ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 18 ετων, και εχω εναν μικροτερο αδερφο σε ηλικια 5ετων. Ζω με τους γονείς μου. Δεν τα πανε καλα. Δεν τα πανε καθολου καλα. Καθε μερα φωνες βρισιες τσακωμοι. Η ιδια και η ιδια ρουτίνα καθε μα κάθε φορά. Εχω βαρεθει απο μικρή να τους ακούω να τρώγονται σαν τα σκυλιά. Αν δεν ταιριάζουν γιατί δε χωρίζουν επιτέλους; Δεν με απασχολει να μην παθω κάτι εγω. Το εχω συνηθισει χρονια τώρα αυτό το εργακι. Με ενδιαφέρει ο μικρός μου αδερφος. Κατά καιρούς αντιδράει πολυ παράξενα. Φωνάζει μόνος του,μας χτυπάει,χτυπάει ακομα και τον ίδιο του τον εαυτό. Η μαμά μου τον εχει παει σε ψυχολογο και εχει πει πως για αυτό φταιει η κατασταση στο σπιτι. Πως θα κάνω κάτι για να αλλάξει όλο αυτο; Δίνω πανελλήνιες και ταυτόχρονα τα Σαββατοκυριακα δουλευω για να φέρνω κάποια χρηματα στη μαμα και τον αδερφο μου(με τον πατερα μου δεν τα παμε καλα)για να μπορεσουν να τα βγαλουν περα. Εγω γιατί δε μπορω να βγω με τους φιλους μου μια φορά χωρίς να με πάρει τηλέφωνο η μαμά μου κλαίγοντας επειδή παλι την χτύπησε; Γιατί δε μπορώ να έχω δυο γονεις που αγαπιούνται; Έχω ξεχάσει τι παει να πει οικογενεια. Εχουμε διαλυθεί τόσο πολυ και όσο και αν δε το θέλω καθε μερα απομακρυνεται ο ένας απο τον άλλον ολο και πιο πολύ. Γιατι να μην μπορώ να έχω καποιον που να νιώθω στηριγμά μου; ένα αγόρι; έναν φίλο; μια φίλη; Εχω 2-3 φιλες και φιλους αλλά κανείς ποτέ δεν έδειξε ενδιαφερον για εμένα. Πάντα εγω ετρεχα για ολους. Εναν ανθωρπο θελω να μπορω να στηρίζομαι,να παίρνω δύναμη και να συνεχίζω. Γιατί δε μπορώ να έχω μια ομορφη ζωή οπως τα περισσοτερα παιδιά στην ηλικιά μου; Άδικο πολύ.