ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 42 χρονών, άνεργος, κλεισμένος μέσα στο σπίτι, χωρίς παρέες, επικοινωνία μόνο με την οικογένεια. Με τον έξω κόσμο μόνο μέσω ίντερνετ. Έχω δεχτεί και εχω προκαλέσει πόνο στις ερωτικές σχέσεις και δεν εμπιστεύομαι εύκολα. Πλέον δεν ψάχνω για δουλειά. Να δουλεύω 6ωρο για 400€? Παίρνω επίδομα 200€ χωρίς να κάνω τίποτα. Μέσα σ' αυτη τη μαυρίλα και τον εξευτελισμό υπάρχει μια γυναίκα που με γουστάρει. Δεν το πιστεύετε ε; στην αρχή ούτε και εγώ. Βρήκα χίλιους λόγους για να την απορρίψω μέσα μου και να μην μπλέξω. Όμως είναι γλυκιά και έξυπνη πολύ και όμορφη. Έχει ένα χαμόγελο... Δέχτηκα να βγω μαζί της μια φορά. Έκανα την υπέρβαση και σουλουπώθηκα για να βγω. Ένιωσα να την θέλω όσο τίποτα. Όχι για μια νύχτα αλλά για πάντα. Και τότε φρίκαρα. Τη θέλω, με θέλει και μετα...τι??? Δεν εχω να της προσφέρω τίποτα. Θα κάνει το κέφι της και θα με παρατήσει πιο μόνο και πληγωμένο από ποτέ και όλα θα είναι χειρότερα μετά. Τι να με κάνει εμένα? Δεν είμαι αντάξιος της. Αυτή όλη μερα δουλεύει, βγαίνει με φίλους, γελάει...εγω τι ρόλο θα παίζω? Θα μένω σπίτι περιμένοντας πότε θα με θυμηθεί? Όχι, δεν αξίζει να μπλέξω. Εκεί κατέληξα και εξαφανίστηκα. Μόλις το ξανασκέφτηκα χωρίς να είμαι σίγουρος της έστειλα και ήταν πολυ ψυχρή σα να είναι μια άλλη. Με τα πολλά τη μαλάκωσα αλλά μόλις άρχισε να μου δείχνει παλι το ενδιαφέρον της ξαναφρίκαρα και πάλι βρίζω τον εαυτό μου. Ξέρω οτι είμαι μ@λ@κ@ς και δεν αξίζω ούτε την καλημέρα της αλλά δεν μπορω να το διαχειριστώ. Τη θέλω απελπισμένα αλλά δε μπορω...Συγνώμη αν σας κούρασα.