρια που δεν τους περνάω απαρατήρητη ή ενώ μπορεί να λέω σε κάποια φίλη μου ''δεν πειράζει που δεν προχώρησε με αυτόν, τέτοια κοπέλα δεν θα σε αφήσουν για πολύ μόνη σου οι άνδρες!'' στον εαυτό μου λέω οτι απλά δεν υπάρχει κανείς για μένα εκεί έξω...Κι όπως είχα διαβάσει κάπου πως ''η ευτυχία μου δεν ορίζεται απο ένα ωδικό πουλί(καταλαβαίνετε τι θέλω να πω)'', έτσι πρέπει και εγω να κοιτάξω μόνο εμένα... Για κάποιο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον και οχι για πάντα.
3
