Κράτα αυτό που είπες "Ίσως ορισμένοι άνθρωποι να είναι προορισμένοι να μένουν μόνοι". Αν έχεις προσπαθήσει να αλλάξεις-διορθώσεις ο,τι χρειάστηκε ή ο,τι άξιζε να αλλάξεις από αυτά που σου έλεγε ο κύκλος σου για να μην μείνεις μόνη, τότε δεν χρειάζεται να έχεις πείσμα για να πεις ότι ήταν επιλογή σου, είναι όντως επιλογή σου. Δεν είναι κακό. Για να συνυπάρχεις με άλλους είτε φιλικά είτε ερωτικά απαιτείται να κάνεις θυσίες. Αν αυτές σου τις θυσίες δεν τις καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που συναναστρεφόσουν, προφανώς και το να σηκώσεις τοίχο είναι ο καλύτερος τρόπος για να προστατέψεις αυτά που έχτισες στο παρελθόν. Είμαστε άνθρωποι πάνω απ'όλα που θέλουμε ποιοτικότερη ζωή και όχι να εξιδανικεύσουμε καταστάσεις για να ταιριάζουμε με τις κοινωνικές νόρμες. Ένας να μπει που να έχει περάσει από αυτό το στάδιο και να μας πει τι έκανε, όχι ρε παιδιά όσοι είχαν υγιείς σχέσεις από μικροί. Προς Θεού δεν έχω θέμα με τους σχολιαστές. Ο πιο εύστοχος ήταν ο αλεξιπτωτιστής για μένα, γιατί έχω περάσει την παρομοίωση που κάνει. Αλλά θα έχεις το ωραιότατο παρελθόν σου μία, θα το έχεις δύο, κάποια στιγμή αποφασίζεις είτε κάποια πράγματα να τα θυσιάσεις για το μέλλον είτε να προσχωρήσεις το μέλλον στο παρόν για να προχωρήσεις μπροστά. Εκεί λοιπόν αποφασίζεις αν θα γίνεις ένας ψεύτικος άνθρωπος για να βρεις αυτό που ψάχνεις ή να απομονωθείς στα βασικά που σου εξασφαλίζουν την ζωή. Εγώ έχω επιλέξει το 2ο και είμαι άντρας αρκετά μικρότερός σου. Μην φοβάσαι την μοναξιά και μην την αφήνεις να δηλητηριάζει καθημερινά το μυαλό σου. Ξεσκάρτισε παλιές σου ασχολίες ή δημιούργησε νέες αν στο επιτρέπει η οικονομική σου κατάσταση. Εγώ έτσι τουλάχιστον επιβιώνω. Θεωρώ ότι έχω φτάσει το peak μου και βελτιώνομαι σε όλους τους τομείς της ζωής μου που μπορώ ακόμα. Αν έχεις αυτοεκτίμηση είναι λογικό να μην θες να φας τα μούτρα σου και καλά κάνεις. Τουλάχιστον βρες παρέες για να παλέψεις το σημαντικότερο σκέλος της μοναξιάς. Αν δεν έχουν και συντρόφους ακόμα καλύτερα, γιατί δεν θα σε τραβάνε σε αυτό που έχεις επιλέξει ασυνείδητα, να μην δεσμευτείς δηλαδή. Κάθε τύχη εύχομαι.
10.6.2018 | 04:02
Φοβιες
Σε λίγες εβδομάδες κλείνω τα 29. Και κάπως έτσι, άλλο ένα Σαββατόβραδο με έπιασε να κάνω απολογισμό ζωής. Πως περνάνε τα χρονια σαν αστραπή, κλείνεις τα μάτια, τα ανοίγεις ξανά και βλέπεις σε ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου όλη τη ζωή σου να περνάει στο άπειρο του ταβανιού. Όλα όσα έκανες. Όσα δεν έκανες. Όσα άφησες πίσω. Οι θυσίες που έκανες. Οι άνθρωποι που αγάπησες. Οι πισώπλατες μαχαιριές. Άξιζαν; Είχες επιλογές. Ίσως άλλες κινήσεις να είχαν αλλάξει τελείως το πεδίο. Ίσως να μην βρισκόσουν μόνη, σε μια ξένη χώρα, Σαββατόβραδο να αγναντεύεις το ταβάνι. Και είναι και αυτό το γαμωτο. Όχι ότι περνάνε τα χρονια. Αλλά ότι ακόμα δεν έμαθα να ζω. Από πείσμα, θα σηκώσω ανάστημα και θα πω πως ήταν επιλογή μου. Κάθε πράξη. Κάθε όχι. Κάθε πρέπει. Ηταν όντως; Πως; Πως θα μπορούσα να επιλέξω την μοναξιά; Τον φόβο την δέσμευσης; Την ανικανότητα να δεθω, να φοβάμαι να δεθω μπας και εξαφανιστεί και αυτός. Δεν γίνεται να τα επέλεξα όλα αυτά. Σκέφτομαι, ξετυλίγω το κουβάρι, μα δεν μπορώ να εντοπίσω σε ποιο σημείο ήρθε η λάθος πορεία, η λάθος επιλογή. Ίσως πάλι να μην είναι επιλογή. Ίσως ορισμένοι άνθρωποι να είναι προορισμένοι να μένουν μόνοι. Μόνα άτομα. Ή καλύτερα, μονά άτομα. Όπως τα απειροελάχιστα εκείνα σωματίδια της ύλης. Που μένουν να έλκουν και να ελκύονται από όλες τις δυνάμεις της φύσης. Μα ποτέ δεν σμίγουν. Περιστρέφονται. Διανύουν κύκλους. Ακολουθούν παράλληλες γραμμές. Μα δεν ενώνονται. Δεν γίνονται ποτέ δυάδα. Μένουν μόνα, άτονα άτομα να χαζεύουν το ταβάνι ένα Σαββατόβραδο. Και περνάνε 29 χρονια, και 39, και 49 και μένουν, εμμένουν άτομα μόνα να αποζητούν τον οδηγό ευτυχίας.
2