ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσα πω θα σας φανουν εντελώς βλαμμένα και παραλογα , μιας και δεν βασίζονται στην λογική αλλα στην ενδόμυχη φοβία μου. Φοβάμαι πάρα πολύ ότι θα καταλήξω μόνη μου ,ενώ είμαι ανθρωπος που ψοφάει για συντροφικότητα και θέλω πάρα πολύ να κάνω οικογένεια. Μεγάλωσα σε ένα πολύ καλό περιβάλλον και θέλω ακριβως το ίδιο και για την δική μου ζωή. Αντλώ χαρά από τους ανθρώπους και θέλω πολύ σε 10-15 χρόνια η ζωή να με βρει με έναν αξιολογο ανθρωπο δίπλα μου που θα με καταλαβαινει και θα υπαρχει αμοιβαίος έρωτας και αγαπη. Τώρα είμαι 20 και θυμάμαι τον εαυτό μου στα 15 να στεναχωριέται γιατι πίστευε ότι δεν θα κανει ποτε σχεση. Θυμαμαι χαρακτηριστικα να γκουγκλαρω "παρθενα στα 40" και να ειμαι πεπεισμενη οτι μπορει να συμβει σε μενα. Πλέον ό 15χρονος εαυτός μου διαψεύστηκε γιατι έχω μια όμορφη σχέση εδώ και δυο χρονια, την πρώτη μου, και εκτός αυτου έχω και αρκετό σουξε . Θεωρητικά δεν υπάρχει λόγος να μεινω μόνη μου... Είμαι ομορφούλα, δραστηρια, υποστηρικτικη, διαλλακτική, ξέρω να οριοθετω τις συμπεριφορες των αλλων και ξέρω να λύνω ότι προβλημα προκυπτει αναμεσα σε εμενα και τους αλλους. Λεω στις φιλες μου τους φοβους μου και με κραζουν και μετα γελαμε όλες μαζι, αλλα ειλικρινα μεσα μου φοβαμαι. Το πιο γελοιο είναι ότι δεν περιμενω το βιολογικο μου ρολοι να χτυπησει, γιατι ηδη με εχει ξεκουφανει. Βλεπω μωρο η παιδι και κολλαω, εκει που τα σκασμενα μου εσπαγαν τα νευρα τον τελευταιο καιρο συμβαινει το αναποδο. Η παραφροσυνη μου εν τω μεταξυ, φτανει σε τρελα σημεια. Γκουγκλαρω "καταψυξη ωαριων", "μονη στα 35", " μονη", "θα γερασω μονη μου", "Ποσες γατες χωρανε σε ενα διαρι". Γενικα ειμαι ανοιχτομυαλη και δεν εχω ιδιαιτερα κομπλεξ ουτε συντηρητικές απόψεις, είμαι εκ φύσεως θέλω να πω η βαρεμένη ελληνιδα που θέλει σαν μανιακη να γινει μαμα, δεν το ψωνισα απο καπου. Νιωθω επίσης τον χρόνο να με πιέζει και ειναι κουραστικη αισθηση, μπορει να με κινητοποιει να κανω πραγματα άλλα κουραζει. Εχουμε μια οικογενειακη φιλη ψυχολογο, που της ειχα μιλησει για αυτα και μου ειχε πει οτι ειναι φυσιολογικό στο γυναικείο φύλο να υπαρχουν τέτοιες σκέψεις. Εν τω μεταξυ επειδή έχουμε μιλησει αρκετα, μου είπε ότι δεν της κανει και εντυπωση για τον χαρακτηρα μου κατι τετοιο. Έχω επίγνωση του ότι είμαι παραλογη και ετσι δεν παιρνω τις αποφασεις μου βασισμενη σε αυτην την φοβια η εστω προσπαθω. Επίσης το αποδεχομαι ως κομματι μου. Δεν είναι κακό...Αλλοι θελουν σαν τρελοι καριερα, αλλοι ταξιδια, αλλοι λεφτα, λοιπόν εγω θέλω παρα πολύ συντροφικοτητα. Νιωθω πληρης από μονη μου, αλλα η αναγκη μου να παιρνω και να δινω αγαπη ειναι τεραστια. Κραξτε ελευθερα.