ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τρομαζει το γεγονος ποσα ταυτιζομαι συνανταμε σε εξομολογησεις που εχουν να κανουν με περιπτωσεις οικονομικης/ψυχολογικης/λεκτικης/σωματικης βιας μεσα στην οικογενεια η ποσο εχουν ζορισει γονεις τα παιδια τους με ασχημο τροπο που εχεις ως αποτελεσμα εναν ενηλικα με παθη και δυσκολιες στις ανθρωπινες σχεσεις. Ειμαι και εγω αλλη μια τετοια ανωνυμη περιπτωση και παντα ηθελα να πιστευω πως ειναι λιγα αυτα τα παιδια που μεγαλωσαν η μεγαλωνουν και εγιναν η θα γινουν ενηλικοι. Αυτα τα μεγαλα παιδια που τρομαζουν στα νευρα, που δεν μπορουν την ενταση γιατι κανεις δεν τους εδειξε πως η αγαπη ειναι το μαζι και στα δυσκολα, πως παλευω για το καλο μου. Οχι αν μενεις σε μια αρρωστημενη κατασταση στο παιδι μαθαινεις πως στα δυσκολα καθεσαι και δεν παλευεις. Θυμαμαι να μισω και ακομα μισω ολες τις γιορτες, τις φοβαμαι γιατι παντα υπηρχε και ενα κακο συμβαν. Παραμονη πρωτοχρονιας αγριοι τσακωμοι, κλαμματα ενω γυρναμε με δωρα απο την αγορα και φυσικα ματαιωση σχεδιων . Να δινω πανελληνιες και να ακουω βρισιες προς τη μητερα μου για εναν ανουσιο λογο που δεν θυμαμαι καν. Τουρτα κατω στο χαλι μετα απο κλωτσια σε αυτη. Ζουμια απο φρουτα στον τοιχο το καλοκαιρι, νυχτα να ειμαι μικρο παιδι. Καθε καλοκαιρι αγριες απειλες για το τι θα κανουμε, μην τυχον και παμε σε εκεινο το μερος . Να πηγαινουμε σε γαμο και αυτος να τρεχει σαν τρελος απο τα νευρα του, να κατεβαινει απο το αμαξι και να λεει φευγω και γω μικρη εφηβη να τρεχει η μασκαρα απο το κλαμα , μετα σε αλλο τραπεζι να γυρναει πλατη και να λεει πνιχτα βρισιες. Καταρες για θανατους και χυδαιες βρισιες. Υπουλα -ειρωνικα αστεια. Φαντασματα και αρρωστημενες ζηλειες. Αν υπαρχεις Θεε η ο οποιοσδηποτε αλλος πως να ειναι μετα καποιος καλα; Ναι ειμαι καλα χαμογελαω, προσπαθω, εχω παρεες. Ξερετε τρεμω μην συναντησω στη ζωη μου κατι παρομοιο, το φοβαμαι και ολο αυτο μου βγαινει σε καχυποψια. Οχι δεν την εκφραζω ποτε στον αλλον, οχι δεν ειμαι παθολογικα ζηλιαρα. Το αντιθετο μαλιστα. Τα ελεγχω ολα μεσα στο μυαλο μου, δεν ηρεμω ποτε, δεν αφηνομαι. Ο αλλος δεν μπορει να πληρωνει τα δικα μου ομως. Φοβαμαι μην βγαλω και εγω κατι τοσο αρρωστημενο. Δεν θα το καταλαβω ομως αν ειμαι ετσι, δεν ξερω αν θα με ενδιαφερει,ισως μεσα στο μυαλο μου να ειναι φυσιολογικο. Προσπαθω να αποκοδικοποιω τις συμπεριφορες μου. Αν κανω ποτε οικογενεια θα δουλεψω πολυ για να μην πληγωσω με τετοιο τροπο το παιδι μου. Θα ειμαι μαχητρια. Ο,τι και αν συμβει. Για τον εαυτο μου πρωτα. Ελπιζω αυτα τα ταυτιζομαι, στη χειροτερη περιπτωση, να ειναι απο συμπονοια και οχι απο ταυτιση παρομοιων εμπειριων και καταστασεων. Διαφορετικα δεν ξερω τι κανουμε τοσο λαθος, πως μετα να ειμαστε καλα σαν ανθρωποι , σαν κοινωνια, οταν το κυτταρο της κοινωνιας ειναι αρρωστο.